Η φανταστική πλευρά της μοντέρνας ζωής (Dial Records 1948-49)

Δεν φταίω εγώ.
Δεν φταίω εγώ.
(Stupendous)
Δεν φταις εσύ μικρέ μου πρίγκιπα. Δεν φταις εσύ λουλουδάκι μου.
Φταίνε τα άστρα που ευθυγραμμίστηκαν. Δεν φταις εσύ.
(This is Always)
Είχα όνειρα. Ήθελα να γίνεις ο καλύτερος. Να φτάσεις την μεγαλύτερη επιτυχία.
Να φυσήξεις τα σύννεφα και σαν στο σινεμά να πάρεις τη σκάλα και να ανέβεις.
Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου.
(Dark Shadows)
Δεν φταίω εγώ.
Δεν φταις εσύ.
(Bird's Nest)
Είχα φτιάξει τη φωλίτσα σου. Τίποτα δεν θα σε ενοχλούσε.
Θα σε τάιζα στο στόμα και τα άλλα τα πουλάκια θα έδιωχνε μακριά σου η συνεχή παρουσία μου.
Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Μόνο εμείς τα δυο μας.
(Carving the Bird)
Όλα είναι χτισμένα να μας οδηγούν στον ίδιο λαβύρινθο. Θυμήσου τους μεσαίους σε μέγεθος δίσκους του Charlie Parker. Εκείνο το δεύτερο με το πουλί στο κλαδί και τον Charlie με το σαξόφωνο να κοιτάει χαμογελαστός. 600€ κοστίζει 70 χρόνια μετά αυτός ο δίσκος. Στους περισσότερους είναι άχρηστος. Θα τακτοποιηθεί ανάμεσα από άλλους και ποτέ δεν θα τοποθετηθεί σε κάποια ηχητική πηγή αναπαραγωγής. Χαμένος για μερικές ακόμα δεκαετίες μέχρι να βρεθεί στο φορτηγάκι με τη συλλογή του νεκρού συλλέκτη.
(Cool Blues)
Λοιπόν! Νομίζεις ότι μπορείς να πετάξεις μόνο σου. Αλλά δεν μπορείς!
Χρειάζεσαι εμένα. Να σε ντύσω, να σε βάλω στο σωστό το δρόμο και να σου επιπλώσω το σπιτάκι σου δίπλα στο δικό μου. Δεν γίνεται αλλιώς. Πως θα σε προσέχω για να πάνε όλα καλά;
Ένα όνειρο έχω μόνο, αφού γίνουν όλα αυτά. Να παντρευτείς. Να μου κάνεις εγγονάκια. Να μεγαλώσουν κι αυτά. Κι όταν πάρεις σύνταξη κι εσύ... να είμαστε οι δυο μας. Θα καθόμαστε ζεστά-ζεστά μπροστά στο τζάκι (θα έχω κρατήσει τα καλύτερα κούτσουρα), θα ψήνουμε κάστανα (από εκείνα τα τεράστια που ξεφλουδίζουν αμέσως), θα θυμόμαστε τα παλιά (αυτά που θέλω τώρα να περάσουν γρήγορα) και θα κοιμόμαστε ο καθένας στη μια μεριά του τριπλού καναπέ.
(Relaxin' At Camarillo)
Ασφαλισμένοι θα είμαστε. Λεφτά θα έχουμε. Και το σημαντικότερο: Θα έχουμε ο ένας τον άλλον.
(Hot Blues)
Αυτή είναι η ζωή που σου 'χω ετοιμάσει.
Είναι όπως ακριβώς τη θέλεις. Το ξέρω.
(Cheers)

x

Πως να μην δίνεις σημασία σε συμπτώματα κι ευρήματα.

