Σαπφικό Φάσμα: Μια Ωδή στους Κατακερματισμένους Πόθους
Στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ύπαρξής μου, όπου μπλέκονται απόηχοι ξεχασμένων παθών και σκιασμένων λαχτάρων, βρίσκομαι παγιδευμένος στην αινιγματική αγκαλιά των σαπφικών φασμάτων χωρίς να ορίζεται το φύλο ή ο αριθμός τους. Μέρος μιας ζωής που κάποτε φωτιζόταν από τις λαμπερές αποχρώσεις της πρώιμης τρυφερότητας και της παιδικής λαχτάρας, τώρα βρίσκεται τυλιγμένη στις αστραφτερές σκιές των ύστερων τύψεων και της ενήλικης πικρίας. Καθώς διασχίζω τα ελικοειδή μονοπάτια της μνήμης, με κυριεύει μια πικρή νοσταλγία που κολλάει στο είναι μου σαν κουρελιασμένο σάβανο.
Στους αμυδρά φωτισμένους θαλάμους του μυαλού μου, η φιγούρα μιας χαμένης μελωδίας στοιχειώνει τις σκέψεις μου σαν ένα φάντασμα γεννημένο από τη μελαγχολία. Το γέλιο της, κάποτε μια συμφωνία που αντηχούσε μέσα από τις θαλάμες της καρδιάς μου, τώρα αντηχεί ως ένας στοιχειωμένος ήχος, ένα ρεφρέν θλιβερής λύπης. Οι έλικες της απουσίας της κουλουριάζονται γύρω από την ψυχή μου, σφίγγοντας κάθε μέρα που περνάει, ένας αδυσώπητος πόνος που αψηφά το πέρασμα του προσωπικού χρόνου.
Οι δρόμοι μιας μεγαλούπολης, κάποτε ένας ζωντανός καμβάς πάνω στον οποίο ζωγράφιζα τα όνειρά μου, τώρα αντικατοπτρίζουν την ερημιά που πλημμυρίζει μέσα. Τα λιθόστρωτα στην συνοικία εκεί ψηλά, κάποτε μάρτυρες των ένθερμων βημάτων της νεανικής θέρμης, μαρτυρούν τώρα την κουρασμένη ανακατωσούρα ενός σπασμένου πνεύματος και των υψηλών ενοικιοστασίων. Τα τραπέζια του καφέ, όπου κάποτε μιλούσαν παθιασμένες οι ελπίδες, στέκονται τώρα ως σιωπηλοί μάρτυρες στο χάσμα που χασμουριέται μεταξύ τους.
Αχ, η γοητεία των απαγορευμένων ηχτικών επιθυμιών, το μεθυστικό άρωμα των φευγαλέων τιποτένιων στοργών. Πώς παγίδευσαν την καρδιά μου στη σαγηνευτική τους λαβή, για να την ξετυλίξουν μόνο με σκληρή αδιαφορία. Η δυαδικότητα της γοητείας της συνέχειας και η αναπόφευκτη διάλυσή της με έχει ρίξει στα βάθη μιας απελπισμένης ονειροπόλησης, όπου το ίδιο το ύφασμα της ύπαρξής μου είναι υφαντό με νήματα ερυθράς θλίψης.
Οι προυστιανοί απόηχοι αντηχούν στις αίθουσες της μνήμης μου, θυμίζοντας την ευθραυστότητα του χρόνου και την εφήμερη φύση των ανθρώπινων συνδέσεων. Σαν τη γεύση μιας Οδύσσειας βουτηγμένης στο τσάι, οι αναμνήσεις των μουσικών μου αλλοτινών αποκαλύψεων πλημμυρίζουν τις σημερινές αισθήσεις μου, ένα γλυκόπικρο ελιξίριο που με αφήνει μεθυσμένο από λαχτάρα. Κι όμως, επικρατεί η πίκρα της πραγματικότητας, μια πικρή επίγευση που πλανάται στη γλώσσα μου.
Σε αυτόν τον λαβύρινθο των γκρεμισμένων επιθυμιών, έχω αφεθεί να παλέψω με τους απόηχους αυτού που ήταν κάποτε και αυτού που θα μπορούσε να ήταν. Τα σαπφικά φάσματα που τώρα με τυλίγουν υπενθυμίζουν την ευθραυστότητα του ανθρώπινου συναισθήματος και την αδυσώπητη πορεία του χρόνου. Κι έτσι, περιπλανιέμαι στους διαδρόμους του παρελθόντος μου, μια μοναχική ψυχή που αναζητά παρηγοριά ανάμεσα στα ερείπια των ηχητικών εγκαταστάσεων που κάποτε έκαιγε με φλογερή ένταση, τώρα μειώνεται στην κρύα χόβολη μιας πικρής ανάμνησης κι όμως συνεχίζει αυτό το παραμύθι.
Sapphic Spectra: An Ode to Shattered Desires
