λαστ κρίστμας + ωλ άι γουόντ γουόζ λίγο Κορνήλιο ω, ρε γκοντ...

αυτά τα χριστούγεννα, λίγο πιο πριν - όμως όπως η καλή νοικοκυρά ξεκινάει τις χριστουγεννιάτικες δουλείες νωρίτερα, δηλαδή λίγο τις κουρτίνες, λίγο το μπουρί της σόμπας, λίγο το χαλάκι κάτω από τη γιαγιά, λίγο την άχνη από τους περσινούς κουραμπιέδες... έτσι κι εγώ, αντί να κάτσω ν' ακούσω ήσυχα ήσυχα τα unselected του aphex twin που είναι και πέντε ώρες συλλογάρα αποφασίζω να πατήσω τον όρκο που μου είχα πρόσφατα δώσει (ότι δεν θα ξαναπατήσω εκεί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος κτλ) και να κατέβω ανατολικά προς το πολιτιστικό κέντρο της ανθέων... είναι σουρεαλιστικά ελληνικό να ψάχνεις βιβλία Καστοριάδη σε δημοτική βιβλιοθήκη (ή κάτι σαν βιβλιοθήκη)... αρχικά μεσήλικες δημόσιοι υπάλληλοι τριγυρνάνε με το ασανσέρ (όλοι εκτός από τη μία με την οποία θα χρειαστεί να συναναστραφώ λίαν συντόμως) στους πέντε ορόφους με κύριο θέμα συζήτησης τη σύνταξη και το σημαιοστολισμό του δένδρου στην πλατεία αριστοτέλους. εσύ εισέρχεσαι στο ναό της γνώσης που έγινε με ιδιωτικές δωρεές (το μόνο που το δικαιολογεί αυτό είναι να αποτελούσαν μέρος του τεράστιου κομματιού κλεμμένων χρημάτων ή/και προμηθειών από έργα δημοσίου εμπορίου πχ...) και μια μεσόκοπη γυναίκα μεταμφιεσμένη σε νοικοκυρά, κουτσαίνει επιδεικτικά, φοράει μάσκα, βαριανααίνει και ξεφυσάει και σε κοιτάζει με το βλέμμα της ιερά εξέτασης - κατοχής - εσύ θες να πηδήξεις την κόρη μου κτλ... στην απλούστατη ερώτηση που θες να σπάσεις τον πάγο αλλά βασικά ρωτάς ήσυχα και ντροπαλά που είναι τα θεατρικά βιβλία παρακαλώ, αρχίζει να φορτώνει... 'Ποιο ψάχνεται συγκεκριμένα;' τι σχέση έχει αυτό λες και αμέσως καταλαβαίνεις ότι έκανες το μοιραίο λάθος ν' ανοίξεις τους ασκούς του πόντιου θεού Αιόλου μέσα στο καταχείμωνο και την έξαρση ιογενών αρρωστιών. αφού προσπαθείς να ηρεμήσεις την 'υπάλληλο' που εντωμεταξύ σε ενημερώνει ότι δεν λειτουργεί ο υπολογιστής και ότι αναμένει ένα σχολείο δυο ορόφους πιο πάνω - δεν παίζει ρόλο αν υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι (κι άλλοι) υπάλληλοι στο κτήριο, όλα περνάνε από τα χέρια της - κι εκεί την αποτελειώνεις με την ερώτηση που φαντάζεσαι ότι θα της κάνει τη ζωή ευκολότερη, δηλαδή να αναζητήσεις ένα μόνο συγγραφέα, και λες που είναι παρακαλώ τα βιβλία του Καστοριάδη; ο χρόνος δεν είναι τίποτα. οι κεραυνοί σχηματίζονται στα μάτια της. ένας τεράστιας μπιντές κατευθύνεται προς το δόξα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια σου. 'Ποιον τίτλο θέλετε;' - Μα θέλω να δω τι υπάρχει! 'Δεν είναι όλα στο ίδιο μέρος!' - Κι ο λόγος; 'Τα έχουμε ανά θέμα!' - Και που έχετε τον Καστοριάδη; Στη λογοτεχνία; 'Πιθανόν.' παίρνεις μια δυο τρεις ανάσες, θυμάσαι τη λέξη Αυτονομία και της την πετάς. 'Αχά' λέει σκυμμένη πάνω από τον υπολογιστή, ' Δεν λειτουργεί το σύστημα.' - Αυτό είναι ξεκάθαρο, λες, και τότε γιατί μου ζητάτε τίτλους; αυτή σε κοιτάει και σου λέει ότι έρχεται ένα σχολείο και θα ανέβει στον πέμπτο όροφο. στ' αρχίδια μου θέλω να ψελλίσω, αλλά φοβάμαι. και πρέπει να φύγει η υπάλληλος. ιδρώνω, τι θα γίνει ο Κορνήλιος μόνος του χριστουγεννιάτικα εδώ μέσα στη μούχλα; εγώ αναζητώ στις Κοινωνικές Επιστήμες τον συγγραφέα-μελετητή των κοινωνικών συμπεριφορών. αυτή μουρμουρίζει ότι δεν θα τα βρω ποτέ κι ίσως ακόμα να έχουν χαθεί... -Ποια; μετά προσπαθώ να σκεφθώ, μα γιατί ακόμα ασχολούμαι; βρίσκω 2 βιβλία κι αρπάζω κι έναν Τενεσί Ουίλιαμς από το ράφι έτσι για να κάνω τα δύο τρία και πάω στον πάγκο. 'Δεν μπορώ τώρα, πρέπει να φύγω!' - Μα... 'Έχω να ανέβω πάνω, σας είπα ότι έχει έρθει ένα σχολείο!' - Μα... 'Μπορείτε αν θέλετε να χτυπήσετε τα βιβλία στο σύστημα μόνος σας.' - Μα... δεν έχετε σύστημα! 'Πολύ σωστά, όμως πρέπει να φύγω, και πως θα ανέβω τις σκάλες έτσι;' (εννοεί που κουτσαίνει). - Με το ασανσέρ; 'Δεν μπορώ, φοβάμαι!' σε αυτή τη στιγμή έχω βγάλει και τα δύο ακουστικά, μια ιαχή ενός brutal blackened death metal άσματος με ηρεμεί λίγο, παίρνω κοφτές ανάσες και τότε... 'Προσοχή! έχουν αντικλεπτικό τα βιβλία!' - Ε;;; η σαν-υπάλληλος, σαν-άνθρωπος έφυγε σιγά σιγά, με την προσοχή της Σφίγγας στραμμένη στο χέρι που αγκάλιαζε Κορνήλιο και Τενεσί μαζί κι εγώ έμεινα να αγναντεύω το κλειστό μπορντό ασανσέρ, και τα ράφια με τα βιβλία που προορίζονταν να κάνουν τους ανθρώπους αυτής της σκατούπολης σοφότερους - τότε κατάλαβα ότι τα ράφια εμπρός μου είχαν σε έξι αντίτυπα κάθε βιβλίο της Λένα Μαντά. φόρεσα τα ακουστικά μου και κατέβηκα τις σκάλες. εκεί, στο τέλος της σκάλας, εκεί όπου κατεβαίνοντας παρατήρησα να λείπουν όλα τα έργα τέχνης που στόλιζαν κάποτε τις σκάλες, ένας υπάλληλος - φρουρός άγρυπνος με τυρόπιτα στο χέρι, με ρωτάει 'Ανέβηκε η άλλη πάνω;' - Ναι... 'Με το ασανσέρ;' - Όχι, αφού φοβάται. 'Σωστά!' νιώθω ένα με τον κόσμο, ανήκω επιτέλους κάπου. αποκόβομαι και πάλι όταν ρωτώ τι να κάνω με τα βιβλία που κατέβασα... 'Έχουν αντικλεπτικό!' φωνάζει και θραύσματα τυρόπιτας πετάγονται στην εμπόλεμη ζώνη. κοιτώ το άπειρο. είμαι χαμένος. δεν υπάρχει σωτηρία. έκανα λάθος να επιλέξω μεταξύ aphex twin και καστοριάδη τον δεύτερο. έκανα λάθος και τότε στο δημοτικό. και μετά... όλα λάθη... στο σημείο αυτό μια κυρία με παίρνει από το μπράτσο, η από μηχανής Θεός της ημέρας, άρτι αφιχθείσα εκ Γαργαλιανών Χαλκιδικής και με κατευθύνει σε ένα κρυφό δωμάτιο όπου το σύστημα δουλεύει αλλά όλως παραδόξως (και πολύ φυσιολογικά) δεν υπάρχουν υπάλληλοι! εκεί μόνοι μας, σαν δυο μαθητές σε εργαστήριο βιολογίας με τεμαχισμένα βατράχια Βραζιλίας, σκανάραμε ύπουλα τα βιβλία με το αντικλεπτικό σύστημα και βλέπουμε στην οθόνη το όνομά μας δίπλα σ' αυτά του Κορνηλίου και του Τενεσί - 'έτσι να κάνετε κι όταν θέλετε να τα επιστρέψετε, σας είδα επάνω, δεν είσασταν πολύ καλός στη συνεννόηση με την κυρία', - Ναι, είπα και φόρεσα τα ακουστικά μου, βγήκα νωχελικός στη σκατούπολη με άλλο αέρα, σοφότερος.

Εικονιστικό Σήμερα (κύματα ψύχους γιοκ - καυσώνων γιες)

Ο πλανήτης, ο οποίος ποτέ δεν ήταν τόσο ζεστός όσο κατά το 2023, ουδέποτε είχε καταναλώσει τόσο άνθρακα όσο φέτος. Σε άλλα ετήσια νέα, για 1200 εγκληματικές ενέργειες μέχρι τον Σεπτέμβριο, έγιναν 1300 συλλήψεις. Τον Δεκέμβρη όμως έγιναν μόνο σε λίγη ώρα 424 συλλήψεις (έξω τα γυναικόπαιδα) για μια φωτοβολίδα (ναυτική) στο πόδι ενός δικού τους παιδιού (κρίμα που δεν πέθανε - θα λένε - να το κάνουμε έγκλημα κι όχι μια απλή οπαδική υπόθεση). Από την άλλη, πριν λίγους μήνες για το μαχαίρωμα και δολοφονία αλλουνού παιδιού τα λεωφορεία φεύγαν γεμάτα ύποπτους... ελεύθερους... από 'δω παν κι οι άλλοι... σαν τη χώρα αυτή δεν έχει, μας τελείωσε. Ακόμα και μια θεατρική παράσταση μπορούμε να την κάνουμε από κλασική... μαλακία. Να πετάξουμε έναν ομοφυλλόφιλο γυμνό για δυο ώρες, μετά μια χοντρή να γυροφέρνει κι αυτή σχεδόν γυμνή... κι έτσι δείξαμε ότι καταπατήσαμε όλα τα ταμπού, είμαστε μέσα στο σήμερα κι εσείς είστε οι ομοφοβικοί, οι ρατσιστές, οι μπατσοεχθροί κτλ... γελοίοι '23. και μετά να σου λέει ο άλλος Χριστουγεννιάτικα - Ξεκίνησα να διαβάζω Μυθιστόρημα! κι αναρωτιέσαι είπε 'διαβάζω' ή 'γράφω'; και γιατί ενθουσιάστηκε σαν να ανακάλυψε τη χαμένη αδερφή του μετά από σαράντα και βάλε χρόνια; ο κόσμος είναι ανώμαλος...