Έβγαλε τα σκουπίδια αμέσως μετά που πέρασε το απορριμματοφόρο. Οι γεμάτοι κάδοι της προκαλούσαν αηδία. Συνήθως το πρωί είχε φτιαγμένα και τα νύχια των χεριών της οπότε δεν ήθελε να έρθει σε επαφή με τις βρομερές χειρολαβές, επίσης ποτέ δεν κατάλαβε πως λειτουργούσε εκείνος ο μοχλός χαμηλά. Η καλύτερη λύση ήταν μετά την αποκομιδή των σκουπιδιών αφού οι βαριεστημένοι υπάλληλοι με τις συμβάσεις των οχτώ μηνών άφηναν πίσω τους τα στόματα των κάδων ορθάνοιχτα. Λούζερς.

Κατόπιν, έσιαζε τα ρούχα της που ίσως να χάσανε τις ευθείες τους από την κίνηση ανύψωσης των άκρων της, προχωρούσε αγέρωχη στην πασαρέλα του πεζοδρομίου. Στάση δεύτερη στο μαυρό-κόκκινο μαγαζί με τους καφέδες. Καρτούλα εκπτωτική και άμεση εξυπηρέτηση από τα κορίτσια του κατώτατου μεροκάματου με το κουρασμένο χαμόγελο. Κι άλλοι λούζερς. Πλαστικό ποτηράκι στο χέρι και συνέχιση της διαδρομής μέχρι το φούρνο. Εκεί όλα διαφορετικά. Η ευτραφής κυρία που ποτέ δεν έτρωγε κάτι από τα δικά της αρτοποιήματα, προφανώς για λόγους επαγγελματικής συμπεριφοράς, ήταν διαχυτική και πάντα έχωνε και κάτι παραπάνω στη χαρτοσακούλα. Πως είναι να είσαι ο ίδιος επιχειρηματίας του εαυτού σου; Κι η ίδια θα το κατάφερνε αυτό. Με διάφορους τρόπους.

Το βασικότερο είναι να έχεις σφαιρικές γνώσεις. Όλα αυτά που δεν στα μαθαίνουν στα σχολεία. Δηλαδή, πιο συγκεκριμένα: για το ποδόσφαιρο απαραίτητα τις φιναλίστ του πιο πρόσφατου Champions League, τον πρωταθλητή Ελλάδος, την πιο πρόσφατη χρονιά που πήρε κάποιο κύπελλο η πιο δημοφιλής ομάδα και τον ομορφότερο Έλληνα παίχτη στο εξωτερικό. Κάνεις παιχνίδι με αυτές τις γνώσεις. Γενικότερα για τον αθλητισμό χρειάζεται να αναφέρεις τις επιτυχίες στο water polo, ότι κάποιος πρώτου βαθμού συγγενείς σου είχε πάει στο Euro 2004, ο ίδιος ήταν και εθελοντής (προσοχή στο πως θα το προφέρεις, να ακουστεί σαν εθνικό χρέος) στην Ολυμπιάδα της ίδιας χρονιάς. Αν μπορείς να θυμηθείς ότι μας είχαν κλέψει την διοργάνωση για τα 100 χρόνια και τελικά κάναμε τους καλύτερους αγώνες έβερ, τότε έχεις αφοπλίσει κάθε ανταγωνισμό και είσαι το επίκεντρο των γνώσεων και των απόψεων για όλα. Άλλα βασικά είναι ότι στο μπάσκετ παίζουν οι ψηλοί, αλλά κάποτε υπήρχε ένας Γκάλης περίπου στο δικό σου ύψος που έκανε θαύματα και απέδειξε ότι δεν χρειάζεται να έχεις πάντα και άχαρο ύψος. Λεπτομέρειες του τύπου πως ο αποτριχωμένος αθλητής μετέπειτα έκανε χρηματιστηριακά παιχνίδια και στις πλάτες μιας ολόκληρης πόλης πλούτισε δεν είναι απαραίτητες.

