λαστ κρίστμας + ωλ άι γουόντ γουόζ λίγο Κορνήλιο ω, ρε γκοντ...

αυτά τα χριστούγεννα, λίγο πιο πριν - όμως όπως η καλή νοικοκυρά ξεκινάει τις χριστουγεννιάτικες δουλείες νωρίτερα, δηλαδή λίγο τις κουρτίνες, λίγο το μπουρί της σόμπας, λίγο το χαλάκι κάτω από τη γιαγιά, λίγο την άχνη από τους περσινούς κουραμπιέδες... έτσι κι εγώ, αντί να κάτσω ν' ακούσω ήσυχα ήσυχα τα unselected του aphex twin που είναι και πέντε ώρες συλλογάρα αποφασίζω να πατήσω τον όρκο που μου είχα πρόσφατα δώσει (ότι δεν θα ξαναπατήσω εκεί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος κτλ) και να κατέβω ανατολικά προς το πολιτιστικό κέντρο της ανθέων... είναι σουρεαλιστικά ελληνικό να ψάχνεις βιβλία Καστοριάδη σε δημοτική βιβλιοθήκη (ή κάτι σαν βιβλιοθήκη)... αρχικά μεσήλικες δημόσιοι υπάλληλοι τριγυρνάνε με το ασανσέρ (όλοι εκτός από τη μία με την οποία θα χρειαστεί να συναναστραφώ λίαν συντόμως) στους πέντε ορόφους με κύριο θέμα συζήτησης τη σύνταξη και το σημαιοστολισμό του δένδρου στην πλατεία αριστοτέλους. εσύ εισέρχεσαι στο ναό της γνώσης που έγινε με ιδιωτικές δωρεές (το μόνο που το δικαιολογεί αυτό είναι να αποτελούσαν μέρος του τεράστιου κομματιού κλεμμένων χρημάτων ή/και προμηθειών από έργα δημοσίου εμπορίου πχ...) και μια μεσόκοπη γυναίκα μεταμφιεσμένη σε νοικοκυρά, κουτσαίνει επιδεικτικά, φοράει μάσκα, βαριανααίνει και ξεφυσάει και σε κοιτάζει με το βλέμμα της ιερά εξέτασης - κατοχής - εσύ θες να πηδήξεις την κόρη μου κτλ... στην απλούστατη ερώτηση που θες να σπάσεις τον πάγο αλλά βασικά ρωτάς ήσυχα και ντροπαλά που είναι τα θεατρικά βιβλία παρακαλώ, αρχίζει να φορτώνει... 'Ποιο ψάχνεται συγκεκριμένα;' τι σχέση έχει αυτό λες και αμέσως καταλαβαίνεις ότι έκανες το μοιραίο λάθος ν' ανοίξεις τους ασκούς του πόντιου θεού Αιόλου μέσα στο καταχείμωνο και την έξαρση ιογενών αρρωστιών. αφού προσπαθείς να ηρεμήσεις την 'υπάλληλο' που εντωμεταξύ σε ενημερώνει ότι δεν λειτουργεί ο υπολογιστής και ότι αναμένει ένα σχολείο δυο ορόφους πιο πάνω - δεν παίζει ρόλο αν υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι (κι άλλοι) υπάλληλοι στο κτήριο, όλα περνάνε από τα χέρια της - κι εκεί την αποτελειώνεις με την ερώτηση που φαντάζεσαι ότι θα της κάνει τη ζωή ευκολότερη, δηλαδή να αναζητήσεις ένα μόνο συγγραφέα, και λες που είναι παρακαλώ τα βιβλία του Καστοριάδη; ο χρόνος δεν είναι τίποτα. οι κεραυνοί σχηματίζονται στα μάτια της. ένας τεράστιας μπιντές κατευθύνεται προς το δόξα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια σου. 