μηνιαίοι απολογισμοί κιτρινισμένων φύλλων που δε λεν να πέσουν λόγω έτους Α' της κλιματικής κρίσης/αλλαγής

Κυριακή, Νοέμβρης, Μποφόρ. "Ένας συλλογισμός συμπεριλαμβάνει το κυρίως θέμα, το δευτερεύον και φυσικά το συμπέρασμα". Το κυρίως θέμα είναι πολύ γενικό: Η ζωή στην πόλη. Τα πεζοδρόμια έχουν γεμίσει κυκλικά ασημένια δισκάκια άλλων εποχών. Τα είχαν κρεμασμένα για να διώχνουν περιστέρια και κακά πνεύματα. Τα προσγείωσε ο αέρας. Ανάμεσά τους καρότσια τρέχουν με βρέφη διαφόρων ηλικιών που οι μανάδες τους, καθυστερημένες, τα σπρώχνουν με περίσσια δύναμη για να προλάβουν τη Θεία Κοινωνία. Το δευτερεύον θέμα είναι ο Κυριακάτικος εκκλησιασμός. Τα σκοτάδια καθαρίζουν μόλις οι καμπάνες ηχήσουν. "Όλοι πρέπει να συμβιβάζονται. Εσύ γιατί δεν μπορείς; Είσαι κάτι ξεχωριστό;" Πλανεμένες ερωτήσεις παράλληλα με πληροφορίες της χθεσινής λαϊκής αγοράς. Για παράδειγμα, τα μπρόκολα είναι υπέροχα και οι λωτοί έχουν εξελιχθεί χωρίς κουκούτσια. Η καλιέργεια τους δεν απαιτεί κάτι το ιδιαίτερο, οπότε είμαστε η ιδανική γη να θάψεις σπόρους λωτών. "Ανώτερος άνθρωπος είναι όποιος κάνει το καθήκον του". Και δεν κάνει τίποτα τέτοιο, ούτε ο Βαρδινογιάννης ούτε ο Bob Dylan. Φυσικά και ταιριάζουν. Μιλάς εσύ που έχεις κάνει κουπί στο Δούναβη της Μακεδονίας (μας); "Το καθήκον του... το καθήκον ενός υποδειγματικού υπαλλήλου, π.χ...." Μην σηκώνεστε, απλά περνάω, δεν θα σταματήσω ούτε για καλημέρα με το κούνημα των ματιών μου. Έτσι κι αλλιώς με ενοχλείτε. "Ένας αδέσποτος ρινόκερος εγκυμονεί κινδύνους". Πόσο μάλλον που είστε τόσοι πολλοί. Καταγεγραμμένοι σε φωτογραφίες στις οποίες όλοι κοιτάμε κάτω, μέσα στην παλάμη μας, μια πηγή φωτός με ημερομηνία λήξης και απόδοση αντίστοιχη της χρηματικής της αξίας. Αξίζει(ς); Κι αν τελικά δεν τυφλώθηκες ήταν γιατί δεν χρησιμοποιούσες σωστά την παλάμη σου, τότε...

Κυριακή, Δεκέμβρης, σαν Άνοιξη. Κάθομαι στη βεράντα του χωριού, παύω να αναρωτιέμαι για την κινητήριο δύναμη του κόσμου - το χρήμα. Οι KISS ακολουθούν το δρόμο των ABBA. Τόσο εύκολο. Σχεδόν ίδιο το όνομα, ίδια η δομή των τραγουδιών, ίδια τα avatar κι από πίσω ο George των Star Wars μαζί κι ο συνδυασμός της υστεροφημίας να ζήσεις για πάντα και της ανάγκης για περισσότερη κινητήριο δύναμη - τα χρήματα. Δεν μπορείς να συμβαδίσεις με το δικό σου ρυθμό. Αδύνατον. Σε 'κείνη την πρωτεύουσα περπατήσαμε κι ήταν ήσυχα. Είχε κρύο για να νιώθεις ζωντανός. Υπήρχε μουσική σε φυσική μορφή κι αλκοόλ να το μυρίσεις. Σαν μια πορτοκαλιά, γεμάτη με διαφόρων μεγεθών πορτοκάλια, μερικά πεσμένα και σάπια, άλλα τεράστια και σκασμένα, εκείνα τα κίτρινα θα ευωδιάζουν ίσως και σκεφτόμαστε ότι δεν χρειάζεται να έχεις εκδότη για να γράψεις ποιήματα, δεν χρειάζεται να έχεις δουλειά για να είσαι άξιος, δεν χρειάζεσαι παρά λίγο κρύο για να υπάρξει το χέρι να σε αγκαλιάσει. Κράτα από την Αλεξίου το Λεξ και μέτρα πόσες μέρες κάνει μια τάση να περάσει από τα 17χρονα στα 24χρονα. Μην πετάξεις τίποτα, όλα τα σκουπίδια ανακυκλώνονται με τον κακό και λάθος τρόπο. Αρκεί στα γεράματα ένας genre-oriented γόης να σε βάλει στη βάρκα του. Μην αργείς κι άλλο, ίσως δεν θες το 'ν' χωρίς το προηγούμενο γράμμα, δεν θες μια συναυλία των KISS, δεν θες ν' ακούς το πρώτο συνθετικό της πόλης μπροστά τους, και αποφάσισε τι θες. Αλλιώς είσαι ελεύθερος να κάτσεις όπως ένας σκύλος και να κοιτάς από την μπαλκονόπορτα απέναντι... αφοσιωμένος στον ολοδικό σου εικονικό και παντοτινό cosmos.

Όμως η ιεράρχηση των αναγκών είναι απαραίτητο να περιστρέφεται με 5%. Σκέψου να εργάζεσαι ανάμεσα σε ηλίθιους, αυτός ο αριθμός είναι μαγικός... κι εξηγώ: 5% έκπτωση στις αγορές (= πιστοί πελάτες - ζώα => αύξηση πωλήσεων), 5% αύξηση τη δεκαετία (=> μείωση κατά 0,1% των εταιρικών κερδών και παράλληλα μείωση 0,01% των αυξήσεων στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας), 5% μπόνους πωλήσεων... καταλάβατε ή να κάνω και κακά; Παράλληλα έχεις τη δυνατότητα να κατανοήσεις την αύξηση των τιμών καθώς και την υποτίμηση του ενιαίου νομίσματος, την εξασθένιση της στρογγυλότητας του πρωκτού της διπλανής και την απεριόριστη λατρεία που τρέφουν οι μουσικόφιλοι - σε σημείο νεκροφιλίας - για παλαιούς... παλαιότατους... σχεδόν φαλακρούς και σακατεμένους σαν πειρατές - μουσικούς άλλων, παλαιών - πολύ παλιών - κοντά αρχαίων εποχών (ντεμέκ καλλιτέχνες και σαν τότε κανείς δε γράφει πια τραγούδια κτλ). Τελικά το μόνο επάγγελμα χωρίς ανεργία είναι ξεκάθαρα ένας / μία / ένα κοστολόγος ζωοτέχνης με εμπειρία στην ονειχοπλαστική και στη διαχείριση παιδικών πάρτι για άτομα με ακράτεια και άνοια, προτιμητέα η προϋπηρεσία ως τυλιχτής στο εξωτερικό, δίπλωμα οδήγησης ασθενοφόρου, διώροφου δεξιοτίμονου λεωφορείου ή/και ιδιόκτητου ελικοπτέρου, γνώση ρομποτικής ή/και κριμαϊκών, χρήση γεωτρύπανου με κλειστά μάτια, σφαιρικές γνώσεις wordpress - python - pastrychef, μια ιδέα από απεντομώσεις με σύγχρονα διαστημικά μέσα απολυμάνσεων θανατηφόρων ιών και πρόσφατη λεύκανση δοντιών και κωλοτρυπίδας (φωτογραφία απαραίτητη). Θα αποζημιωθεί μερικώς ως ανειδίκευτος εργάτης άλλης χώρας χωρίς απαιτήσεις και με καμπούρα.

ξουτ

μου αρέσει να περπατώ... βάζω τ' ακουστικά μου και φεύγω... αν δεν έχω χίλιους δίσκους να διαλέξω δεν ξεκινώ... κάνω στάσεις μπροστά από εκκλησίες... εκεί στέκομαι αγέροχος και οι περαστικοί κάνουν το σταυρό τους καθώς περνάν σκυφτοί από μπροστά μου... έχει παράξενα πράγματα εκεί έξω... είδα το πρωί μια έκθεση πινάκων σε ένα γυάλινο περίπτερο, οι μισοί φαινόντουσαν από μέσα κι οι άλλοι απέξω - δεν κατάλαβα το γιατί, δεν με ενδιαφέρει κιόλας - και συνέχισα το δρόμο μου... αύριο έχει ένα ωραίο φεστιβάλ, όχι από 'κείνα που συνήθιζα παλιά που 'χα δουλειά κι ήμουν υπόδειγμα, αλλά απ' αυτά που είναι για τώρα που δεν έχω δουλειά και ψάχνω δουλειά κι είμαι κατάπτιστος... κοιτώ τις εταιρείες, σαν εταίρες ίσως αυτές ή εγώ παλιότερα, που τις θυμάμαι να 'χω ξαναπάει, να 'χω ξαναμιλήσει, να μην είμαι άξιος κτλ... κι οι άνθρωποι δεν εκπλήσονται που πρέπει να τα κάνουν όλα με το αντίκρισμα που τους πετάν κι οι άλλοι άνθρωποι εκπλήσονται που οι τεμπέληδες δε θέλουν να τα κάνουν όλα με το αντίκρισμα που τους παρέχουν... οι άνθρωποι είναι τυχαίες ζαριές... κι εγώ γι' αυτούς που με κοιτούσαν κι ενδιαφερόντουσαν για το καλό τους και το κακό μου ίσως παράλληλα έχω φέρει απανωτά εξάρες... γιατί σ' αυτή την ηλικία έχω την "τιμή" ή καλύτερα "το θεϊκό άγγιγμα" να σκέφτομαι όλα αυτά, να γκρινιάζω για τα "κακώς/καλώς" κείμενα, να φτιάχνω με ήχους και με λέξεις το προσωπικό μου αποτύπωμα μέσα στο σήμερα, να κυκλοφορώ (είπαμε) με χίλιους δίσκους στην ηλεκτρονική μου συσκευή (ποτέ τους ίδιους μέσα σε κάθε εβδομάδα)... αντί να τρέχω μιάμιση ώρα πριν και δυο μετά απ' το καθημερινό οχτάωρο να βρεθώ στην άλλη άκρη της πόλης για να εργαστώ σκυφτός (δεν αρέσει το επίθετο), να τρέχω να φορτώσω κάρτες πστωτικές και κάρτες χρεωστικές και κάρτες προπληρωμένες και κάρτες κινητών και το σπίτι και τα σπίτια και την αποθήκη και το εξοχικό στη Χαλκιδική και τ' άλλο στο χωριό και τη θέση πάρκινγκ στην πόλη και τις τσάντες τις πλαστικές τις χάρτινες τις δερμάτινες τις τσάντες απ' το τομάρι μου... να δοξάζω ένα νέο θεό, να κουράζομαι απ' τους πνευματικούς αντιπάλους του, να κρύβομαι καλά και καλύτερα να δείχνομαι, να με ενδιαφέρουν και να συζητώ για τις ομάδες, τα κόμματα, τις γκόμενες, τους γκόμενους, τα ψώνια, τα λεφτά, τα λεφτά... τα λεφτά και τον καιρό... τα λεφτά και τα μεταπτυχιακά των παιδιών... τα λεφτά... είμαι τυχερός εγώ με τις εξάρες μου... το μόνο πρόβλημα ίσως είναι ότι στο κηδειόχαρτο κάτω από το όνομα και την ηλικία δε θα ξέρουν τι να προσθέσουν όσο αναφορά το πρώην-επάγγελμα / νυν-συνταξιούχος κ.ο.κ.