Για την πολιτική: υπάρχουν πάντα δύο μόνα κόμματα. Το ένα είναι μπλε, φοράνε κοστούμια και την βασιλεία την έχουν αυτοί με το όνομα Μητσοτάκης. Το άλλο είναι πράσινο και περιστρέφεται γύρω από τις λέξεις αλλαγή και Παπανδρέου. Λόγω των πρόσφατων διεθνών εξελίξεων στην Ισπανία και τη Λατινική Αμερική, το πράσινο πήρε μέσα του και λίγο πορτοκαλί και έκανε ένα χρωματικό διάλειμμα η χώρα. Οι οπαδοί του δεύτερου σχηματισμού, συνήθως φοράνε ρούχα πιο κάζουαλ, μιλάνε επαναστατικά, πετάνε και κάποιον παλιότερο ηθοποιό με το όνομα της μύγας Τσε και είναι άνεργοι. Επιλέγεις με βάση αν θες κάποιον να σε αποκαταστήσει (μπλε), ή αν θες να περάσεις εναλλακτικές διακοπές σε κάμπινγκ (πορτοκαλί-πράσινο). Στην πρώτη περίπτωση το πιθανότερο να μην χρειαστεί να καλύψεις το μερίδιό σου σε φαγητό, ποτά, στέγη και θα έχεις και αρκετά δώρα, στη δεύτερη καλό είναι να έχεις κατά νου ότι το επίδομα ανεργίας ή απορίας από τον πατέρα δεν είναι αρκετό να καλύψει τις ανάγκες σου.

Για τον πολιτισμό: αρκεί να σκανάρεις με έξυπνο τρόπο τις πληροφορίες από τις τάσεις στα σόσιαλ. Πρέπει να ξέρεις σε ποια μαγαζιά συχνάζουν οι διάσημοι (εύκολο, γράφουν κριτικές για να πιουν τζάμπα ένα ποτάκι με πολύ πάγο και να φάνε κάτι ζεσταμένο σε φούρνο μικροκυμάτων), είναι αυτά τα μέρη που η διαφήμιση και το design τους κοστίζει εμφανώς περισσότερο από το ίδιο το φαγητό. Μερικές μάρκες κρασιών είναι χρήσιμες αν ο συνοδός σου φοράει τη μπλε στολή που αναφέρθηκε παραπάνω. Αν όχι, αρκεί να γνωρίζεις ότι υπάρχουν σύγχρονες μικρές ζυθοποιίες σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα. Από μουσική έχεις μόνο να κοιτάξεις και πάλι τις τάσεις. Προσοχή, παγκόσμιες τάσεις. Βιβλία δεν χρειάζονται, δεν πας άλλο σχολείο, κουράζουν. Επίσης οι άνθρωποι που διαβάζουν χαλάνε τα μάτια τους και δεν σε κοιτάζουν σαν να σε θαυμάζουν, αλλά περισσότερο κουρασμένα και μέσα από σένα. Δεν το θέλουμε αυτό.

Η εργασία είναι ένα άλλο θέμα που αντιμετωπίζετε πολύ εύκολα. Ουσιαστικά η εμπειρία και η εφαρμογή των παραπάνω έχει αναπτύξει στο ανοσοποιητικό σου σύστημα το απαραίτητο αντίσωμα ώστε να μην υπάρξει κάποια υπερβολική και μη βολική αντίδραση στις ουσίες που φυσιολογικά για εσένα είναι πια άκακες. Είσαι έτοιμη να κυβερνήσεις αυτόν τον κόσμο.

Περίπτωση Α. Οι προηγούμενες γενιές έχουν δημιουργήσει κάποιες αποταμιεύσεις. Αν ανήκεις σε μια τέτοια νεοελληνική οικογένεια απλά καταναλώνεις τα ποσά προσφέροντας στους γονείς την χαρά να δίνουν στο σπλάχνο τους. Δεν είναι καθόλου άσχημο να διαμένεις μαζί τους μέχρι να παντρευτείς. Αντίθετα. Το κάνεις και για αυτούς και παράλληλα έχεις τακτοποιήσει θέματα όπως, πλύσιμο, μαγείρεμα, πληρωμή λογαριασμών, τεκμήρια αυτοκινήτου και σπιτιού, χαρτζιλίκι, δώρα Χριστουγέννων - Πάσχα - Διακοπών και Γενεθλίων καθώς και έκτακτα επιδόματα ενίσχυσης για αγορές ένδυσης, υπόδησης, ηλεκτρονικών συσκευών και κοινωνικής προβολής. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι να μεταπηδήσεις έξυπνα από την οικογενειακή εστία Α' στην οικογενειακή εστία ΑΑ' και να αλλάξεις ρόλο. Είσαι πια εσύ η αρχηγός της μητριαρχικής ομάδας που διαμένει στο αστικό ακίνητο.

