Πως μπορεί μια διακοπή στο τηλεφωνικό σήμα της εταιρείας που χρησιμοποιείς να σε ταξιδέψει στο χρόνο. Μελέτη στη σοφίτα, νωρίς ένα πρωί, εγώ με χίλιες σκέψεις κι ένα πλαστικό σιέλ κινητό τηλέφωνο.
Το ανοίγω και είναι 17 του Δεκέμβρη, 2019. Τελείωνε ένας εκπληκτικός χρόνος για όλο τον κόσμο. Τα πάντα δεν έδειχναν την κρίση που έφαγε τα οικονομικά θεμέλια, ο τουρισμός μασούσε φθηνό εργατικό δυναμικό, οι αριθμοί κολλούσαν τους δείκτες ανεργίας, τιμάριθμο και πληθωρισμό στο μηδέν και οι χώρες ήταν φιλικές μεταξύ τους. Το τίποτα σίγουρα χαμογελούσε κάπου καθόλα κρυμμένο. Η ώρα ήταν απογευματινή. Εγώ τότε ήμουν στο χωριό. Είχε χαλάσει το κινητό, δεν φόρτιζε και είχα παραγγείλει το ίδιο σε μαύρο. Μερικά τριψήφια νούμερα σήμαιναν τα κιλά των ελιών ή και τα τελάρα της κάθε ημέρας. Ολοκληρώθηκε η σοδειά και φύγαμε. Τελείωσε και το έτος και μας ήρθε το άλλο με την επανάληψη του 20. Υπήρχε η βεβαιότητα του καλού μαθητή πως αυτό το χρόνο θα τα παίρναμε όλα 20. Ήρθε ο ιός, μετά κι ο πόλεμος και να εγώ τώρα, τρία και μισό χρόνια μετά να ταξιδεύω στο χρόνο και να βλέπω τις κλήσεις και να αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι που μιλούσα μειώθηκαν κι ας ήταν γνωστοί για χρόνια. Η μελέτη δεν θα ακουμπήσει τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα στο πέρασμα μερικών δεκάδων μηνών. Όλοι είχαν το τίμημά τους και ο πληθωρισμός έριξε την αξία αυτού του χαμηλού τιμήματος. Μερικούς τους σκεφτόμουν. Άσχημες σκέψεις και ερωτήσεις έκανα. Μου πήρε λίγο καιρό να καταλάβω γιατί τα κοινωνικά όντα επιλέγουν άλλα περισσότερο ηλίθια και καθόλου συναγωνιστικά για να κάνουν παρέα. Να τρώνε από το ίδιο παχνί. Να φτύνουν στις ίδιες κατουρημένες ποδιές. Να ραντίζουν τα γένια τους με τα ίδια ιερά τσίσα. Από εκείνο το σημείο και μετά, που το κινητό έγινε κόσμημα και τα λόγια ηλεκτρονικές συναλλαγές και φθαρμένα χαρτονομίσματα, σταμάτησα να χρησιμοποιώ κωλόχαρτο.