'Ποιον τίτλο θέλετε;' - Μα θέλω να δω τι υπάρχει! 'Δεν είναι όλα στο ίδιο μέρος!' - Κι ο λόγος; 'Τα έχουμε ανά θέμα!' - Και που έχετε τον Καστοριάδη; Στη λογοτεχνία; 'Πιθανόν.' παίρνεις μια δυο τρεις ανάσες, θυμάσαι τη λέξη Αυτονομία και της την πετάς. 'Αχά' λέει σκυμμένη πάνω από τον υπολογιστή, ' Δεν λειτουργεί το σύστημα.' - Αυτό είναι ξεκάθαρο, λες, και τότε γιατί μου ζητάτε τίτλους; αυτή σε κοιτάει και σου λέει ότι έρχεται ένα σχολείο και θα ανέβει στον πέμπτο όροφο. στ' αρχίδια μου θέλω να ψελλίσω, αλλά φοβάμαι. και πρέπει να φύγει η υπάλληλος. ιδρώνω, τι θα γίνει ο Κορνήλιος μόνος του χριστουγεννιάτικα εδώ μέσα στη μούχλα; εγώ αναζητώ στις Κοινωνικές Επιστήμες τον συγγραφέα-μελετητή των κοινωνικών συμπεριφορών. αυτή μουρμουρίζει ότι δεν θα τα βρω ποτέ κι ίσως ακόμα να έχουν χαθεί... -Ποια; μετά προσπαθώ να σκεφθώ, μα γιατί ακόμα ασχολούμαι; βρίσκω 2 βιβλία κι αρπάζω κι έναν Τενεσί Ουίλιαμς από το ράφι έτσι για να κάνω τα δύο τρία και πάω στον πάγκο. 'Δεν μπορώ τώρα, πρέπει να φύγω!' - Μα... 'Έχω να ανέβω πάνω, σας είπα ότι έχει έρθει ένα σχολείο!' - Μα... 'Μπορείτε αν θέλετε να χτυπήσετε τα βιβλία στο σύστημα μόνος σας.' - Μα... δεν έχετε σύστημα! 'Πολύ σωστά, όμως πρέπει να φύγω, και πως θα ανέβω τις σκάλες έτσι;' (εννοεί που κουτσαίνει). - Με το ασανσέρ; 'Δεν μπορώ, φοβάμαι!' σε αυτή τη στιγμή έχω βγάλει και τα δύο ακουστικά, μια ιαχή ενός brutal blackened death metal άσματος με ηρεμεί λίγο, παίρνω κοφτές ανάσες και τότε... 'Προσοχή! έχουν αντικλεπτικό τα βιβλία!' - Ε;;; η σαν-υπάλληλος, σαν-άνθρωπος έφυγε σιγά σιγά, με την προσοχή της Σφίγγας στραμμένη στο χέρι που αγκάλιαζε Κορνήλιο και Τενεσί μαζί κι εγώ έμεινα να αγναντεύω το κλειστό μπορντό ασανσέρ, και τα ράφια με τα βιβλία που προορίζονταν να κάνουν τους ανθρώπους αυτής της σκατούπολης σοφότερους - τότε κατάλαβα ότι τα ράφια εμπρός μου είχαν σε έξι αντίτυπα κάθε βιβλίο της Λένα Μαντά. φόρεσα τα ακουστικά μου και κατέβηκα τις σκάλες. εκεί, στο τέλος της σκάλας, εκεί όπου κατεβαίνοντας παρατήρησα να λείπουν όλα τα έργα τέχνης που στόλιζαν κάποτε τις σκάλες, ένας υπάλληλος - φρουρός άγρυπνος με τυρόπιτα στο χέρι, με ρωτάει 'Ανέβηκε η άλλη πάνω;' - Ναι... 'Με το ασανσέρ;' - Όχι, αφού φοβάται. 