Περίπτωση Β. Η οικογένειά σου ατυχώς, δεν έχει μεγάλο κομπόδεμα. Εδώ χρειάζονται οι σφαιρικές γνώσεις για τη στόχευση του υποκειμένου. Το κρίσιμο σημείο είναι η μεταμόρφωση από νύμφη σε προϊσταμένη και εν δυνάμει βασίλισσα. Βιολογία Δημοτικού. Η πλουμιστή θηλυκή διευθύντρια της κυψέλης έχει όλες τις ανέσεις και οι κηφήνες κατά τη διάρκεια της ημέρας εργάζονται σαν σκλάβοι ενισχύοντας το θεσμό της οικογενειακής εστίας. Οι κάθε είδους ορέξεις σου ικανοποιούνται με τον τρόπο και τον αρσενικό που επιλέγεις εσύ. Είσαι φτιαγμένη για κάτι τέτοιο, δεν χρειάζεται να διστάζεις. Τους αρέσει να σε υπηρετούν. Το dna τους έχει μεταλλαχτεί μετά από χρόνιες προσπάθειες των γυναικών στο πέρασμα της σύγχρονης ιστορίας. Είναι δύσκολο να διευθύνεις, αλλά μπορείς να το καταφέρεις.

Περίπτωση Γ. Υποταγή. Είσαι άσχημη. Δεν έχεις χρησιμοποιήσει υπέρ σου όλες τις γνώσεις που σου έχουν μεταλαμπαδεύσει οι φίλες και η μάνα σου. Πιστεύεις στην ισότητα των ανθρώπων κι όχι των φύλλων. Απολαμβάνεις την ησυχία της φύσης. Προτιμάς παραλίες χωρίς ξαπλώστρες. Ανεβαίνεις στα βουνά από μονοπάτια με χόρτα. Χρησιμοποιείς λεωφορεία. Πληρώνεις το μερίδιο σου σε εξόδους. Ψωνίζεις και δεν κοινοποιείς τι. Ακούς μουσική που δεν είναι στις πρώτες λίστες. Συζητάς. Έχεις βιβλιοθήκη με βιβλία που διαβάζεις. Σκέφτεσαι. Δεν υπάρχει λύση.

Βγήκε από το γραφείο αργά το απόγευμα. Υπερωρίες ώστε ο διευθυντής να την προσέξει. Σε μία εβδομάδα θα της ζητήσει να πάει στο γραφείο του. Σε ένα μήνα θα έχει πάρει προαγωγή. Σε ένα χρόνο αυτοκίνητο. Όλα πάνε όπως έχει προγραμματίσει. Μία μέλισσα πέρασε από δίπλα της. Ίσως να ήταν το έντονο ακριβό άρωμα που φορούσε και δεν εξανεμίστηκε από τα ερκοντίσιον στο γραφείο. Ίσως η ξανθιά ανοιχτή βαφή για το μαλλί να ήταν περισσότερο τοξική από ότι συνήθως. Την τσίμπησε. Αισθάνθηκε ξαφνικά μια αδυναμία. Σίγουρα έφταιγε το μεσημεριανό από την κουζίνα που είχε μόνο 97% θετικές κριτικές. Θα μεριμνήσει σύντομα να αλλάξει αυτό το ποσοστό. Αναφυλακτικό σοκ. Στο ασθενοφόρο οι νοσοκόμες μιλούσαν για την πρώτη περίπτωση χρησιμοποιώντας πάρα πολύ εύστοχα στοιχεία σφαιρικών γνώσεων. Χαμογέλασε. Γουίνερς. Οι παλμοί της αυξήθηκαν. Σίγουρα έφταιγε η θύμηση ότι το βράδυ είχε ραντεβού με τον διευθυντή σε παραλιακό μαγαζί και ρεζερβέ τραπέζι με λίστα αναμονής πέρα του μήνα. Στο νοσοκομείο οι γιατροί μιλούσαν για την δεύτερη περίπτωση χρησιμοποιώντας περισσότερο εύστοχα στοιχεία σφαιρικών γνώσεων. Κι άλλοι γουίνερς. Ήταν σε καλά χέρια. Το χαμόγελο παρέμεινε στο πρόσωπό της. Πάγωνε. Στο νεκροτομείο δεν έβλεπε και δεν άκουγε τίποτα. Μόνο σκεφτόταν αν τελικά τα Θρησκευτικά ήταν μάθημα επιλογής στο σχολείο και ποια αίρεση έδινε ελπιδοφόρα στοιχεία για τη ζωή μετά θάνατον. Το άρωμα είχε εξασθενίσει. Ο διευθυντής τηλεφώνησε στον κολλητό του και μέσα σε μισή ώρα είχαν ήδη ανοίξει το δεύτερο μπουκάλι Οινότρια Γη Syrah - Αγιωργίτικο και η συζήτηση γυρόφερνε την επιτυχία της τοπικής ομάδας σε πρωτάθλημα και κύπελλο καθώς και την επικείμενη εκλογική νίκη του πολιτικού γιου με το όνομα Μητσοτάκης.

