λαστ κρίστμας + ωλ άι γουόντ γουόζ λίγο Κορνήλιο ω, ρε γκοντ...

αυτά τα χριστούγεννα, λίγο πιο πριν - όμως όπως η καλή νοικοκυρά ξεκινάει τις χριστουγεννιάτικες δουλείες νωρίτερα, δηλαδή λίγο τις κουρτίνες, λίγο το μπουρί της σόμπας, λίγο το χαλάκι κάτω από τη γιαγιά, λίγο την άχνη από τους περσινούς κουραμπιέδες... έτσι κι εγώ, αντί να κάτσω ν' ακούσω ήσυχα ήσυχα τα unselected του aphex twin που είναι και πέντε ώρες συλλογάρα αποφασίζω να πατήσω τον όρκο που μου είχα πρόσφατα δώσει (ότι δεν θα ξαναπατήσω εκεί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος κτλ) και να κατέβω ανατολικά προς το πολιτιστικό κέντρο της ανθέων... είναι σουρεαλιστικά ελληνικό να ψάχνεις βιβλία Καστοριάδη σε δημοτική βιβλιοθήκη (ή κάτι σαν βιβλιοθήκη)... αρχικά μεσήλικες δημόσιοι υπάλληλοι τριγυρνάνε με το ασανσέρ (όλοι εκτός από τη μία με την οποία θα χρειαστεί να συναναστραφώ λίαν συντόμως) στους πέντε ορόφους με κύριο θέμα συζήτησης τη σύνταξη και το σημαιοστολισμό του δένδρου στην πλατεία αριστοτέλους. εσύ εισέρχεσαι στο ναό της γνώσης που έγινε με ιδιωτικές δωρεές (το μόνο που το δικαιολογεί αυτό είναι να αποτελούσαν μέρος του τεράστιου κομματιού κλεμμένων χρημάτων ή/και προμηθειών από έργα δημοσίου εμπορίου πχ...) και μια μεσόκοπη γυναίκα μεταμφιεσμένη σε νοικοκυρά, κουτσαίνει επιδεικτικά, φοράει μάσκα, βαριανααίνει και ξεφυσάει και σε κοιτάζει με το βλέμμα της ιερά εξέτασης - κατοχής - εσύ θες να πηδήξεις την κόρη μου κτλ... στην απλούστατη ερώτηση που θες να σπάσεις τον πάγο αλλά βασικά ρωτάς ήσυχα και ντροπαλά που είναι τα θεατρικά βιβλία παρακαλώ, αρχίζει να φορτώνει... 'Ποιο ψάχνεται συγκεκριμένα;' τι σχέση έχει αυτό λες και αμέσως καταλαβαίνεις ότι έκανες το μοιραίο λάθος ν' ανοίξεις τους ασκούς του πόντιου θεού Αιόλου μέσα στο καταχείμωνο και την έξαρση ιογενών αρρωστιών. αφού προσπαθείς να ηρεμήσεις την 'υπάλληλο' που εντωμεταξύ σε ενημερώνει ότι δεν λειτουργεί ο υπολογιστής και ότι αναμένει ένα σχολείο δυο ορόφους πιο πάνω - δεν παίζει ρόλο αν υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι (κι άλλοι) υπάλληλοι στο κτήριο, όλα περνάνε από τα χέρια της - κι εκεί την αποτελειώνεις με την ερώτηση που φαντάζεσαι ότι θα της κάνει τη ζωή ευκολότερη, δηλαδή να αναζητήσεις ένα μόνο συγγραφέα, και λες που είναι παρακαλώ τα βιβλία του Καστοριάδη; ο χρόνος δεν είναι τίποτα. οι κεραυνοί σχηματίζονται στα μάτια της. ένας τεράστιας μπιντές κατευθύνεται προς το δόξα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια σου. 'Ποιον τίτλο θέλετε;' - Μα θέλω να δω τι υπάρχει! 'Δεν είναι όλα στο ίδιο μέρος!' - Κι ο λόγος; 'Τα έχουμε ανά θέμα!' - Και που έχετε τον Καστοριάδη; Στη λογοτεχνία; 'Πιθανόν.' παίρνεις μια δυο τρεις ανάσες, θυμάσαι τη λέξη Αυτονομία και της την πετάς. 