'Σωστά!' νιώθω ένα με τον κόσμο, ανήκω επιτέλους κάπου. αποκόβομαι και πάλι όταν ρωτώ τι να κάνω με τα βιβλία που κατέβασα... 'Έχουν αντικλεπτικό!' φωνάζει και θραύσματα τυρόπιτας πετάγονται στην εμπόλεμη ζώνη. κοιτώ το άπειρο. είμαι χαμένος. δεν υπάρχει σωτηρία. έκανα λάθος να επιλέξω μεταξύ aphex twin και καστοριάδη τον δεύτερο. έκανα λάθος και τότε στο δημοτικό. και μετά... όλα λάθη... στο σημείο αυτό μια κυρία με παίρνει από το μπράτσο, η από μηχανής Θεός της ημέρας, άρτι αφιχθείσα εκ Γαργαλιανών Χαλκιδικής και με κατευθύνει σε ένα κρυφό δωμάτιο όπου το σύστημα δουλεύει αλλά όλως παραδόξως (και πολύ φυσιολογικά) δεν υπάρχουν υπάλληλοι! εκεί μόνοι μας, σαν δυο μαθητές σε εργαστήριο βιολογίας με τεμαχισμένα βατράχια Βραζιλίας, σκανάραμε ύπουλα τα βιβλία με το αντικλεπτικό σύστημα και βλέπουμε στην οθόνη το όνομά μας δίπλα σ' αυτά του Κορνηλίου και του Τενεσί - 'έτσι να κάνετε κι όταν θέλετε να τα επιστρέψετε, σας είδα επάνω, δεν είσασταν πολύ καλός στη συνεννόηση με την κυρία', - Ναι, είπα και φόρεσα τα ακουστικά μου, βγήκα νωχελικός στη σκατούπολη με άλλο αέρα, σοφότερος.

Εικονιστικό Σήμερα (κύματα ψύχους γιοκ - καυσώνων γιες)

Ο πλανήτης, ο οποίος ποτέ δεν ήταν τόσο ζεστός όσο κατά το 2023, ουδέποτε είχε καταναλώσει τόσο άνθρακα όσο φέτος. Σε άλλα ετήσια νέα, για 1200 εγκληματικές ενέργειες μέχρι τον Σεπτέμβριο, έγιναν 1300 συλλήψεις. Τον Δεκέμβρη όμως έγιναν μόνο σε λίγη ώρα 424 συλλήψεις (έξω τα γυναικόπαιδα) για μια φωτοβολίδα (ναυτική) στο πόδι ενός δικού τους παιδιού (κρίμα που δεν πέθανε - θα λένε - να το κάνουμε έγκλημα κι όχι μια απλή οπαδική υπόθεση). Από την άλλη, πριν λίγους μήνες για το μαχαίρωμα και δολοφονία αλλουνού παιδιού τα λεωφορεία φεύγαν γεμάτα ύποπτους... ελεύθερους... από 'δω παν κι οι άλλοι... σαν τη χώρα αυτή δεν έχει, μας τελείωσε. Ακόμα και μια θεατρική παράσταση μπορούμε να την κάνουμε από κλασική... μαλακία. Να πετάξουμε έναν ομοφυλλόφιλο γυμνό για δυο ώρες, μετά μια χοντρή να γυροφέρνει κι αυτή σχεδόν γυμνή... κι έτσι δείξαμε ότι καταπατήσαμε όλα τα ταμπού, είμαστε μέσα στο σήμερα κι εσείς είστε οι ομοφοβικοί, οι ρατσιστές, οι μπατσοεχθροί κτλ... γελοίοι '23. και μετά να σου λέει ο άλλος Χριστουγεννιάτικα - Ξεκίνησα να διαβάζω Μυθιστόρημα! κι αναρωτιέσαι είπε 'διαβάζω' ή 'γράφω'; και γιατί ενθουσιάστηκε σαν να ανακάλυψε τη χαμένη αδερφή του μετά από σαράντα και βάλε χρόνια; ο κόσμος είναι ανώμαλος...