δικό σου, το ασημένιο κορδόνι

να σε κατακρίνουν ότι δεν μπορείς να πεις όχι και έπειτα να σου λένε ότι δεν μπορούσαν να πουν όχι... ή πως να εξηγήσεις τη φανταστικά χαρούμενη αίσθηση αναμονής ενός δίσκου: Πριν χρόνια άκουγα μια μουσική κυκλοφορία όταν ερχόταν σε φυσική μορφή (βινύλιο, κασέτα, οπτικός δίσκος κτλ) στο τοπικό κατάστημα. Βρισκόταν στη βιτρίνα (αν ήταν αρκετά εμπορικός) ή στις πρώτες προθήκες στο εσωτερικό. Ενημερωνόμουν από περιοδικά που έπαιρναν δελτία τύπου από δισκογραφικές εταιρείες, συγκροτήματα ή μετέφραζαν άλλους από το εξωτερικό. Όλο αυτό είχε μια απίθανη χρονοκαθυστέρηση. Μερικές ανάσες μπροστά, στις 27 αυτουνού του ζεστού Οκτώβρη κυκλοφορεί το Silver Cord κι έχεις τον Stu να γράφει ότι κάνει ότι αγαπάει, το κάνει πάρα πολύ συχνά και ζει απ' αυτό, κι είναι χαρούμενος - δημιουργικός - άνετος και φιλικός (το δείχνει από μακριά)... κι εγώ μετά αναρωτιέμαι το εξής... θέλω να έχω φίλους καλύτερους από εμένα, να παίρνω παράδειγμα, να ακούω τις μουσικές τους και να ζηλεύω τη στάση τους εκεί έξω - όμως δεν έχω φίλους, κατά πάσα πιθανότητα οι υπόλοιποι ανάμεσα στους οποίους υπάρχω κι εγώ δεν θέλουν να έχουν φίλο κάποιον καλύτερο από αυτούς. Άρα τώρα εξηγείται γιατί με είχε καλέσει ένας γνωστός πριν πολλά χρόνια για να μου δείξει το μαρμάρινο τζάκι του και την τεράστια τηλεόραση που χωριζόταν στη μέση για να βλέπει ο καθένας το δικό του πρόγραμμα. Έπειτα από μερικά χρόνια, έπεσαν πια τελείως τα μαλλιά του κι έχει μόνο κάτι τούφες να του ζεσταίνουν τ΄ αυτιά, πήρε παραγγελία το μάρμαρο για τη νεκρή συγγενή μου. Μια μέρα μόλις μετά την 25η κυκλοφορία των Αυστραλών, να τη η εθνική επέτειος, λίγες ώρες πριν η ίδια βασανισμένη χώρα με τους Κρητίκαρους αρχηγούς όλων των χρωμάτων και σεξουαλικών προτιμήσεων αλλά και το βασανισμένο παράρτημα - διχοτομημένο νησί - βάλε 12 στη Γιουροβίζιον απ' εμάς, είπαν το δικό τους 'Όχι' στην κατάπαυση πυρός ενός άλλου πολέμου. Όχι στο Όχι για άλλον έναν πόλεμο. Άλλο αυτοί. Αυτοί που είναι μουσουλμάνοι και δεν τους θέλουμε, αλλά τους θέλουμε και τους υποστηρίζουμε γιατί τα καφτάνια τους θυμίζουν την μεγάλη ομάδα της συμπρωτεύουσας. Οι άλλοι αυτοί είναι Εβραίοι, από αυτούς που αντιπαθούμε και χαστουκίζουμε, όμως τους θέλουμε να αγοράζουν σμπαράλια που κάποτε τους ανήκαν και άντε να ξανακάνουμε πάρκινγκ το μέρος που τους μαζεύανε για τα στρατόπεδα. Έτσι κάνουμε εμείς. ⚥ Το ραδιόφωνο αποτελεί πια ένα μουσειακό είδος. Κι αυτοί που το τιμούν είναι μισθωτοί. Ότι φτιάχτηκε για αυτό παραμένει σημαντικό. Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να μπερδέψει το παραλήρημα με τις πλημμύρες, ο ίδιος να διορθώσει την πτώση του ονόματος του ή να πιει κι ένα ποτηράκι παραπάνω. ⚥ Κάπου εδώ, αν αυτό είναι η μέση και προς τα κάτω, που δεν με πονάει μετά από δυο μέρες που κουβάλησα τα τελευταία λάδια για να πιουν οι κάτω όροφοι, να αναφέρω το περιστατικό με το ανοιχτό και χρησιμοποιημένο φέρετρο στα σκουπίδια. ⚥ Πίσω στις μουσικές κυκλοφορίες που ποτέ δεν θα βαρεθώ. Ακόμα κι αν όλα σταματούσαν αυτό το δευτερόλεπτο που ζω εγώ μέσα στους άπειρους αιώνες ύπαρξης (ματαιότητα σκέψης) υπάρχει υλικό για να μπαινοβγαίνω στο Μάτριξ με ακουστικά για πάντα. Να το πάντα. Εδώ, σ' αυτά τα λόγια. Τα γραπτά. Κι όμως ποτέ δε μου φάνηκε παράξενο που ο τέταρτος δίσκος των Föllakzoid λεγόταν '1', ούτε που τα ζευγάρια όταν χωρίζουν με φωνές, καυγάδες, σπασίματα, χρωστούμενα κτλ, μετά περιμένουν ένα μήνυμα στα γενέθλια έκαστος. Κι ανεβάζεις εσύ το story για να δείξεις ότι είσαι χαρούμενος άνθρωπος και το βλέπει ο άλλος (πρώην) χαρούμενος άνθρωπος γιατί πια πως να είναι χαρούμενος ο άνθρωπος αφού δεν είναι με σένα κι όλο ξεχνάς τη σταθερά των Therapy? >>> happy people have no stories! Τελικά πίσω από οθόνες βλέπεις ψεύτικα τη ζωή. Κι όλο ξεχνάς τα μαθηματικά που έμαθες μικρός ανθρωπάκος. Δεν χρειάζεται να φθάσεις καν σε τριψήφιο αριθμό. Δεν θα φθάσεις.

σκέψη ≪ [εξήγηση συμβόλου ≪, δηλαδη αμελητέο σε σχέση με (πολύ μικρότερο)]

Βρέθηκες σε έναν τόπο που φτιάχνουν τις καλύτερες πίτες. Η σπανακόπιτα αρχικά της μαμάς μου είναι χωρίς κανένα συναγωνισμό η καλύτερη στους αναρίθμητους γαλαξίες που συνεχώς φωτογραφίζει το James Webb. Η γαλατόπιτα που φάγαμε πάνω στο βουνό ήταν ένας επικός μη-επαναλαμβανόμενος παράδεισος σε τυχαία συνάντηση, κάτι σαν διψασμένη ημίγυμνη ποδηλάτης χωρίς οικογένεια που βρέθηκε τυχαία πάντα, στην αγνή και παρθένα ελληνική ύπαιθρο. Υπάρχουν κι άλλες πίτες, όπως καρυδόπιτες, κιμαδόπιτες και λοιπές στηριγμένες πάνω στην αστείρευτη κι αστεία άποψη που τιτλοφορείται μεσογειακή διατροφή. Υπάρχουν κι οι φανταστικές πίτες, οι θαυματουργές όπως φανουρόπιτες και η άλλη ακόμα πιο θαυματουργή πίτα του Αγίου Ιούδα Θαδδαίου. Μέσα σ' όλο αυτό το σύμπλεγμα γεύσεων και θεολογικών απόψεων (πες το και σαχλό πανηγυράκι) υπάρχει και η περπατόπιτα. Προσοχή όμως στη χρήση. Δηλαδή κι εξηγώ διότι δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στα ευαγγέλια και τις κυριακάτικες εκδόσεις για πολύτεκνους που μοιράζονται στις εκκλησίες μαζί με συσκευασίες μακαρόνια του κιλού από την Ευρωπαϊκή Ένωση και χυμούς βερίκοκο σε τσίγκινα βαρελάκια, αν το παιδί είναι σε ηλικία περπατήματος και δεν έχει ακόμα περπατήσει ⇒ ναι του κάνεις μια περπατόπιτα. Αν όμως πρόκειται για άρρωστο, παράλυτο, ανήμπορο και λοιπές ασθένειες του σώματος και του πνεύματος, επ' ουδενί δεν του κάνεις περπατόπιτα. Είναι επικίνδυνο να ταυτιστεί η φάση με την άλλη παραβολή - παραμύθι του παράλυτου που σηκώθηκε και περπάτησε όταν είδε ότι ο απέναντι που του φώναζε κάτι ακαταλαβίστικα κρατούσε μια χωριάτικη τυρόπιτα με κριτσανιστό φύλλο. Είναι σημαντικό, και πάλι να επαναλάβουμε, ότι ο λαός (ειδικά αυτός ο μοναδικός  ΕλληνόΧριαστιανόΟρθόδοξοΦασιστόΑριστερόΔεν-Ξεχνώ-Τίποτα και - όταν εμείς τους δείχναμε τον πολιτισμό αυτοί δε ξέρανε να καθαρίσουν τις μπανάνες) είναι σοφός και πάντα προσπαθούσε να ξεχωρίσει τα σκάφη από τα σύκα και τις πίτες από τις πίπες.

Κυριακάτικο αστικό περπάτημα πριν τη λήξη της θείας λειτουργίας.

Ο δήμαρχος χαστουκίζει, θα ξανά-εκλεγεί και θα μετά-εκλεγεί και ακόμα και meta θάνατον even then θα είναι δήμαρχος κι οι άλλοι - οι χαστουκισμένοι - θα του ζητάνε συγχώρεση κι άφεση των αμαρτιών ημών. Ο υπάλληλος του οίκου ευγηρίας, κρητικό κοπέλι, ξεπλένει τον τρόφιμο με το λάστιχο. Έχει πίεση καλή. Το κρύο νερό κάνει καλό. Όλα βαίνουν καλώς. Δημόσιος υπάλληλος καλοπληρωμένος στην ίδια εξίσωση με τον ιδιωτικό και κακοπληρωμένο, το σκατό τους ίδια μυρίζει. Η ψήφος να μπαίνει στην κάλπη, όσο λιγότεροι - τόσο καλύτερα. Νεαρός, απαίδευτος - άκληρος - με πατέρα σπουδαγμένο στα εξωτερικά και με πρόσωπο στην τοπική κοινωνία, το πήρε το σπίτι στον τρίτο από τη θεία του, όμως δεν του 'δώσε και τα λεφτά για την ανακαίνιση και τώρα πρέπει να συνεχίσει ολοκληρωτικά δοσμένος στο καταστρωμένο σχέδιο - πως να φας τα λεφτά των άλλων σε δεκαπέντε απλά βήματα -. είναι μόλις στο τέταρτο βήμα Αριστερός αλλά με περιουσία, όχι βλάκας, ούτε χριστιανός, το πέρασε το αμάξι του παππού σε φίλους που δεν τα κατάφερναν πολύ καλά και τώρα μια χαρά τα καταφέρνουν να τον κερνάνε κάθε εβδομάδα κι ένα ποτάκι, και δυο μη σου πω, γιατί τα χρόνια στης καραντίνας δεν έβγαιναν, οπότε υπάρχουν χρωστούμενα, μη λησμονάμε. Όμως υπάρχουν και χειρότερα, απ' αυτά τους έσωσε, φαντάζεσαι κανένα άρμα μάχης να τους παρέσερνε και σκότωνε όπως την 70χρονη στον Ωρωπό; Μακριά από τα απολίτιστα τα μέρη όπου μακάβρια θεάματα αντίκριζαν πολίτες και οδηγοί βλέποντας ένα αυτοκίνητο να κυκλοφορεί στο δρόμο με ένα πόδι κατσίκας στο πίσω παρμπρίζ! Πολιτισμός, πολιτική και κοινωνικά δίχτυα. Βασικό στοιχείο να μην χρειαστείτε ψυχολογική στήριξη όταν με το καλό γίνει το κακό. Αλλού οι εκδηλώσεις έχουν εθιστεί να κρατούν καλά, η παραλία να γεμίζει - βρομίζει μετά, οι αφίσες - τα φέιγ βολάν - τα καλάθια του πικ νικ και τα πλαστικά ποτηράκια - καλαμάκια - πιατάκια - πιρουνάκια - φιλτράκια και πιτσουνάκια... χλουπ στο(ν) κόλπο μέσα. Καλές ειδήσεις υπάρχουν, όπως και οι πρωτιές. Κυρίαρχος η χώρα στις ενοικιάσεις από ιδιώτες των διαμερισμάτων τους. Μας άφησε η θεία ένα στον τρίτο, βάλτο εκατό τη μέρα για τους αλλοδαπούς που έρχονται στην πόλη τούτη. Αν βρέξει υπάρχουν κι οι ομπρέλες, δεν είναι φέικ, υπάρχουν και δε θέλουν και συντήρηση σαν τα έργα τα μεγάλα τα ολυμπιακά του Καλατράβα. Εδώ αψίδες θριάμβου δεν υπάρχουν, έφτιαξε μια ο Γαλέριος αλλά οι κάτοικοι κοιτάνε τα πλακάκια που σαν κύματα σηκώνονται μια εδώ και μια εκεί, κοιτάνε τα ταξί που ευωδιάζουν με αέρια τα καρότσια των στρουμπουλών παιδιών, κοιτάνε τα μικροσωματίδια των αεροπλάνων με έκπληξη σαν να 'ναι τα σωματίδια των νεκρών θεών, κοιτάνε μα δε βλέπουν παρά μια μεγάλη - τεράστια - ορθογώνια πλαγιασμένη ανάρτηση της φάτσας του "δικού τους" δημάρχου. Εκεί που χαμογελαστοί δικηγόροι μπορούν να σε αθωώσουν και τροφαντοί μπάτσοι επικαλούνται το εννεάμηνο στις ειδικές δυνάμεις για να βγουν σε πρόωρη σύνταξη και να πιάσουν μαύρη δουλειά για να συμπληρώσουν τη χαμηλή σύνταξη που πρόωρα τους έδωσαν. Άξιοι εκπρόσωποι μαυροφορεμένοι ηγέτες με μπροστινές τσέπες και διοπτροφόρες κοπελίτσες κατά της πατριαρχίας. Του μέρους αυτού όπου οι κρεοπώλες ξέρουν πως να τεμαχίζουν τις γυναίκες τους. Οι σύζυγοι γνωρίζουν το νόμο της σιωπής, σαν Ινδιάνες που κλέψανε το αμίλητο νερό και σαν έρθει η ώρα θα πουν το ευαγγέλιο και στα παιδάκια τους... σουτ. Ο θείος σας, ο ηθοποιός, που είχε κάνει εκείνο το διαφημιστικό κι όλοι περιμέναμε περήφανοι να παίξει μετά τις μεταμεσονύχτιες ειδήσεις, κατεβαίνει υποψήφιος κι αυτός. Άξιος. Όλα θα πάνε καλύτερα... θα δείτε... σουτ τώρα καλέ... μόνο να προσέχετε μη σας ρίξουν τίποτα στο ποτό σας όταν μεγαλώσετε και να φοράτε μίνι σκέρτς μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο κοπέλι.