Δεύτερο Τετράμηνο, Πρώτου Έτους, Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Σε τι μου χρειάζεται η Νεοελληνική Λογοτεχνία;
Είναι σημαντικό να μπορέσω να μάθω λιγότερα από κάθε καθηγήτρια για να μην μπορώ να απαντήσω; Αφού όλοι συζητάνε τα ίδια, όλοι γράφουν λίγα και ο διευθυντής έχει λογαριασμούς σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα για να ενημερώνει για τα συμβάντα στο σχολείο.

Δεν ξέρω γιατί κάνω Εικαστικά;
Έξτρα βαθμός θα μου πεις... Έτσι ο μέσος όρος γίνεται μεγαλύτερος. Αυτό σημαίνει με τα πιο απλά μαθηματικά που μου χρειάζονται, μεγαλύτερο χαρτζιλίκι δυο φορές το χρόνο. Όμως τα Εικαστικά έχουν πολλά κοινά με την Ιστορία. Κανείς δεν μπορεί να αναφέρει καν σύγχρονα ρεύματα στην τέχνη. Ούτε καν μπορούν να κατανοήσουν τους σημερινούς τρόπους δημιουργίας.

Αρχαία δεν θα μιλήσω ποτέ στη ζωή μου.
Πρέπει να μπορώ να καταλαβαίνω τις επιγραφές στα μουσεία; Οι ξένοι τουρίστες δεν διαβάζουν τη μετάφραση; Είναι και περισσότεροι από εμάς. Εμείς δεν επισκεπτόμαστε τέτοιους χώρους. Ακόμα κι όταν πηγαίνουμε μαζί μας είναι καθηγητές που απλά μας επαναλαμβάνουν τα ίδια ή γονείς που νομίζουν ότι αν πετάξουν κάτι από τις αναμνήσεις τους αποτελεί ιστορικό αξίωμα.

Πληροφορική, Τεχνολογία, Γυμναστική, Αγγλικά, Γλώσσα κι Ιστορία. Αυτά χρειάζομαι. Στην τελική, μετά από δώδεκα χρόνια εκπαίδευσης και μόλις ενηλικιωθώ έχω άλλα πέντε να κάνω ζωή. Έτσι μου λένε. Μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Αναρωτιέμαι όμως... Αυτά τα δύσκολα που εγώ τα ζω από όταν άρχισα να περπατώ, δεν τελειώνουν ποτέ, έτσι δεν είναι; Διαβάζω κάτι δήθεν φιλολογικές αναρτήσεις και θέλω να ξεράσω. Αυτοί που τα γράψανε έχουν τις ίδιες φυτευτές γνώσεις με μένα. Αν μπορούσαν θα γράφανε και με greeklish για να είναι πιο μοδάτοι.