'Αχά' λέει σκυμμένη πάνω από τον υπολογιστή, ' Δεν λειτουργεί το σύστημα.' - Αυτό είναι ξεκάθαρο, λες, και τότε γιατί μου ζητάτε τίτλους; αυτή σε κοιτάει και σου λέει ότι έρχεται ένα σχολείο και θα ανέβει στον πέμπτο όροφο. στ' αρχίδια μου θέλω να ψελλίσω, αλλά φοβάμαι. και πρέπει να φύγει η υπάλληλος. ιδρώνω, τι θα γίνει ο Κορνήλιος μόνος του χριστουγεννιάτικα εδώ μέσα στη μούχλα; εγώ αναζητώ στις Κοινωνικές Επιστήμες τον συγγραφέα-μελετητή των κοινωνικών συμπεριφορών. αυτή μουρμουρίζει ότι δεν θα τα βρω ποτέ κι ίσως ακόμα να έχουν χαθεί... -Ποια; μετά προσπαθώ να σκεφθώ, μα γιατί ακόμα ασχολούμαι; βρίσκω 2 βιβλία κι αρπάζω κι έναν Τενεσί Ουίλιαμς από το ράφι έτσι για να κάνω τα δύο τρία και πάω στον πάγκο. 'Δεν μπορώ τώρα, πρέπει να φύγω!' - Μα... 'Έχω να ανέβω πάνω, σας είπα ότι έχει έρθει ένα σχολείο!' - Μα... 'Μπορείτε αν θέλετε να χτυπήσετε τα βιβλία στο σύστημα μόνος σας.' - Μα... δεν έχετε σύστημα! 'Πολύ σωστά, όμως πρέπει να φύγω, και πως θα ανέβω τις σκάλες έτσι;' (εννοεί που κουτσαίνει). - Με το ασανσέρ; 'Δεν μπορώ, φοβάμαι!' σε αυτή τη στιγμή έχω βγάλει και τα δύο ακουστικά, μια ιαχή ενός brutal blackened death metal άσματος με ηρεμεί λίγο, παίρνω κοφτές ανάσες και τότε... 'Προσοχή! έχουν αντικλεπτικό τα βιβλία!' - Ε;;; η σαν-υπάλληλος, σαν-άνθρωπος έφυγε σιγά σιγά, με την προσοχή της Σφίγγας στραμμένη στο χέρι που αγκάλιαζε Κορνήλιο και Τενεσί μαζί κι εγώ έμεινα να αγναντεύω το κλειστό μπορντό ασανσέρ, και τα ράφια με τα βιβλία που προορίζονταν να κάνουν τους ανθρώπους αυτής της σκατούπολης σοφότερους - τότε κατάλαβα ότι τα ράφια εμπρός μου είχαν σε έξι αντίτυπα κάθε βιβλίο της Λένα Μαντά. φόρεσα τα ακουστικά μου και κατέβηκα τις σκάλες. εκεί, στο τέλος της σκάλας, εκεί όπου κατεβαίνοντας παρατήρησα να λείπουν όλα τα έργα τέχνης που στόλιζαν κάποτε τις σκάλες, ένας υπάλληλος - φρουρός άγρυπνος με τυρόπιτα στο χέρι, με ρωτάει 'Ανέβηκε η άλλη πάνω;' - Ναι... 'Με το ασανσέρ;' - Όχι, αφού φοβάται. 'Σωστά!' νιώθω ένα με τον κόσμο, ανήκω επιτέλους κάπου. αποκόβομαι και πάλι όταν ρωτώ τι να κάνω με τα βιβλία που κατέβασα... 'Έχουν αντικλεπτικό!' φωνάζει και θραύσματα τυρόπιτας πετάγονται στην εμπόλεμη ζώνη. κοιτώ το άπειρο. είμαι χαμένος. δεν υπάρχει σωτηρία. έκανα λάθος να επιλέξω μεταξύ aphex twin και καστοριάδη τον δεύτερο. έκανα λάθος και τότε στο δημοτικό. και μετά... όλα λάθη... στο σημείο αυτό μια κυρία με παίρνει από το μπράτσο, η από μηχανής Θεός της ημέρας, άρτι αφιχθείσα εκ Γαργαλιανών Χαλκιδικής και με κατευθύνει σε ένα κρυφό δωμάτιο όπου το σύστημα δουλεύει αλλά όλως παραδόξως (και πολύ φυσιολογικά) δεν υπάρχουν υπάλληλοι! εκεί μόνοι μας, σαν δυο μαθητές σε εργαστήριο βιολογίας με τεμαχισμένα βατράχια Βραζιλίας, σκανάραμε ύπουλα τα βιβλία με το αντικλεπτικό σύστημα και βλέπουμε στην οθόνη το όνομά μας δίπλα σ' αυτά του Κορνηλίου και του Τενεσί - 'έτσι να κάνετε κι όταν θέλετε να τα επιστρέψετε, σας είδα επάνω, δεν είσασταν πολύ καλός στη συνεννόηση με την κυρία', - Ναι, είπα και φόρεσα τα ακουστικά μου, βγήκα νωχελικός στη σκατούπολη με άλλο αέρα, σοφότερος.