ονόματα κι εκλογές κι άρτος και θεάματα (κακά-KIA)

"Συνδημότισσες και Συνδημότες" - θα προσπαθήσω να μη συνδιάσω την αχρηστοσύνη στο όνομα Στέφανος, νεόκοποι Ελληνάρες με αγγλό-ρώσικη ξεφωνημένη φινέτσα δηλαδή, τι να πω πέρα από το ότι θα πρέπει σήμερα, μετά το πρωινό και τις ερχόμενες σκέψεις να ακούσω 4 δίσκους του Captain Beefheart στη σειρά μπας και ξεφύγω λίγο από τις ρακέτες και τις πετσέτες; "Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από τότε που με τιμήσατε με την ψήφο σας, ψήφο αναγνώρισης, εμπιστοσύνης αλλά και εντολή ευθύνης να αγωνιστώ για τη βελτίωση της καθημερινότητας εδώ και τα χωριά μας." μετά ξεπετάγεται μπροστά σου κανονικός εμετός άλλο όνομα, όνομα μήλου αν θυμάμαι ελάχιστα καλά, Αιμίλιος, πρώην τραπεζικός, υπεύθυνος λέει οικονομικών υποθέσεων κάκιστου δήμου της χώρας που ο δήμιος ξέχασε, ένας ακόμα πρώην σε όλα, με φάτσα αλκοολικού, που αφού ξαπόστασε τέσσερα και κάτι χρόνια, πάλι προς τη δόξα τη δεξιά τραβά - εδώ χρειάζονται και οι 23 (update 24) μέχρι σήμερα κανονικοί κι όχι ζωντανοί ή επιλογές ακυκλοφόρητων, δίσκοι των King Gizzard & The Lizard Wizard μπας και... "Τα χρόνια αυτά ήταν δύσκολα για όλους μας. Πανδημία, οικονομικές δυσκολίες για πολλούς από μας, συνεχής αγώνας για τη διόρθωση δύσκολων καταστάσεων και εξάλειψη πρακτικών του παρελθόντος που μόνο κακό έκαναν στον Τόπο μας." περπατάς στη νέα (what the fuck?) παραλιακή της συμπρωτεύουσας, σκουπίδια, νεκρά γελάδια, ποντίκια, πέντε χιλιάδες αποτσίγαρα και το όνομα Γιώργο μην τρέχεις! παντού, κανείς δεν έχει κοιμηθεί ποτέ με Hafler Trio ε; παρόλο που ο πρώτος πλυθηντικός πάει με όλα, σαν το λευκαντικό, αυτό που δεν επηρεάζει τα κόκκινα μαγουλάκια των wanna-be-dead παχύσαρκων. "Στα τέσσερα αυτά χρόνια, πορεύτηκα με γνώμονα την αξιοπιστία, την εργατικότητα, την πίστη στις αξίες και παραδόσεις των προγόνων μας, δίνοντας με εντιμότητα μικρές καθημερινές μάχες με τα προβλήματα. Οι βάσεις για το καινούριο που έρχεται, έχουν τεθεί." μετά υπάρχει και τ' όνομα Πολυβόλος, τι εννοείς; δεν το έχεις δει ποτέ σε κηδειόχαρτα; είναι τόσο συχνό όσο να είσαι ρατσιστής και να ψηφίζεις πορτοκαλί, να είσαι ριζοσπάστης και να ασπάζεσαι τους προέδρους και τους γονείς αυτών και τους συμβολαιογράφους που αποτύπωσαν ποιητικά το αίσχος όλο κι όλο ανεβαίνει η αηδία από μια χθεσινή θεατρική παράσταση που οι δαιμονισμένοι ρωτούσαν τα πνεύματα αν θα τους παρατήσουν που θα 'χουν καρκίνο κι αν θα τους αγαπούν οι σύντροφοί τους για πάντα; παρακαλώ τη χρήση της λέξης μόνο για την εργογραφία του Steve Roden. "Φιλοδοξούμε να φέρουμε το εδώ μας στη θέση που του αξίζει, στη θέση που του οφείλουμε να βρίσκεται. Για όλους τους συμπολίτες μας, τις οικογένειές τους και τη γενιά που έρχεται, χωρίς τις παθογένειες του παρελθόντος που καθυστέρησαν την πρόοδό μας, με όραμα, θέληση για δουλειά, πίστη στις δυνάμεις που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας." καλέ, θα τα ομολογήσω όλα, περπατώ και κλάνω, τι άλλο να σας κάνω; τι άλλο να ψευδώς να ομολογήσω; ότι πιστεύω σ' έναν θεο; σε δύο; στον τρίτο τον μακρύτερο; ότι θέλετε. μετά πλιζ βάλτε μου του Bach τα Goldberg Variations πρώτα του 1955 και μετά του 1981 να φεύγω κι εγώ σιγά σιγά, να πετάω στον ουρανό... "Ζητώ από εσάς τη δύναμη να συνεχίσουμε." ρε πέστε στον Θερμαϊκό τον κόλπο να σας έρθει κόλπος.

κι άξαφνα πετάγετε ο/η/το πορδή και παρακαλεί...πολύ "τα νέα μέλη που ψήφισαν για πρώτη φορά την περασμένη Κυριακή να μη δέχονται τη δικαιολογία «δεν σας βρίσκουμε», αποχωρώντας από τα εκλογικά κέντρα και χάσουμε την πρωτιά με 99%. Η διαδικασία αναζήτησης και ταυτοποίησης είναι γνωστή σε όλα τα μέλη των τοπικών Εφορευτικών Επιτροπών που πληρώνονται από τις off-shore του μπαμπά και πρέπει να τηρείται απαρέγκλιτα. Αν πάραυτα τυχαίνει να είστε εγγεγραμμένοι και σε άλλο κόμμα, even δεξιό - even ακόμα πιο δεξιό και κρατάτε και ασπίδα με τον Λεωνίδα επάνω, στ' αρχίδια του συντρόφου μου, ελάτε να μας πάρετε μια... ε, να με σταυρώσετε, δεν είμαι εγώ όμορφος και μπλε-μάτης σαν τον Χριστό σας; Εφιστώ την προσοχή στην ΚΕΦ(τ)Ε για τις εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) ψευδείς από δικούς μας καταγγελίες και την απουσία γραμμών κόκας για την ταυτοποίηση των μελών που θέλουν να με ψηφίσουν γιατί ελπίζουν σε κάτι, τι;"

Αδιαφορώ, άρα Υπάρχω - Υπάρχεις - Δεν Υπάρχω - Υπάρχεις

Κάτσε να διαβάσεις κι αυτό, αν και με τον καιρό αναρωτιέμαι γιατί και ποιος / ποια να τα διαβάσει αυτά τα... Λοιπόν συμβαίνουν, δεν τυχαίνουν όπως π.χ. να πέσεις πάνω στο δίσκο του Fela "Before I Jump Like Monkey Give Me Banana" αλλά όπως δύο γερασμένοι μαζί σύντροφοι (όχι πολιτικής χροιάς) να σταθούν χέρι - χέρι και κωλομέρι - κωλομέρι από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα, μέχρι το επόμενο απόγευμα στις πέντε και μισή για να αλλάξουν τις ταυτότητές τους! Γιατί; 

Για τον ίδιο λόγο που ο κοντός με προεξέχουσα κοιλιά κληρονομικός μάνατζερ του γειτονικού σούπερ μάρκετ κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα και επιτηρεί δεκαπέντε ντάνες ψηλότερες του με κωλόχαρτα κάθε εταιρείας. Αγέρωχος σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός ατενίζει τον ορίζοντα από φορτηγά που ξεφορτώνουν προμήθειες για μια ακόμα εβδομάδα. Λίγο νωρίτερα κάποιος φίλος πόσταρε τη δεύτερη φωτογραφία με τον κώλο της κόρης του, μη γράφοντας ότι είναι ο κώλος της κόρης του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν είναι ο κώλος της κόρης του, και μαζί κάτι τσιτάτα στ' αγγλικά γιατί είναι αυτός πολίτης του κόσμου ρε μαλάκα, αλλά σαν τη Σαλονίκη δεν έχει και θέλει εδώ να γυρίσει για να λέει τις ιστορίες του από τις διαφορές των γυναικών στον κόσμο ολάκερο. Αυτοί οι δυο τους θα κάναν καλή παρέα.  

Μετά μια άλλη φορά κατηφορίζουμε από μια ζόρικη ανηφοριά του Πηλίου και μπροστά μας προσγειώνεται μια γαλατόπιτα. Κομμάτι από στρόγγυλη, ξεροψημένη, με σωστά ζυγισμένες τις αναλογίες ξινού και γλυκού γ-α-λ-α-τ-ό-π-ι-τ-α. Η συγκίνηση ίδια όπως όταν άκουσα το (Δε) Sophtware Slump όταν τα ρολόγια θα έδειχναν μόνο μηδενικά, όταν οι υπολογιστές θα εξαϋλωνόντουσαν, όταν οι KLF λέγανε Fuck ρε δε Millenium κι οι τράπεζες ήταν σίγουρες ότι τα ATM θα ξερνούσαν λεφτά με τη σέσουλα, όπως ο θείος μου ο Θέμης έριχνε τα σπόρια στις χάρτινες σακούλες. Πάντα ζύγιζε σωστά, να τον βλέπουν οι πελάτες με τα διπλοεστιακά κρυστάλλινα γυαλιά του, και μετά πετούσε το υπόλοιπο της σέσουλας μέσα στο σακουλάκι, δώρο του θείου μου του Θέμη, όπως κι ο δίσκος των Grandaddy, ένα δώρο μου σε μένα - τότε και πάλι τώρα σαν θύμηση. 

Ο εγγονός προσπαθεί να σπείρει φωτοβολταϊκά. Μα να μην πιάνουν τ' άτιμα στα στείρα χωράφια των θειάδων. Όχι όπως τότε με το τρακτέρ. Κάποιος έχει τον κορονοϊό, μετά δεν τον έχει, μετά πάλι τον έχει και λίγο στο ενδιάμεσο έκανε τεστ αλλά δεν έγραψε καλά. Κι ένας άλλος νιόγαμπρος να συστήνεται ως ασφαλιστής. Ανοίγει τα μάτια όπως εκείνες οι πρίζες εξωτερικού χώρου που έχουν καπάκι. Ανοίγεις - βάζεις την αρσενική, κλείνεις, το καπάκι χάσκει, το στόμα χάσκει, τα ματόκλαδα που δεν λάμπουν χάσκουν, οι πόρτες από τη μεριά του δρόμου χάσκουν, όλα σε έναν τόπο που ακολουθεί τις γραμμές του δικού του Πικάσο, του Παύλου Πικασίδη.

Οι Νεκρές Τρίχες δεν είναι κάποιο hard harsh crust brutal screamo γκρουπάκι της γειτονιάς, θα μπορούσε όμως αν έβαζε και το noise μέσα στα tags του. Τι συνέβει με τη λέξη 'πειραματική'; Γιατί κι ο Γιάννης κι ο Δήμος κι ο Νικόλας κι η Δανάη κι ο Δημήτρης κι όλοι ατελώς την χρησιμοποιούν; Έτσι κανείς δε θα θελήσει να συζητήσει μαζί μου το θέμα των Amon Düül, των Ι και γιατί από τη μία και μοναδική ηχογράφηση η Amon Düül οι Ι συνέχισαν να κυκλοφορούν παπάδες και παράλληλα βγήκαν και οι Amon Düül οι ΙΙ και τελικά οι Ι είναι κάτι σαν τους Embryo ή οι ΙΙ είναι; Οι νεκρές τρίχες είναι αυτές που σκοτώνεις όταν χτενίζεσαι, τελεία και παύλα - Κούλα είσαι (γ)κάβλα. 