μηνιαίοι απολογισμοί κιτρινισμένων φύλλων που δε λεν να πέσουν λόγω έτους Α' της κλιματικής κρίσης/αλλαγής

Κυριακή, Νοέμβρης, Μποφόρ. "Ένας συλλογισμός συμπεριλαμβάνει το κυρίως θέμα, το δευτερεύον και φυσικά το συμπέρασμα". Το κυρίως θέμα είναι πολύ γενικό: Η ζωή στην πόλη. Τα πεζοδρόμια έχουν γεμίσει κυκλικά ασημένια δισκάκια άλλων εποχών. Τα είχαν κρεμασμένα για να διώχνουν περιστέρια και κακά πνεύματα. Τα προσγείωσε ο αέρας. Ανάμεσά τους καρότσια τρέχουν με βρέφη διαφόρων ηλικιών που οι μανάδες τους, καθυστερημένες, τα σπρώχνουν με περίσσια δύναμη για να προλάβουν τη Θεία Κοινωνία. Το δευτερεύον θέμα είναι ο Κυριακάτικος εκκλησιασμός. Τα σκοτάδια καθαρίζουν μόλις οι καμπάνες ηχήσουν. "Όλοι πρέπει να συμβιβάζονται. Εσύ γιατί δεν μπορείς; Είσαι κάτι ξεχωριστό;" Πλανεμένες ερωτήσεις παράλληλα με πληροφορίες της χθεσινής λαϊκής αγοράς. Για παράδειγμα, τα μπρόκολα είναι υπέροχα και οι λωτοί έχουν εξελιχθεί χωρίς κουκούτσια. Η καλιέργεια τους δεν απαιτεί κάτι το ιδιαίτερο, οπότε είμαστε η ιδανική γη να θάψεις σπόρους λωτών. "Ανώτερος άνθρωπος είναι όποιος κάνει το καθήκον του". Και δεν κάνει τίποτα τέτοιο, ούτε ο Βαρδινογιάννης ούτε ο Bob Dylan. Φυσικά και ταιριάζουν. Μιλάς εσύ που έχεις κάνει κουπί στο Δούναβη της Μακεδονίας (μας); "Το καθήκον του... το καθήκον ενός υποδειγματικού υπαλλήλου, π.χ...." Μην σηκώνεστε, απλά περνάω, δεν θα σταματήσω ούτε για καλημέρα με το κούνημα των ματιών μου. Έτσι κι αλλιώς με ενοχλείτε. "Ένας αδέσποτος ρινόκερος εγκυμονεί κινδύνους". Πόσο μάλλον που είστε τόσοι πολλοί. Καταγεγραμμένοι σε φωτογραφίες στις οποίες όλοι κοιτάμε κάτω, μέσα στην παλάμη μας, μια πηγή φωτός με ημερομηνία λήξης και απόδοση αντίστοιχη της χρηματικής της αξίας. Αξίζει(ς); Κι αν τελικά δεν τυφλώθηκες ήταν γιατί δεν χρησιμοποιούσες σωστά την παλάμη σου, τότε...