Μετά τη συντήρηση γιατί κανένα κλιματιστικό δεν λειτουργεί;
Κάθε φορά επανάληψη. Τέτοια που σιχαίνεσαι τις βαθμολογίες. Με τους αριθμούς βλέπω ταινίες, ακούω μουσική, επιλέγω βιβλία, εργάζομαι και διαπρέπω. Ποιος φτιάχνει τις κλίμακες; Γιατί να πρέπει να ανέβω αντί να κατέβω τις σκάλες; Δεν θέλω να γίνω το ίδιο άσχημος με όλους αυτούς. Να φοράω κρέμες στο πρόσωπο, να μετατρέπομαι αυτόματα από τον κοινωνικό σκουπιδοφάγο σε ένα άοσμο αέριο, να μην ενοχλώ κανέναν, να είμαι αόρατος. Δεν θέλω. Ξέρετε κάποια σημαδάκια στο πεντάγραμμο που στέκονται απέξω από τις κάθετες και είναι αυτά που σας κάνουν να σηκώνεται τα φρύδια σας και να σταματάτε να κουνάτε ρυθμικά το πόδι σας όταν τις ακούτε; Αυτό θέλω να γίνω. Έχω στόχο.

Μου είπε ότι είμαι το νούμερο 220.

Είμαστε δυο πολύ καλοί φίλ(ι)οι. Από παλιά μαζί. Μωρά μέχρι γέροι οι ίδιοι. Αυθεντικοί. Δεμένοι. Ξεκινήσαμε να παίζουμε μπάλα. Αυτός (για χάρη της αφήγησης ας τον αποκαλέσω τυχαία με ένα νούμερο) ο 284, δεν πολύ γούσταρε αλλά προσπαθούσε. Εγώ από την άλλη (δεν θα μου δώσω κι εμένα έναν αριθμό, πάντα με χαρακτήριζαν το δεκάρι το καλό έτσι κι αλλιώς), ήξερα ότι ήμουν καλύτερος και πάντα τον καλούσα και τον επέλεγα στην ομάδα μου. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις τριγύρω σου πρόθυμους ανθρώπους που δεν μπορούν να σε φτάσουν. Είναι τα τουβλάκια από το παιχνίδι των lego που σε στηρίζουν και δέχονται τις επιθέσεις του κακόβουλου λογισμικού στο minecraft.

Ο νούμερο 284 είχε ένα περίεργο μυαλό κι αυτό τον οδηγούσε να έχει πολύ ατροφικό δεξί πόδι. Με τη σειρά μου για να τον κάνω να το ξεπεράσει τον τοποθετούσα πάντα στη δεξιά μεριά της επίθεσης. Ανασφαλής ίσως, μετά από μερικά χρόνια παράτησε το ποδόσφαιρο. Μέχρι και μπλούζα του είχα φτιάξει με τον αριθμό 13 στην πλάτη. Δεν το εκτίμησε. Λες τελικά να είναι και προληπτικός; Αλλά τι να κάνω; Οι άλλοι με κορόιδευαν που τον επέλεγα κάθε φορά. Νομίζανε ότι τον κρατούσα γιατί είχε λεφτά ή είχαμε κάποια άλλου είδους σχέση μεταξύ μας. Τελικά χαθήκαμε. Εγώ ξεκίνησα την καριέρα μου. Που χρόνος για φίλιες αναζητήσεις. Έβγαινα με τους προϊσταμένους μου και φλέρταρα διακριτικά τις γυναίκες τους. Μια φορά τον πέτυχα τυχαία έξω από ένα θερινό κινηματογράφο. Πραγματικά φάνηκε να δυσφορεί όταν τον ρώτησα αν δεν ξέρει ότι μπορεί να κατεβάζει ταινίες στον υπολογιστή του.