Οι Τραπεζικοί δεν είναι κάποιο στυλ Incapacitants γκρουπάκι της γειτονιάς, θα μπορούσε όμως να είναι το σύνολο των τραπεζικών που απεχθάντονται όλους τους τραπεζικούς. Κάτι σαν τους διαφημιστές. Πρόσφατα κάποιος με πληροφόρησε με παρησία και χωρίς κανένα περαιτέρω ενδιαφέρον για μένα, ότι ο Πουλικάκος ήταν (είναι;) διαφημιστής. Μου φάνηκε τόσο λογικό... Ένας διαφημιστής - δημιουργικός πχ άνθρωπος ή καλλιτέχνης ή άνθρωπων των τεχνών, έχει ένα πρώτο καλό δίσκο - έργο (Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος), μετά μία μέτρια παρωδία (Ο Δράκουλας των Εξαρχείων) που την πασπατεύει με μια επιτυχημένη (όχι χρήση επιθέτων καλής - κακής) διασκευής (Υπάρχω - κι όμως δεν είσαι εδώ) και στο τέλος λίγο από βραβεία των καλύτερων διαφημίσεων του έτους. Δεν πληροφόρησα αυτόν τον κάποιον ότι μικρότερος είχα κάπως δει πως δούλευε ο Πουλικάκος τις νύχτες των δραχμών στη Σαλονίκη ξημερώματα κτλ...

Πόσο εύκολα Οι Θεωρητικοί περνάνε στην απραξία. Μπερδεύουν τον Μαρξ με τη Mars HiProtein Μπάρα με 20gr Πρωτεΐνης + Γεύση Salted Caramel και το άσχημο είναι ότι δεν τους κόβει καν να πετάξουν τον άλλον τον Mars (τον πλανήτη ρε! τον Ελληνάρα θεό του πολέμου) ή ακόμα καλύτερα για να τους ερωτευτώ και να τους αφιερώσω ένα ποίημα το M.A.R.R.S. ναι! εκείνο του "Pump Up The Volume" αχ σε μια Extended Pump Up Mix παρακαλώ! Οι θεωρητικοί να κλείσουν το καπάκι του μπιντέ πριν πατήσουν το καζανάκι. Ακόμα καλύτερα να βουτήξουν χωρίς μπρατσάκια κι ας ζητήσουν από την κυρία που τους 'βοηθάει' στην καθαριότητα να πατήσει εκείνη το καζανάκι. 

Κι αυτό το καλοκαίρι πέρασε. Τα μεταναστευτικά πουλάκια μπερδεύτηκαν με τους απανθρακωμένους μετανάστες στα δάση και στα άγρια βουνά. Όπως εκείνα τα μαύρα πουλάκια με τις λευκές γραμμές που για χρόνια διέμεναν χωρίς να δίνουν νοίκι στα ξύλα της σκεπής της σοφίτας όταν ξεφύγαν από το κλουβί που τα είχαν οι θειάδες από τη Τσεχοσλαβακία. Τελικά τόσες δεκαετίες μετά την πτώση του σοσιαλισμού έφυγαν κι αυτά για άλλη γη άλλα μέρη. Τώρα οι αριστεροί ηθικολόγοι ψηφίζουν να μη γυρίσουν γιατί ήρθε ο Σωτήρ από την Αγία Σοφία, δίπλα στα παγωτά τα καλά και τα μπισκότα τα καλύτερα. Ποτέ δεν θα είναι σαν την πρώτη φορά που άκουσα τον γείτονα να παίζει πιάνο. Αισθάνθηκα τυχερός, ένα εξάμηνο μετά όταν παίζει κάθε απόγευμα την ίδια ώρα το ίδιο κομμάτι με πιάνει μια καλλιτεχνική διάθεση σαν διάρροια. 

[να 'χατε να λέγατε]

Σου λέει ο άλλος είσαι λογιστής, κι εγώ να γυρνώ πίσω και να θυμάμαι ότι αυτό το σιχαινόμουν, πως έγινα λογιστής; Αυτοί καταγράφουν αριθμούς... εγώ σταμάτησα να μετράω την περιουσία μου κάπου στα 15 όταν οι δίσκοι δεν χωρούσαν πια στο μικρό μου τεφτέρι. Αποφάσισα να το μελετήσω... πάντα πίστευα (ίσως ακόμα) ότι όταν μου λένε κάτι το έχουν σκεφτεί - μελετήσει - είναι καλοπροαίρετο και λέγεται για το καλό μου... οι λογιστές κάνουν ακριβώς το αντίθετο: καταγράφουν μόνο αριθμούς - ποσότητες με λογική σειρά - δεν δημιουργούν - δεν αυθαδιάζουν - δεν ονειρεύονται - είναι σωστοί ορθογραφικά - ίσως έχουν και μια εικόνα του προστάτη λογιστή στο γραφείο, στο κρεβάτι, στη χέστρα και στο αμάξι, εγώ δημιουργώ - καταγράφω άναρχα τη ζωή μου, τα τριγύρω συμβάντα, μ' αρέσει η ποίηση, η καινούργια μουσική, τα δέντρα, προσπαθώ να θυμάμαι τα καλά κι έτσι αποτυπώνω στη μνήμη και μερικούς βόθρους. 

250 μηνύματα ειδοποιήσεων για μια Bandcamp Friday του Αυγούστου! Όλοι μιλάνε για σαβούρα, σβήστα, ένας καπιταλιστικός οχετός... κι εγώ λέω: είναι μουσική, χαρά, από αυτά που αλλιώς θα έβγαιναν σε ένα δίμηνο τώρα έχω συμπιεσμένο χρόνο σε ένα εικοσιτετράωρο! Χαίρομαι... όπως πριν λίγο καιρό που δυστυχούσα γιατί λόγω της τηλεφωνικής μου υπηρεσίας αυτές οι ειδοποιήσεις ερχόντουσαν κι έμεναν με τη γλώσσα έξω σ' αυτό το email account. 

Πρώτη φορά μετά τα σχεδόν σαράντα χρόνια σ' αυτή την οικοδομή που χρησιμοποιώ το ασανσέρ. Αφού το πληρώνεις, μου λέγανε, γιατί ανεβαίνεις με τα πόδια; Παχύδερμα που γελάνε δυνατά μέσα από τις ποδιές, που τα ανέχτηκα τόσα χρόνια και είμαι περήφανος για μένα που δεν απαντώ άλλο στα μουγκρίσματα τους. Μέσα στα σκατά πλένουν τα πόδια τους και μετά ψεκάζονται και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο κόσμος όλος τους χειροκροτεί σαν έρπονται στην τοπική κοινωνία. Αδιαφορία εμπρός στην κάκοσμη αθλιότητα μιας επαρχιακής πόλης χωρίς νότες, χρώματα, ποίηση και ενδιαφέρον. Είναι κι οι νέοι άσχημοι ή ιδέα μου είναι;

Μην κρίνεις για να μην κριθείς (από τους χριστιανούς). Η Ελένη με τα τσιμπουκόχειλα, το μαύρισμα - τάνισμα των διακοπών σε τροπικά μέρη (πίτσες μπλε - στον τρίτο όροφο μιας καθέτου της Τσιμισκή το έκανε, 45 ευρώ η συνεδρία χωρίς βρακί) και το κατάλληλο μαλλί - ίδιο για γάμους, σκυλάδικα, Κυριακές με τα wanna-be πεθερικά κοκ, έκανε καλέ ίνστα... μόνο για να βλέπει. Όπως η γιαγιά καλέ, που είχε την τηλεόραση για παρέα και τις υπόλοιπες ώρες έλυνε εξισώσεις τετάρτου βαθμού στο μαυροπίνακα. Ο Frank Zappa έφυγε νωρίς και δεν επισκέφθηκε την εμποροπανήγυρη Κιλκίς. Ξεκάλτσωτος δεν θα βρει θέση στον παράδεισο. Με ποιον καλό χριστιανό, από τους δικούς μας τους γαλάζιους, θα μοιραστεί ένα στασίδι να ξαποστάσει;

Ποτέ μην αφήσεις μια γρια να σου δείξει το δρόμο

Ο Γερο-Προκόπης ή συχνά "Ο Ανεπρόκοπος", όπως τον αποκαλούσαν οι γείτονες γιατί κανείς δεν ήξερε το πραγματικό του όνομα, ζούσε μια ήσυχη ζωή σε ένα παλιό εξοχικό σπίτι στην άκρη της παραθαλάσσιας πόλης. Οι άνθρωποι γύρω του τον θαύμαζαν για την απλότητα και την αταραξία του, για τη σοφία των ετών του και την ανωμαλία των πράξεών του, ενώ αυτός είχε άλλα σχέδια για το τέλος της ζωής του, το οποίο φανταζόταν ότι θα καθυστερούσε αρκετά ακόμα. Όταν έμοιαζε ανήσυχος ή λίγο ταραγμένος όλοι του πρότειναν να πάει στο γιατρό ή να φάει μια μεγάλη φέτα κέικ σοκολάτας. Αυτός τα απέρριπτε όλα με μιας κι απλά καθυστερούσε λίγο ακόμα το μεσημεριανό του υπνάκο. Και μόνο που σκεφτόταν ότι θα έπρεπε να εξηγήσει γιατί δεν τρώει ζάχαρη εδώ και σαράντα πέντε χρόνια κουραζόταν. Οπότε και τους ενημέρωνε για τοπικού χαρακτήρα ειδήσεις, όπως ότι συγκρούσεις οχημάτων και διακοπή ρεύματος προκάλεσε η ξαφνική νεροποντή που έπληξε την πόλη της Θεσσαλονίκης, νωρίς κάποιο πρόσφατο καλοκαιριάτικο μεσημέρι.

Η μέρα ξημέρωνε και ο Γερο-Προκόπης ξυπνούσε με μια ανυπόφορη ανησυχία. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι φαινόταν να ζούνε για να πεθάνουν ατάραχοι, αλλά αυτός είχε άλλη ιδέα. Μεγάλη ιδέα. Ιδέες. Πολλές ιδέες. Ονειρευόταν αναρχικά πράγματα, σκηνές που θύμιζαν πίνακες του Νταλί, χρώματα του Μιρό, με παράλογες δημιουργίες να χορεύουν στο μυαλό του. Κάθε πρωί, καθώς έπινε τον καφέ του, φανταζόταν τα σπίτια να αρχίζουν να πασπατεύουν τα πάρκα, τα δέντρα να τραγουδούν, και τα αυτοκίνητα να μεταμορφώνονται σε γίγαντες πεταλούδες που τραγουδούσαν όλη μέρα σε αδιάφορη σειρά τα κομμάτια του Old Lady Drivers από τους O.L.D. Εκατομμύρια ζευγαριών ονειρευόντουσαν και οι υπόλοιποι μοναχικοί επαναστατούσαν. Όλοι μαζί λυπόντουσαν για το πέρασμα του χρόνου. Παρόλα αυτά ήταν χαρούμενοι για την συνεχή ενημέρωση του Ανεπρόκοπου γραφικού, δηλαδή ότι σε δέντρο προσέκρουσε στρατιωτικό τζιπ, όταν για άγνωστους -μέχρι τότε και για διαπαντός- λόγους εξετράπη της πορείας του λίγο πριν τις 7 το πρωί, στο Ασβεστοχώρι. Τα αίτια του ατυχήματος διερευνώνται από την Τροχαία.

Ο Γερο-Προκόπης είχε φτιάξει ένα μικρό εργαστήριο σαν ραδιοφωνικό σταθμό στο πίσω μέρος του σπιτιού του, όπου είχε αρχίσει να δημιουργεί περίεργα φανταστικά μηχανήματα και μηχανισμούς αλλοίωσης των νεύρων των γειτόνων. Ένα πρωί, κατάφερε να κατασκευάσει μια συσκευή που μετέτρεπε τους ήχους της πόλης σε αποχρώσεις άσπρων και μαύρων χρωμάτων, και έτσι η κίνηση των αυτοκινήτων έγινε ένα εντυπωσιακό χορευτικό θέαμα, ενώ οι φωνές των περαστικών εξελίσσονταν σε έναν συναρπαστικό συμφωνικό χορό με συνεχόμενα head banging. Η γριά από απέναντι στρογγυλοκάθησε στην μπρεζιέρα που είχε φτιάξει ο τρίτος σύζυγος όταν χρειάστηκε να συμπληρώσει τα χρήματα της διατροφής του δευτέρου, και άρχισε να πετάει πετραδάκια στα κακόμοιρα σπουργίτια.