Κυριακή, Δεκέμβρης, σαν Άνοιξη. Κάθομαι στη βεράντα του χωριού, παύω να αναρωτιέμαι για την κινητήριο δύναμη του κόσμου - το χρήμα. Οι KISS ακολουθούν το δρόμο των ABBA. Τόσο εύκολο. Σχεδόν ίδιο το όνομα, ίδια η δομή των τραγουδιών, ίδια τα avatar κι από πίσω ο George των Star Wars μαζί κι ο συνδυασμός της υστεροφημίας να ζήσεις για πάντα και της ανάγκης για περισσότερη κινητήριο δύναμη - τα χρήματα. Δεν μπορείς να συμβαδίσεις με το δικό σου ρυθμό. Αδύνατον. Σε 'κείνη την πρωτεύουσα περπατήσαμε κι ήταν ήσυχα. Είχε κρύο για να νιώθεις ζωντανός. Υπήρχε μουσική σε φυσική μορφή κι αλκοόλ να το μυρίσεις. Σαν μια πορτοκαλιά, γεμάτη με διαφόρων μεγεθών πορτοκάλια, μερικά πεσμένα και σάπια, άλλα τεράστια και σκασμένα, εκείνα τα κίτρινα θα ευωδιάζουν ίσως και σκεφτόμαστε ότι δεν χρειάζεται να έχεις εκδότη για να γράψεις ποιήματα, δεν χρειάζεται να έχεις δουλειά για να είσαι άξιος, δεν χρειάζεσαι παρά λίγο κρύο για να υπάρξει το χέρι να σε αγκαλιάσει. Κράτα από την Αλεξίου το Λεξ και μέτρα πόσες μέρες κάνει μια τάση να περάσει από τα 17χρονα στα 24χρονα. Μην πετάξεις τίποτα, όλα τα σκουπίδια ανακυκλώνονται με τον κακό και λάθος τρόπο. Αρκεί στα γεράματα ένας genre-oriented γόης να σε βάλει στη βάρκα του. Μην αργείς κι άλλο, ίσως δεν θες το 'ν' χωρίς το προηγούμενο γράμμα, δεν θες μια συναυλία των KISS, δεν θες ν' ακούς το πρώτο συνθετικό της πόλης μπροστά τους, και αποφάσισε τι θες. Αλλιώς είσαι ελεύθερος να κάτσεις όπως ένας σκύλος και να κοιτάς από την μπαλκονόπορτα απέναντι... αφοσιωμένος στον ολοδικό σου εικονικό και παντοτινό cosmos.

Όμως η ιεράρχηση των αναγκών είναι απαραίτητο να περιστρέφεται με 5%. Σκέψου να εργάζεσαι ανάμεσα σε ηλίθιους, αυτός ο αριθμός είναι μαγικός... κι εξηγώ: 5% έκπτωση στις αγορές (= πιστοί πελάτες - ζώα => αύξηση πωλήσεων), 5% αύξηση τη δεκαετία (=> μείωση κατά 0,1% των εταιρικών κερδών και παράλληλα μείωση 0,01% των αυξήσεων στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας), 5% μπόνους πωλήσεων... καταλάβατε ή να κάνω και κακά; Παράλληλα έχεις τη δυνατότητα να κατανοήσεις την αύξηση των τιμών καθώς και την υποτίμηση του ενιαίου νομίσματος, την εξασθένιση της στρογγυλότητας του πρωκτού της διπλανής και την απεριόριστη λατρεία που τρέφουν οι μουσικόφιλοι - σε σημείο νεκροφιλίας - για παλαιούς... παλαιότατους... σχεδόν φαλακρούς και σακατεμένους σαν πειρατές - μουσικούς άλλων, παλαιών - πολύ παλιών - κοντά αρχαίων εποχών (ντεμέκ καλλιτέχνες και σαν τότε κανείς δε γράφει πια τραγούδια κτλ). Τελικά το μόνο επάγγελμα χωρίς ανεργία είναι ξεκάθαρα ένας / μία / ένα κοστολόγος ζωοτέχνης με εμπειρία στην ονειχοπλαστική και στη διαχείριση παιδικών πάρτι για άτομα με ακράτεια και άνοια, προτιμητέα η προϋπηρεσία ως τυλιχτής στο εξωτερικό, δίπλωμα οδήγησης ασθενοφόρου, διώροφου δεξιοτίμονου λεωφορείου ή/και ιδιόκτητου ελικοπτέρου, γνώση ρομποτικής ή/και κριμαϊκών, χρήση γεωτρύπανου με κλειστά μάτια, σφαιρικές γνώσεις wordpress - python - pastrychef, μια ιδέα από απεντομώσεις με σύγχρονα διαστημικά μέσα απολυμάνσεων θανατηφόρων ιών και πρόσφατη λεύκανση δοντιών και κωλοτρυπίδας (φωτογραφία απαραίτητη). Θα αποζημιωθεί μερικώς ως ανειδίκευτος εργάτης άλλης χώρας χωρίς απαιτήσεις και με καμπούρα.