Μετά από χρόνια σπουδών, δημιουργίας οικογενειών και σάπιων στομαχιών, συναντηθήκαμε ξανά τυχαία. Προσπάθησα να καταλάβω που ανήκε... Μάταια. Τελικά αποφάσισα ότι ήταν μια κατηγορία από μόνος του. Αυτό μου φάνηκε πολύ φιλοσοφικό κι οπότε τον υποβίβασα σε αποτυχημένο. Έτσι κι αλλιώς τι είχε καταφέρει όλα τα χρόνια μετά τους παιδικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες μας;

Ο νούμερο 284 είχε μόνο συσσωρεύσει βιβλία. Εγώ είχα ήδη αλλάξει 3 αυτοκίνητα. Το καθένα μεγαλύτερο κυβισμό από το προηγούμενο κι ας είχα ξεκινήσει από το τεράστιο μερσεντές του πατέρα μου. Ο νούμερο 284 είχε γυρίσει όλη την Ευρώπη και δεν θυμόταν κανένα αξιοθέατο παρά μόνο ποιο συγκρότημα ακολούθησε στις ξένες χώρες. Εγώ είχα αναρτημένες φωτογραφίες από κάθε δημοφιλές σημείο στις πρωτεύουσες που πήγαινα. Είχα μεριμνήσει να φωτογραφηθώ και μόνος γιατί κατά διαστήματα χώριζα από τις συνοδούς μου. Έτσι γλίτωνα τις διαγραφές και τις συνεχείς αναθεωρήσεις των χρονολογίων μου. Ο νούμερο 284 φορούσε ακόμα κάτι μαύρα μπλουζάκια με στάμπες μπρος και πίσω. Η κόρη μου είχε ενθουσιαστεί όταν μας είδε μαζί ένα βράδυ στο δρόμο. Της έδωσα την πιστωτική μου να αγοράσει κάνα ζευγάρι παπούτσια, κακό παράδειγμα ο νούμερο 284.

Μια άλλη φορά που βγήκαμε έξω αντροπαρέα ήρθε μαζί με μια γυναίκα που δεν ήθελε να συζητάει ούτε για τη δουλειά της, ούτε να κουτσομπολεύει για τις γυναίκες άλλων. Βαρέθηκα και της είπα ότι γι' αυτό κατέληξε με το νούμερο 284. Έδειχνε να μην καταλαβαίνει τι εννοώ και εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο. Αποφάσισα να μην τηρήσω τη λογική του ρεφενέ στο λογαριασμό και πλήρωσα για πάρτη τους. Πάλι δεν έδωσαν σημασία.

Περίεργο, αλλά επιζητούσα την παρέα του. Τόσο όσο όμως. Μετά από την πρώτη ώρα που εξιστορούσα τα ανδραγαθήματά μου φαινόταν να ταξιδεύει με το μυαλό του μακριά. Δεν κάνουν έτσι οι φίλ(ι)οι. Πιστεύω ότι έδειχνε ανασφαλής. Ίσως και λίγο να ζήλευε για τις επιτυχίες μου. Τελείως αντικειμενικά πιο επιτυχημένο αρσενικό από εμένα δεν υπάρχει. Έχω καταφέρει τα πάντα. Ξέρω τα πάντα. Θυμάμαι λεπτομέρειες. Έχω έναν πολύ καλό τετραψήφιο μισθό. Κέρδισα το στοίχημα από την αρχή. Ότι περίμεναν όλοι από εμένα το απέδειξα. Κανείς δεν μπορεί να με υποβιβάσει, να με διαιρέσει. Είμαι ακέραιος, ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Αλλά είμαι κι άνθρωπος. Έχω αισθήματα. Δεν μπορεί να με κατηγοριοποιήσει ένα φίλ(ι)ος σε νούμερο. Και τι διάολο σημαίνει το νούμερο 220; Τον άκουσα να με αποκαλεί έτσι κατάμουτρα. Δεν είμαι εγώ ένας άψυχος και ψυχρός αριθμός. Νιώθω οικεία με τους ανθρώπους που με ακούν, είμαι ζεστός και φιλικός μαζί τους αν με επιβραβεύουν με την επιδοκιμασία τους. Δεν είμαι εγώ φτιαγμένος από κομμάτια πράξεων. Άλλο καλούπι κι άλλη μήτρα με έφτιαξε εμένα. Τι δεν μπορούν επιτέλους να καταλάβουν όλα αυτά τα νούμερα που ξετρυπώνουν για να με χλευάσουν; Ότι μαζί κάνουμε πράξεις; Ότι αν προσθέσουμε τα κομμάτια που μας χωρίζουν γινόμαστε πάλι φίλ(ι)οι; Σιγά μην κάνω και τατουάζ στο χέρι μου κάνα νούμερο. Αυτά τα κάνανε εκείνοι οι μαχητές στους ηττημένους γιατί δεν θυμόντουσαν τα ονόματά τους. Έτσι δεν είναι νούμερο 284;

Ανιδιοτελής Αναπαραγωγή Πρωτοτύπου #13.