Η ανησυχία των γειτόνων αυξανόταν με την κάθε νέα παράξενη δημιουργία που εμφανιζόταν στον κήπο του Γερο-Προκόπη. Έφτιαξε μια μηχανή που έκανε τα λουλούδια να μιλούν, ένα καλειδοσκόπιο που πρόβαλε ταινίες με παράξενα σχήματα στους ουρανούς και ένα μικρό ρομπότ που έπαιζε μουσική με τα πουλιά. Είχε στα ημιτελή σχέδια προς ολοκλήρωση τον Διπρόσωπο, ένα δονητή για παράλυτους, την Ανθούλα, μια συσκευή μασάζ για ανήλικους, τους Ανήθικους, φουσκωτές κούκλες σε απευθείας σύνδεση με το νοσοκομείο και μια τράπουλα ταρώ με αλαβάστρινες αρχαιοελληνικές γυμνές φιγούρες. Οι αστυνομικοί κλήθηκαν πολλές φορές για να εξηγήσουν το θόρυβο και τον πανικό που προκαλούσε ο Γερο-Προκόπης, αλλά αυτός πάντα τους υποδέχονταν με ένα χαμόγελο και τις πιο φιλόξενες φιλοξενίες. Εκείνες τις φορές μια ομίχλη έμπαινε από τις κελιδαρότρυπες, και ο πανικός κρατούσε τρεις μέρες ίσως και πέντε ή έξι. Όμως κανείς δεν μπορούσε παρά να υποψιαστεί ότι ίσως καλύτερα ο Ανεπρόκοπος που βασάνιζε τη γειτονιά τους, παρά κάποιος 50χρονος, όπως εκείνος που εθεάθη προ ημερών να κυκλοφορεί με ένα αυτοσχέδιο σπαθί σε πάρκο της Θεσσαλονίκης. Όπως προέκυψε κατά τη διαδικασία και σύμφωνα με την κατάθεση του ένστολου οργάνου που είχε σπεύσει στο σημείο, ο συγκεκριμένος άνδρας είχε εντοπιστεί στην περιοχή του Αγίου Νεκτάριου, με στρατιωτική περιβολή, μπερέ και αρβύλες, ενώ φέρεται να πέταξε το αυτοσχέδιο και λαξευμένο στη λαβή του ξίφος, μόλις έφτασε στο σημείο η αστυνομία. Ο ίδιος αρνήθηκε ότι κυκλοφορούσε κραδαίνοντας σπαθί, ανέφερε ότι δεν γνωρίζει τίποτα γι' αυτό και υποστήριξε ότι απλώς καθόταν με την παρέα του σε καφενείο της γειτονιάς και έπεζε μπιρίμπα με το φρέντο του. Δεν έπεισε, ωστόσο, το Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, που τον έκρινε ένοχο για οπλοφορία και του επέβαλε ποινή φυλάκισης έξι μηνών και χρηματικό πρόστιμο εξακοσίων ευρώ, χωρίς αναστολή, αλλά με δικαίωμα έφεσης με αναστέλλουσα δύναμη, οπότε και αφέθηκε ελεύθερος έως την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό.

Καθώς η πόλη είχε γεμίσει με τη μοναδική δική του αναφαίρετη δημιουργικότητα και λοιπά παράξενα φαινόμενα, οι άνθρωποι περίμεναν με αγωνία το επόμενο ανατρεπτικό εγχείρημα του Γερο-Προκόπη. Δεν το παραδέχονταν, αλλά το περίμεναν. Ο ίδιος όμως, αφού είχε μοιραστεί τα όνειρά του με τον άδικο τούτο κόσμο, ένιωθε πως είχε βρει την ειρήνη που είχε αναζητήσει μια φορά νεότερος, πάνε ογδόντα χρόνια τώρα. Και έτσι, μια από εκείνες τις μέρες που οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν ατάραχοι κατόπιν φόβου για τους επερχόμενους φασίστες - εξωγήινους, ο Γερο-Προκόπης έκλεισε τα μάτια του με ένα χαμόγελο, γεμάτος αναμνήσεις από μια ζωή πλημμυρισμένη φαντασία και παράνοια. Καθώς το πνεύμα του αποχωρούσε από το σώμα του, οι άναρχες φασματικές εικόνες που είχε δημιουργήσει άρχισαν να λάμπουν γύρω του, δημιουργώντας έναν μαγευτικό χορό από χρώματα και ήχους. Κανείς δεν υπήρχε για να απολαύσει το τόσο διασκεδαστικό σκηνικό. Οι άνθρωποι που περπατούσαν τυχαία στη Μονόπολη της ζωής του είχαν αποχωρίσει. Έπίσης ένας άστεγος εντοπίστηκε νεκρός το απόγευμα της Πέμπτης στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κοντά στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου με το Βουκεφάλα. Σύμφωνα με πληροφορίες, τον άνδρα είδε ένας νεαρός που διερχόταν από το σημείο με τη μηχανή του και ειδοποίησε το ΕΚΑΒ. Στο σημείο έσπευσαν μηχανή ταχείας επέμβασης και ασθενοφόρο. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν πως ο άνδρας είχε αφήσει την τελευταία του πνοή αρκετές ώρες πριν εντοπιστεί νεκρός στην παραλία. Στην περιοχή πλήθος τουριστών και ντόπιων απολαμβάνουν τη βόλτα τους, την περαντζάδα τους, περνάνε καλά με πασατέμπο και τα άσματα του τοπικού ανάπηρου - ζητιάνου που τσιρίζει στο φορητό Bluetooth ηχείο του.

Και έτσι, ο Γερο-Προκόπης - ο Ανεπρόκοπος, αποχαιρέτισε αυτό το επιτραπέζιο παιχνίδι με το δικό του μοναδικό τρόπο, αφήνοντας πίσω του έναν κόσμο που είχε μάθει να ονειρεύεται και να αναρριχάται πέρα από το σοκ και τα όρια της συνηθισμένης πραγματικότητας, κάτω απ' τους ήχους της τελευταίας συμφωνίας για βιομηχανικά απόβλητα που ο ίδιος είχε συνθέσει το περασμένο πρωινό χωρίς τη βοήθεια της δασκάλας με τα χρυσά μαλλιά. Τον είχαν αναγκάσει να φύγει; Ήθελε; Ε, καλά, δεν ήταν κι υποχρεωμένος να ακυρώσει το εισιτήριο της επστροφής. Τα λόγια του καλόγερου που είχε συναντήσει μια φορά με τη μαμά του ξεχύθηκαν από τα ηχεία της πόλης, σαν εισαγωγή σε επιθανάτιο σύγχρονο ρέκβιεμ: "Να μου το θυμηθείτε, δεν θα καταφέρει τίποτα στη ζωή του. Για τα κεριά αφήστε ένα εικοσάρικο".

Κουλουβάχατα + λοιπές θεωρίες

Ήταν μια μέρα που ο τύπος, ο ελληνικός, εξιστορούσε άλλη μια ιστορία καθημερινής τρέλας, ελληνικού ρουτινιάρικου ενδιαφέροντος και αστείρευτης γελοιότητας. Σε μια κάθετη οδό της Βασιλίσσης Όλγας στη συμπρωτεύουσα / συμβασιλεύουσα / συμβασιούχο πόλη, μια Δημόσια Υπηρεσία μετά από λίγα χρόνια παρουσίας και μη εξυπηρέτησης στη γειτονιά συγχωνεύτηκε με μια άλλη μεγαλύτερη αδερφή της. Το έντυπο αρχείο της έμεινε πίσω. Φυσικά καμία περίπτωση ψηφιοποίησης μη περάσει από τη φαντασία σας όσο επιστήμονες κι αν είστε. Κάπου σε ένα τόμο εκεί ανάμεσα στις κίτρινες από τα σαλιωμένα δάχτυλα σελίδες, υπάρχει ακόμα η ιστορία μιας άνεργης γυναίκας μουσικού που αντιμετώπισε κρυφά πολλά γραφειοκρατικά στερεότυπα αλλά εργασία δεν διασταύρωσε στο διάβα της, μόνο ένα αγόρι, νέο και φτωχό και λίγο τριχωτό.

Προχωρώντας την ιστορία μερικά χρόνια κι εκατοντάδες μοναχικές νύχτες μπροστά, μια αθώα γιαγιά προσλαμβάνει ένα συνοδό σεξ και τον εκβιάζει να δολοφονήσει στους εγγονούς της γιατί θέλει να δωρίσει το ακίνητο που με πίεση του μακαρίτη γιου της είχε περάσει τη ψιλή κυριότητα σ' αυτούς, στη νέα εκκλησία του τρικέρατου διαβόλου - πιθανόν τράγου. Πως τον εκβίασε; Μα η σουρωμένη κυρία ήταν η άνεργη γυναίκα μουσικός που απέχτησε κατά ατυχία τα αρχεία της υπηρεσίας, όταν ένα σούρουπο στραμπούλιξε το αριστερό της πόδι δίπλα στο ξεχειλισμένο κάδο που ο εξαγριωμένος ιδιοκτήτης της επαγγελματικής στέγης άδειασε για το κάνει μπορντέλο για υπερήλικες γυναίκες.

Golden Visa in Greece vs. Φασίστας Αριστερός Ξερόλας (ή αλλιώς το δίκαιο του αίματος μιας χώρας της Διασποράς)

Συζήτηση σε τυχαία συνάντηση ένα απόγευμα του Ιούλη:

- Πρέπει να ψηφίζουν κι αυτοί; Οι ξένοι; Που δεν έχουν πατήσει τ' άγια χώματά μας εδώ και δεκαετίες;

Λέει μασώντας το τραγανό κουλούρι Θεσσαλονίκης ο φασίστας αριστερός των Βορείων Προαστίων ανάμεσα στις απαντήσεις που κατακεραυνοβολεί για το νέο ζήτημα που απασχολεί τους ομοίους του στα κοινωνικά δίχτυα.

- Μα καλά πως μπορείς να το λες εσύ αυτό; Δεν είμαστε όλοι οι Έλληνες Πολίτες ίσοι με τα ίδια δικαιώματα; Ποια η διαφορά αφού αυτός που για σένα δεν είναι Έλληνας, πχ ένας Αμερικανός 5ης γενιάς, ήρθε για διακοπές τον Ιούνη και ψήφισε, γιατί να μην ψηφίσει κι από εκεί; Ουσιαστικά αυτό που έγινε είναι να τους δοθεί η δυνατότητα να ψηφίσουν από οπουδήποτε - μια διευκόλυνση μετακίνησης - και όχι η εκλογική δυνατότητα που όλοι οι Έλληνες Πολίτες έχουν μετά τα 17 και αν δεν έχουν καταδίκες.

Του απαντάει δυσανασχετώντας η φίλη που βγήκε μια βόλτα απλά και μόνο γιατί το σκυλί είχε να χέσει από εχθές...

- Κι δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι λάθος και βοήθησε η δήθεν εναλλακτική κυρά που το κόμμα έδιωξε κακήν κακώς, την φιλελεύθερη - ακροδεξιά - φασιστική (κακό ψόφο να έχουν) κυβέρνηση να το περάσει; Καλοκαιριάτικα; Με τους καύσωνες; Όταν όλη η Ελλάδα καίγεται κι αυτοί αγοράζουν F100 και Ραφαήλιδες του αέρα; Τόσο ευκολόπιστη είσαι πια... 

Συνεχίζει κοιτώντας τα κωλαράκια που εκτίθενται λόγω καλοκαιριού τριγύρω του και μασουλώντας το χάρτινο (οικολογικό) καλαμάκι του φρέντο εσπρέσσο με λίγη ζάχαρη κι αποικιακό γάλα καρύδας.

- Αναρωτιέμαι τι πραγματικά πιστεύεις από αυτά που λες...

