μου αρέσει να περπατώ... βάζω τ' ακουστικά μου και φεύγω... αν δεν έχω χίλιους δίσκους να διαλέξω δεν ξεκινώ... κάνω στάσεις μπροστά από εκκλησίες... εκεί στέκομαι αγέροχος και οι περαστικοί κάνουν το σταυρό τους καθώς περνάν σκυφτοί από μπροστά μου... έχει παράξενα πράγματα εκεί έξω... είδα το πρωί μια έκθεση πινάκων σε ένα γυάλινο περίπτερο, οι μισοί φαινόντουσαν από μέσα κι οι άλλοι απέξω - δεν κατάλαβα το γιατί, δεν με ενδιαφέρει κιόλας - και συνέχισα το δρόμο μου... αύριο έχει ένα ωραίο φεστιβάλ, όχι από 'κείνα που συνήθιζα παλιά που 'χα δουλειά κι ήμουν υπόδειγμα, αλλά απ' αυτά που είναι για τώρα που δεν έχω δουλειά και ψάχνω δουλειά κι είμαι κατάπτιστος... κοιτώ τις εταιρείες, σαν εταίρες ίσως αυτές ή εγώ παλιότερα, που τις θυμάμαι να 'χω ξαναπάει, να 'χω ξαναμιλήσει, να μην είμαι άξιος κτλ... κι οι άνθρωποι δεν εκπλήσονται που πρέπει να τα κάνουν όλα με το αντίκρισμα που τους πετάν κι οι άλλοι άνθρωποι εκπλήσονται που οι τεμπέληδες δε θέλουν να τα κάνουν όλα με το αντίκρισμα που τους παρέχουν... οι άνθρωποι είναι τυχαίες ζαριές... κι εγώ γι' αυτούς που με κοιτούσαν κι ενδιαφερόντουσαν για το καλό τους και το κακό μου ίσως παράλληλα έχω φέρει απανωτά εξάρες... γιατί σ' αυτή την ηλικία έχω την "τιμή" ή καλύτερα "το θεϊκό άγγιγμα" να σκέφτομαι όλα αυτά, να γκρινιάζω για τα "κακώς/καλώς" κείμενα, να φτιάχνω με ήχους και με λέξεις το προσωπικό μου αποτύπωμα μέσα στο σήμερα, να κυκλοφορώ (είπαμε) με χίλιους δίσκους στην ηλεκτρονική μου συσκευή (ποτέ τους ίδιους μέσα σε κάθε εβδομάδα)... αντί να τρέχω μιάμιση ώρα πριν και δυο μετά απ' το καθημερινό οχτάωρο να βρεθώ στην άλλη άκρη της πόλης για να εργαστώ σκυφτός (δεν αρέσει το επίθετο), να τρέχω να φορτώσω κάρτες πστωτικές και κάρτες χρεωστικές και κάρτες προπληρωμένες και κάρτες κινητών και το σπίτι και τα σπίτια και την αποθήκη και το εξοχικό στη Χαλκιδική και τ' άλλο στο χωριό και τη θέση πάρκινγκ στην πόλη και τις τσάντες τις πλαστικές τις χάρτινες τις δερμάτινες τις τσάντες απ' το τομάρι μου... να δοξάζω ένα νέο θεό, να κουράζομαι απ' τους πνευματικούς αντιπάλους του, να κρύβομαι καλά και καλύτερα να δείχνομαι, να με ενδιαφέρουν και να συζητώ για τις ομάδες, τα κόμματα, τις γκόμενες, τους γκόμενους, τα ψώνια, τα λεφτά, τα λεφτά... τα λεφτά και τον καιρό... τα λεφτά και τα μεταπτυχιακά των παιδιών... τα λεφτά... είμαι τυχερός εγώ με τις εξάρες μου... το μόνο πρόβλημα ίσως είναι ότι στο κηδειόχαρτο κάτω από το όνομα και την ηλικία δε θα ξέρουν τι να προσθέσουν όσο αναφορά το πρώην-επάγγελμα / νυν-συνταξιούχος κ.ο.κ.
