μια στεναχώρια όπου γυρίσω το βλέμμα μου και προσπαθώ να μην με αποσπώ από τον ουρανό. σε κάθε βόλτα βρέφη έπαθλα και φωτογραφίες ανά δευτερόλεπτο... επαναλήψεις δημοσιογράφων που έλκονται από μια ευρωπαϊκή καρέκλα... από αφρικανικές βίζιτες... από ηλεκτρικά αυτοκίνητα σε τρύπιους δρόμους. στεναχώρια που έχει ζέστη κανένα τρίμηνο νωρίτερα από το αναμενόμενο. να μαθαίνεις να μην περιμένεις, να μαθαίνεις να μην ελπίζεις, να μαθαίνεις ότι κάποιος άλλος ξέρει. εν τω μεταξύ... πρώτον. κούρσα με ταξί 4χλμ πήγε στα πρωτοφανή επίπεδα των 8ευρώ δίχως κίνηση και κλέψιμο και δεύτερον. επίσης σε πρωτοφανή για την εποχή επίπεδα βρίσκεται πια μόνιμα η θερμοκρασία στην επιφάνεια της θάλασσας. την πρώτη περίπτωση δεν μπορείς να τη συζητήσεις γιατί η επαγγελματίας οδηγός μιλάει με φίλη της που έχει οικογενειακά προβλήματα καθ' όλη τη διάρκεια της κούρσας. τη δεύτερη περίπτωση όταν πας να τη φέρεις στο προσκήνιο μαθαίνεις με αποκαλυπτικό τρόπο ότι προκαλούν
συννεφιές με τους ψεκασμούς και οι συννεφιές κρατούν τις υψηλές
θερμοκρασίες χαμηλά, στο έδαφος και στην επιφάνεια της θάλασσας και
φυσικό είναι να ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες παντού! η αποκάλυψη ολοκληρώνεται με το πατρόν τύπου: "τι δεν καταλαβαίνετε όλοι σας με την δήθεν κλιματική αλλαγή;" μερικές φορές αναρωτιέμαι, πόσο εύκολα διαρρέουν τα στοιχεία μου εδώ κι εκεί, για το εκεί είμαι σχεδόν σίγουρος, παίρνει λιγότερο από μια ώρα... μια φορά να πατήσεις σκατά θα τα μυρίζεις για πάντα, στον κόσμο των εμφυλίων, των υποκριτών, στο κόσμο σου να περνάς σκατά.
ψιτ... φωνάζει εκείνος ο μαυριδερός κοντός φαλακρός και νεότερος συγγενής μου, χιτ... μου έρχεται στο μυαλό - βασικά εκείνα τα πολλά ποιοτικά Top Hits '84-'89 που είχαν αξία σαν Χριστουγεννιάτικο δώρο δίχως προσωπικότητα, τσακ - μπαμ τελειώσαμε με τον Άι Βασίλη, φέρτε τα σπληνάντερα τώρα... κουνάω το κεφάλι, διώχνω τη συννεφιά σκόνης και προχωρώ απειλητικά προς αυτόν ενώ γελάω με το χακί μπλουζάκι North Face, την κίτρινα τσάντα North Face, τα μπλέ παπούτσια North Face και τη φάτσα του αριστερού ζηλωτή... νοίκιασα το σπίτι χίλια πεντακόσια το μήνα και χρωστάω δώδεκα μισό χιλιάδες, η μαμά και ο μπαμπάς δεν έχουν, τις καλλιέργειες τις παράτησα, λεφτά δεν έχω, θα πάω στο Marrakesh από 'βδομάδα... τόση πληροφορία με έκαψε, αλλάζω κασέτα και προχωρώ. κάνω αίτηση ηλεκτρονικά για να πάρω μια απλή βεβαίωση κατοικίας με επισύναψη προς το δημόσιο ένα χαρτί του δημοσίου (εφορίας), το δημόσιο με καλεί (στο σταθερό!) για να ζητήσει ταυτοποίηση με ένα χαρτί παροχής ρεύματος από ιδιώτη. επόμενη κασέτα... βρίσκομαι σε αίθουσα αναμονής ιατρείου, βγαίνει ο υπερήλικος σύζυγος ζαλισμένος από την ένεση, η λιγότερο υπερήλικη σύζυγος τον κοροϊδεύει και αφού δεν τον βοηθάει καν να καθίσει εισέρχεται με στόμφο για τη δική της εξέταση, σε λίγο βγαίνει και δηλώνει θριαμβευτικά ότι έχει κάποια τσιμπήματα στην καρδιά, βγαίνουν γιατροί - νοσοκόμες - ντελιβεράδες - λοιποί ασθενείς - ο υπερήλικος σύζυγος - ένας γιος και η γραμματέας, αυτή συνεχίζει "με τσιμπάει" εδώ, καλούν τραυματιοφορέα, έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα σε δεκαπέντε λεπτά και χωρίς φρέντο στο χέρι, καλύτερα είμαι λέει η όχι και τόσο υπερήλικη σύζυγος "μην με αγχώνεται με αυτή την καρέκλα". άλλη πλευρά της ίδιας κασέτας... γνωστός από τα ένδοξα χρόνια της μουσικής αλητείας διαμαρτύρεται γιατί επί δύο χρόνια ο λογιστής του κάνει λάθη και πληρώνει περισσότερο φόρο, σε λίγο θα γυρίσει να πάρει μερικά κεράσματα για τον λογιστή του όταν του πει πόσα γλίτωσε/έκλεψε παρόλο το λάθος γιατί είχε προνοήσει να κάνει άλλα λάθη εις όφελος του πελάτη του. η κασέτα δεν μασάει, συνεχίζει ακάθεκτη και στην ηλεκτρονική εποχή, in the year 2525!