Σαπφικό Φάσμα / Sapphic Spectra

Σαπφικό Φάσμα: Μια Ωδή στους Κατακερματισμένους Πόθους

Στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ύπαρξής μου, όπου μπλέκονται απόηχοι ξεχασμένων παθών και σκιασμένων λαχτάρων, βρίσκομαι παγιδευμένος στην αινιγματική αγκαλιά των σαπφικών φασμάτων χωρίς να ορίζεται το φύλο ή ο αριθμός τους. Μέρος μιας ζωής που κάποτε φωτιζόταν από τις λαμπερές αποχρώσεις της πρώιμης τρυφερότητας και της παιδικής λαχτάρας, τώρα βρίσκεται τυλιγμένη στις αστραφτερές σκιές των ύστερων τύψεων και της ενήλικης πικρίας. Καθώς διασχίζω τα ελικοειδή μονοπάτια της μνήμης, με κυριεύει μια πικρή νοσταλγία που κολλάει στο είναι μου σαν κουρελιασμένο σάβανο.

Στους αμυδρά φωτισμένους θαλάμους του μυαλού μου, η φιγούρα μιας χαμένης μελωδίας στοιχειώνει τις σκέψεις μου σαν ένα φάντασμα γεννημένο από τη μελαγχολία. Το γέλιο της, κάποτε μια συμφωνία που αντηχούσε μέσα από τις θαλάμες της καρδιάς μου, τώρα αντηχεί ως ένας στοιχειωμένος ήχος, ένα ρεφρέν θλιβερής λύπης. Οι έλικες της απουσίας της κουλουριάζονται γύρω από την ψυχή μου, σφίγγοντας κάθε μέρα που περνάει, ένας αδυσώπητος πόνος που αψηφά το πέρασμα του προσωπικού χρόνου.

Οι δρόμοι μιας μεγαλούπολης, κάποτε ένας ζωντανός καμβάς πάνω στον οποίο ζωγράφιζα τα όνειρά μου, τώρα αντικατοπτρίζουν την ερημιά που πλημμυρίζει μέσα. Τα λιθόστρωτα στην συνοικία εκεί ψηλά, κάποτε μάρτυρες των ένθερμων βημάτων της νεανικής θέρμης, μαρτυρούν τώρα την κουρασμένη ανακατωσούρα ενός σπασμένου πνεύματος και των υψηλών ενοικιοστασίων. Τα τραπέζια του καφέ, όπου κάποτε μιλούσαν παθιασμένες οι ελπίδες, στέκονται τώρα ως σιωπηλοί μάρτυρες στο χάσμα που χασμουριέται μεταξύ τους.

Αχ, η γοητεία των απαγορευμένων ηχτικών επιθυμιών, το μεθυστικό άρωμα των φευγαλέων τιποτένιων στοργών. Πώς παγίδευσαν την καρδιά μου στη σαγηνευτική τους λαβή, για να την ξετυλίξουν μόνο με σκληρή αδιαφορία. Η δυαδικότητα της γοητείας της συνέχειας και η αναπόφευκτη διάλυσή της με έχει ρίξει στα βάθη μιας απελπισμένης ονειροπόλησης, όπου το ίδιο το ύφασμα της ύπαρξής μου είναι υφαντό με νήματα ερυθράς θλίψης.

Οι προυστιανοί απόηχοι αντηχούν στις αίθουσες της μνήμης μου, θυμίζοντας την ευθραυστότητα του χρόνου και την εφήμερη φύση των ανθρώπινων συνδέσεων. Σαν τη γεύση μιας Οδύσσειας βουτηγμένης στο τσάι, οι αναμνήσεις των μουσικών μου αλλοτινών αποκαλύψεων πλημμυρίζουν τις σημερινές αισθήσεις μου, ένα γλυκόπικρο ελιξίριο που με αφήνει μεθυσμένο από λαχτάρα. Κι όμως, επικρατεί η πίκρα της πραγματικότητας, μια πικρή επίγευση που πλανάται στη γλώσσα μου.

Σε αυτόν τον λαβύρινθο των γκρεμισμένων επιθυμιών, έχω αφεθεί να παλέψω με τους απόηχους αυτού που ήταν κάποτε και αυτού που θα μπορούσε να ήταν. Τα σαπφικά φάσματα που τώρα με τυλίγουν υπενθυμίζουν την ευθραυστότητα του ανθρώπινου συναισθήματος και την αδυσώπητη πορεία του χρόνου. Κι έτσι, περιπλανιέμαι στους διαδρόμους του παρελθόντος μου, μια μοναχική ψυχή που αναζητά παρηγοριά ανάμεσα στα ερείπια των ηχητικών εγκαταστάσεων που κάποτε έκαιγε με φλογερή ένταση, τώρα μειώνεται στην κρύα χόβολη μιας πικρής ανάμνησης κι όμως συνεχίζει αυτό το παραμύθι.

Sapphic Spectra: An Ode to Shattered Desires

σταματώντας

Τι θέλουν οι άνθρωποι; Αδύνατον να το απαντήσεις. Ξεκίνα από κάτι πιο εύκολο. Τι δεν θέλουν οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι δεν θέλουν να φέρεσαι σαν παιδί. Να τους εκπλήσσεις με τις αντιδράσεις σου. Να παίρνεις διαφορετικό δρόμο κάθε πρωί και να πηγαίνεις στο ίδιο μαγαζί όταν είναι να βγεις για ένα ποτό. Το πρώτο δεν καταλαβαίνουν ότι το κάνεις για να μη βαριέσαι και το δεύτερο για να πίνεις καλό ποτό. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να είσαι ειλικρινής, τους ενοχλεί να μην τους πεις ότι είναι όμορφοι - κι ας μην είναι, ότι τους πάει το ρούχο τους - κι ας μην τους πάει, παρόλα αυτά είναι φυσιολογικό γι' αυτούς τους ανθρώπους να σου πουν ότι πάχυνες, ότι άσπρισαν τα μαλλιά σου, ότι έχει μια καινούργια γρατζουνιά το αμάξι σου και λοιπά δικά τους ανθρώπινα λογάκια. Υπάρχουν αυτοί που θα σε διορθώνουν, θα είναι ο αντίλογος, θα βρίσκουν τις ανορθογραφίες σου - οι παράφωνοι, αυτοί που κρύβονται πίσω από τα λάθη των άλλων, αυτά τα λάθη που δεν σημαίνουν τίποτα κι όμως είναι οι καλύτερες καλύψεις για τις τεράστιες ηθελημένες αποκοτιές τους. Οι άνθρωποι ξεκάθαρα σιχαίνονται να απειλούνται από τις ενδεχόμενες αντιδράσεις σου. Θέλουν πρόγραμμα αναρτημένο ώστε να ξέρουν τι ώρα θα κλάσεις και πότε θα νευριάσεις με την πορδή σου. Μεσημέρι ξεκινάει η μέρα τους, δεν μπορείς εσύ να ξυπνάς νωρίς γιατί έτσι κάνουν οι γέροι. Μεσάνυχτα κορυφώνεται η μέρα τους, δεν μπορείς εσύ να ξαπλώνεις νωρίτερα γιατί έτσι κάνουν οι γέροι. Στους ανθρώπους πρέπει να δικαιολογείσαι. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να απολαμβάνεις διαφορετικά πράγματα, θέλουν να έχουν πάει όπου έχεις πάει, να έχουν φάει ότι έχεις φάει, να έχουν διαβάσει ότι έχεις διαβάσεις έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να σου πουν ότι το καλύτερο μέρος είναι αυτό που δεν έχεις πάει, το καλύτερο φαγητό είναι αυτό που δεν έχεις φάει και το καλύτερο βιβλίο είναι αυτό που δεν έχεις διαβάσει. Αχ Ναζίμ, ίσως κι εσύ ως άνθρωπος κάπως έτσι το εννοούσες. Μετά όμως ήρθαν (και) οι φωτογραφίες και όλα αλλάξαν.

μέσα στο κλουβί, ψηλά στο βράχο

[το μικρό κείμενο "μέσα στο κλουβί, ψηλά στο βράχο" είναι βασισμένο στην κοινή λογική ότι αν αφήσεις ένα πουλί ελεύθερο θα πετάξει λίγο και μετά θα γυρίσει στο κλουβί του γιατί εκεί είναι πολύ καλύτερα, έχει φαγητό, έχει ασφάλεια, έχει διαπαιδαγώγηση κι αισθάνεται την αγάπη του αφεντικού. επίσης αν ανέβεις ψηλά σε μια βραχώδη περιοχή και πέσεις υπάρχουν πολλές πιθανότητες να πεθάνεις αλλά να φανεί σαν ατύχημα άρα να κηδευτείς κανονικά χωρίς διαδικασίες να αποκρυφτεί η αυτοκτονία] 

Όλα ξεκινάνε με μία παραδοχή. Αλλιώς είσαι στο κενό, στο τίποτα, στο διάολο ή στον αδειανό παράδεισο εκείνου του τύπου με όνομα σαν πατατάκι.

Το σύνολο των ανθρώπων είναι ηλίθιοι και τα ζώα δεν έχουν συναισθήματα. 

Αν αυτά τα ασπαστείς μπορείς να συνεχίσεις. Να μην σε ενοχλεί το πλήθος και η έλλειψη αγάπης. Να αντιλαμβάνεσαι τη διαφορετικότητα ως εικονική μόνο πραγματικότητα. Να εντοπίζεις τον ευτελή χειρισμό αυτών που λένε ότι είναι κοντά σου όταν ζητάνε και ζητάνε και ζητάνε αφού πρώτα σου δώσουν κάτι ελάχιστο και "φθηνό". Έτσι ξεκινάς για να μπορέσεις να εξιστορήσεις τους μήνες σου και ότι γέμισε τις τρύπες της ψυχής σου. Ένα ταξίδι γραμμένο σε συνεργασία με τον Ιούλιο Βερν χωρίς λοιπούς μεγαλίστικους μαλάκες για συνταξιδιώτες. Έχεις την επιλογή να διαλέξεις μεριά - δρόμο - ώρα να ξυπνήσεις χωρίς ξυπνητήρι - να βγεις μια βόλτα χωρίς στόχο και χάρτη - να καθαρίσεις χωρίς να περιμένεις αστεράκια αξιολόγησης. Γιατί θα φτάσει η στιγμή να θυμάσαι πόσες φορές το έκανες με διαφορετικούς συντρόφους αλλά όχι πόσο βιβλία διάβασες. Θα είναι εύκολο να ανακαλέσεις στα δίκτυα τις βλακώδεις φωτογραφίες ως μέλος ανώφελων παρεών που κάνουν επιτηδευμένες γκριμάτσες όμως όχι εκείνα τα ηλιοβασιλέματα που οι συσκευές ήταν ξεχασμένες σε ένα συρτάρι. Γιατί θες να ανήκεις σ' αυτό το "όλο". Κι έτσι όλοι φοβούνται να πουν τη δική τους σκέψη μήπως μείνουν μόνοι. Μέχρι να θάψουν καλά τις μοναξιές τους και να ανήκουν στην ονειρική κοινωνία που όλοι μοιράζονται τα πάντα γιατί αλλιώς δεν υπάρχουν - δεν συνέβησαν - δεν βαθμολογήθηκαν. Εργατικό δυναμικό = Καταναλωτικό κοινό. Για όλες, λοιπόν, τις στιγμές που φοβάσαι τη μοναξιά και κρατάς ένα ορθογώνιο με μπαταρία να σκέφτεσαι το χέρι που άφησες, με τη θέρμη του, που το ακολουθούσαν δυο μάτια να σε κοιτάνε χωρίς να πατάνε καρδούλες, δυο αυτιά να σε ακούνε χωρίς περιορισμό δευτερολέπτων και όλα αυτά που εκούσια απέφευγες γιατί δεν είχες την κατάλληλη μνήμη να τα επεξεργαστείς. Ο κόσμος - Το σώμα - Το μυαλό ... δεν δέχεται αναβάθμιση. Την τσέπη σου κοιτάνε και όλες οι προσπάθειες σου καταλήγουν να είσαι με τα πόδια ανοιχτά... σε μια λεκάνη... σε ένα κρεβάτι... μπροστά από κοπέλες που θέλουν το ίδιο, έτσι νομίζεις. Μη φοβάσαι πάντως. Το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίζεις να νομίζεις κι άλλα... π.χ. ότι τα ζώα αγαπάνε εσένα ειδικά λόγω της προσωπικότητας σου. Δεν έχω λόγια να σου εξηγήσω τι είναι η "μεταφορά" ή/και η παρομοίωση!

Οι Υποχρεώσεις των Άλλων (και η έλλειψη διάθεσης αυτοσχεδιασμού) 5 μέρες απέναντι σε 360

να περπατάς // Ολοένα και περισσότερο μοιάζω με την παγωμένη χαμογελαστή εικόνα της παρουσιάστριας ειδήσεων όταν γνωρίζει ότι το πράσινο λαμπάκι πάνω από την κάμερα που τη συμαδεύει σημαίνει πως η ζωντανή μετάδοση συνεχίζεται, αλλά έχει τελειώσει ότι της είχαν ετοιμάσει να πει.

να εργάζεσαι // Στο χορτάρι υπάρχουν κάθε λογής σκουπίδια, αποτσίγαρα, περιττώματα κατοικιδίων κι αδέσποτων, τσίγκινα πολύχρωμα κουτάκια με κυρίαρχο συστατικό την ασπαρτάμη, κουκούτσια πεταμένα λόγω μεσογειακής διατροφής, πλαστικές σακούλες, τάπερ, βίδες, χερούλια εσωτερικών πορτών, ένθετα από κυριακάτικες εφημερίδες, σπασμένοι οπτικοί δίσκοι, θύμησες και αναγγελίες μνημοσύνων, αχρείαστα δωράκια με μαστίχες, επέτειοι, μερικά λαμπερά κόκκινα κέρματα, ρημάδια ανακαινήσεων, φέιγ βολάν πολιτικών εκλογών με σταυρούς και περικεφαλαίες.

να σκέφτεσαι τον άλλον - να μπαίνεις στη θέση του χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει κι οποισδήποτε άλλος να σε σκέφτεται και να μπαίνει στη θέση σου // Ένοπλοι ανοίγουν πυρ. Παιδιά στο δρόμο φτιάχνουν οδοφράγματα. Βόρειοι καίνε βιβλία με γράμματα ανάποδα. Στο ένα αμπάρι πολλοί φτωχοί, στο άλλο αμπάρι δυο-τρεις μπορεί κι όσα τα δάχτυλα ενός χεριού σε θέση μούντζας πλούσιοι - το βάθος αλλάζει. Μαζεύονται υπογραφές για να γυρίσουν οι άχρηστοι. Όσοι περισσότεροι τόσο δυνατότεροι. 

αυτοί ξέρουν // Μια γιαγιά ρεμβάζει το τελευταίο κηδειόχαρτο της κολώνας, κοριτσάκια ολόιδια με καυτά σόρτς γλύφουν παγωμένα γλυκίσματα - η γιαγιά πιστεύει ότι είναι παγωτά, τα κοριτσάκια πιστεύουν ότι είναι πεθαμένη. Επιλογή του εργαζομένου ήταν να μπει μέσα στη θάλασσα για να σερβίρει, πολλά τα τυχερά γι' αυτά τα παιδιά που δεν φοβούνται τη δουλειά. Όχι σαν τους άλλους.

είναι οι άλλοι // Αιτήσεις για οικονομική ενίσχυση, άλλες για άυλες κάρτες να βάλεις βενζίνη - να γεμίσεις το καλάθι - να φουλάρει το κεφάλι απ' εκείνα τα σκατά που ξέρεις ότι πρέπει να τα 'χεις πολλά, άρα εργασία και χαρά - για να 'ναι πολλά τα σκατά κι οι αιτήσεις για λίγα περισσότερα. Να 'χουμε αρκετά. Όχι σαν τους άλλους.

ξέρουν // Οι διακοπές είναι απαραίτητες. Μια Μασκαράτα (Μ) με Ατζαμήδες (Α) διασκεδαστές να κατακεραυνώνουν με την ηλιθιότητα τους χαζοχαρούμενα on line (Λ) ταίρια. Αν (Α) δεν υπάρχουν οι διακοπές τι θα περιμένεις όλο τον καιρό (Κ) σου, α; (Α)

τα χαμηλά σύννεφα έχουν πάντα δίκιο, τα άλλα είναι σύννεφα

oh yes, τσούκου τσούκου έφτασα στο πάνω μέρος της σκάλας, σε κάθε πλατύσκαλο δεν καταλάβαινα ότι είχα ανέβει έναν ακόμη όροφο. πόσο σημαντικό είναι να κοιτάς πέρα από τα πόδια σου. ν' αφήνεις τον αέρα να κουνάει τα μαλλιά σου και να 'χεις δίπλα κάτι παραπάνω απ' ένα κομοδίνο ν' ακουμπάς κι ένα θερμοσίφωνο για να πλένεις τα πόδια σου και τις μασχάλες σου. το μπρόκολο μυρίζει πράγματι, γεμίζει το στόμα σου με μικρές γωνίτσες, είναι καλύτερα από τα κρέατα που το στομάχι σου πολεμά να καταπνίξει - να νικήσει - να τεμαχίσει - να λιώσει και μετά να σχηματίσει εκείνες τις μικρές, σφιχτές, ευάερες και ευήλιες, βρομερές και σκοτεινές κουραδίτσες. εκείνη τη στιγμή που άνοιξες το συρτάρι και πέταξες μέσα το μπαμπακένιο στιλέτο πάνω στ' ευαγγέλιο, γελούσανε μαζί σου όλες οι μέλισσες.

3 χρόνια και 1 σιέλ τηλέφωνο

Πως μπορεί μια διακοπή στο τηλεφωνικό σήμα της εταιρείας που χρησιμοποιείς να σε ταξιδέψει στο χρόνο. Μελέτη στη σοφίτα, νωρίς ένα πρωί, εγώ με χίλιες σκέψεις κι ένα πλαστικό σιέλ κινητό τηλέφωνο. 

Το ανοίγω και είναι 17 του Δεκέμβρη, 2019. Τελείωνε ένας εκπληκτικός χρόνος για όλο τον κόσμο. Τα πάντα δεν έδειχναν την κρίση που έφαγε τα οικονομικά θεμέλια, ο τουρισμός μασούσε φθηνό εργατικό δυναμικό, οι αριθμοί κολλούσαν τους δείκτες ανεργίας, τιμάριθμο και πληθωρισμό στο μηδέν και οι χώρες ήταν φιλικές μεταξύ τους. Το τίποτα σίγουρα χαμογελούσε κάπου καθόλα κρυμμένο. Η ώρα ήταν απογευματινή. Εγώ τότε ήμουν στο χωριό. Είχε χαλάσει το κινητό, δεν φόρτιζε και είχα παραγγείλει το ίδιο σε μαύρο. Μερικά τριψήφια νούμερα σήμαιναν τα κιλά των ελιών ή και τα τελάρα της κάθε ημέρας. Ολοκληρώθηκε η σοδειά και φύγαμε. Τελείωσε και το έτος και μας ήρθε το άλλο με την επανάληψη του 20. Υπήρχε η βεβαιότητα του καλού μαθητή πως αυτό το χρόνο θα τα παίρναμε όλα 20. Ήρθε ο ιός, μετά κι ο πόλεμος και να εγώ τώρα, τρία και μισό χρόνια μετά να ταξιδεύω στο χρόνο και να βλέπω τις κλήσεις και να αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι που μιλούσα μειώθηκαν κι ας ήταν γνωστοί για χρόνια. Η μελέτη δεν θα ακουμπήσει τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα στο πέρασμα μερικών δεκάδων μηνών. Όλοι είχαν το τίμημά τους και ο πληθωρισμός έριξε την αξία αυτού του χαμηλού τιμήματος. Μερικούς τους σκεφτόμουν. Άσχημες σκέψεις και ερωτήσεις έκανα. Μου πήρε λίγο καιρό να καταλάβω γιατί τα κοινωνικά όντα επιλέγουν άλλα περισσότερο ηλίθια και καθόλου συναγωνιστικά για να κάνουν παρέα. Να τρώνε από το ίδιο παχνί. Να φτύνουν στις ίδιες κατουρημένες ποδιές. Να ραντίζουν τα γένια τους με τα ίδια ιερά τσίσα. Από εκείνο το σημείο και μετά, που το κινητό έγινε κόσμημα και τα λόγια ηλεκτρονικές συναλλαγές και φθαρμένα χαρτονομίσματα, σταμάτησα να χρησιμοποιώ κωλόχαρτο.

Το Χειρόγραφο

Το χειρόγραφο δεν εμφανίστηκε απ’ το πουθενά. Το χειρόγραφο υπήρξε στο τίποτα και έφτασε στο πουθενά. Αργότερα, όταν η επιστήμη, η θρησκεία, το χρήμα και ο πολιτισμός απέδειξαν ότι δεν υπάρχει το τίποτα, το χειρόγραφο επέστρεψε στην αρχική του μορφή. Στη γέννησή του από τους ήχους και τη θέληση να αποτυπωθεί εκείνη η στιγμή στο παρόν. Αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσετε είναι η πορεία ενός ανθρώπου ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Για παράδειγμα στον πρώτο όροφο ήταν οι αδερφές Βικτώρια και Κσένια, δύο γυναίκες που σύμφωνα με τη ψευδόχρυση επιγραφή στην είσοδο ασκούσαν τη δικηγορία και πάσας φύσης συμβουλευτικές υπηρεσίες.

Η Βικτωρία ήταν η μεγαλύτερη. Δεν ήταν και πολύ ευδιάκριτο αυτό. Απλά φαινόταν από τον τρόπο που της συμπεριφερόταν η Κσένια. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να ξύνονταν στη μασχάλη (σύμφωνα με μια Μπουκοφσκική λογική) ή να ακούνε γιαπωνέζικο happy speedcore από την Fujimi Industry Records (αντίθετα στην οποιαδήποτε λογική). Ξεκάθαρα η μουσική που έβγαινε από το γραφείο τους ήταν ultra lounge αισθητικής. Κι ας έλειπε εκείνο το συμπαθητικούλι παλαιό αίσθημα των 60s, κι ας ήταν μια καλογυαλισμένη γυάλα με τα χαριτωμένα ψαράκια που ανοιγοκλείνουν τα στοματάκια τους. Μέσα στο γραφείο μπήκα μερικές φορές. Έψαχνα ευκαιρίες για να τις ενοχλήσω. Είχα σκεφτεί μέχρι και να αναλάβω τη διαχείριση των κοινοχρήστων για να τις βλέπω με δικαιολογία. Παρόλα αυτά δεν ήθελα να με συνδέσουν με χρήματα, σφουγγαρίσματα και λοιπά διαδικαστικά. Πάντα γι’ αυτές θα παρουσιαζόμουν εκτάκτως και με μυστήριο ως ο γείτονας από πάνω!

Η ζωή δεν σου χρωστάει τίποτα.Ούτε κι εσύ σε κανέναν. Το σημαντικότερο είναι ότι κανένας άλλος δεν χρωστάει σε σένα αν πρώτα εσύ δεν του δάνεισες. Κι αν του δάνεισες ήταν γιατί εσύ το αποφάσισες. Οπότε δεν είσαι εσύ το θύμα. Όσο θέλεις να παίζεις αυτόν το ρόλο δείχνεις την ανθρώπινη ανεπάρκεια που σε διακατέχει. Αυτό το ρόλο έπαιζε η Κσένια. Για πάντα χαμένη πίσω από τις επώνυμες τεράστιες τσάντες της αδερφής της. Μια μικρή ηλιαχτίδα που την κατουρούσαν κι έσβυνε. Τη θυμάμαι να λάμπει, να χαμογελά - τώρα πια κάθε τέτοια μνήμη έχει εξαφανιστεί, έχουν σκιστεί οι σελίδες των πρώτων λαμπρών κεφαλαίων του ρωσικού επικού διηγήματος κι έμεινε ένα παιχνίδι λέξεων, σκηνών και πολλών προσώπων.

Οι καλοί δεν χάνονται. Αρκεί να δουλεύεις, να προσπαθείς, να κάνεις το καλύτερο κι οι καλοί δεν χάνονται. Μια τεράστια φούσκα, που όλοι μέσα ξεφυσάνε μέχρι τελευταίας ανάσας είναι η πρόταση αυτή. Σαν την άλλην, οι φίλοι είναι για τα δύσκολα, για πάντα και λοιπές κοινοτοπίες. Ξεκάθαρα δεν χάνονται όσοι έχουν τα μέσα, κάθε τύπου μέσα… χρήματα, γνωριμίες, υλικά αγαθά, δυνατότητα καλού και συνεχόμενου γλυψίματος - όλοι οι άλλοι, οι περισσότεροι, χάνονται. Έτσι εξαφανίστηκε η Κσένια κι εγώ παρέμεινα στον τελευταίο όροφο, εκεί που δεν είναι καν όροφος, είναι μια σοφίτα που κανείς δεν νοιάζεται παρά οι τεχνικοί του ασανσέρ γιατί είναι υποχρεωμένοι. Ούτε η καθαρίστρια έρχεται. Όταν χρειάζεται το τακτοποιώ κι αυτό μόνος.