Πόσο θέλω να φέρω στον κόσμο αυτόν ένα παιδάκι.
Μακάρι να μπορούσα να το κάνω το καλύτερο σε όλο το γαλαξία. Κι ακόμα παραπέρα.
Πάντα το ήθελα.

Από το νηπιαγωγείο που έπαιζα με τις πάνινες κούκλες. Όχι ακόμα νωρίτερα, όταν με φέρανε με 'κείνο το ροζ καλαθάκι. Έχω φωτογραφίες. Είμαι μια κούκλα η ίδια! Και μου το έλεγε συνέχεια ο μπαμπάς. Και βίντεο έχω. Μια ντίβα. Όταν μεγάλωσα λιγάκι ο μπαμπάς σταμάτησε να μου λέει γλυκόλογα. Φταίει η μαμά που ζήλευε. Εγώ τον δικό μου δότη σπέρματος θα τον έχω από μακριά αν κάνω κόρη. Όχι πολλά - πολλά. Αν κάνω γιο (φτου καλέ) ας αναλάβει να του μάθει να κατουράει καθιστός. Γιατί δεν εμπιστεύομαι ότι θα καθαρίζει και θα προσέχει. Έχω και την καριέρα μου, που χρόνος για δουλείες μέσα στο σπίτι. Ο μπαμπάς έλεγε λίγο πριν πεθάνει ότι αυτό όλο ήταν ένα λάθος. Δεν μπορούν όλοι να ασχολούνται με όλα. Τίμια πράγματα έλεγε. Κάποιος θα δουλεύει έξω, κάποιος μέσα. Όλοι θα συνεισφέρουμε ώστε η δουλειά η έξω να γίνεται απερίσκεπτα και η δουλειά η μέσα να κρατάει την οικογένεια μαζί. Όχι επεμβάσεις η μία στην άλλη. Φαλλοκράτης.

Μετά στο δημοτικό κατάλαβα ότι μπορώ να έχω όποιον θέλω για να μου δώσει ένα παιδάκι. Τα αγόρια έτρεχαν πίσω από τις φουστίτσες μου. Αρχικά νόμιζα ότι με θέλανε για μάνα των παιδιών τους. Όμως τα αγοράκια αργούν να ξυπνήσουν. Ίσως γι' αυτό εμείς τα κοριτσάκια (ακόμα και τα μεσήλικα κοριτσάκια) ξέρουμε πως να τους πάρουμε αυτό που θέλουμε.

Στα χρόνια της εφηβείας αναλώθηκα σε περιστασιακούς έρωτες και περιπέτειες για να έχω εμπειρίες να τις μεταδώσω στο παιδί μου, στο κοριτσάκι μου. Πως αλλιώς θα ήξερα από πρώτο χέρι τους κινδύνους; Αρσενικά και θηλυκά επιδιδόντουσαν σε ένα ανελέητο παιχνίδι εντυπωσιασμού. Ποιος είναι πιο άτριχος, ποια μπορεί να καταπιεί τα περισσότερα, ποιοι έχουν λεφτά, ποιοι κρύβουν ότι έχουν λεφτά, ποιοι κλέβουν λεφτά και χρόνο από τους άλλους. Όλα θα της τα πω. Να μην χρειαστεί να πληγωθεί όπως εγώ.

Μετά στη δουλειά κατάλαβα γιατί μπορώ να έχω όποιον θέλω για να μου δώσει ένα παιδάκι. Τα αγόρια έτρεχαν πίσω από τις καριέρες τους. Αρχικά νόμιζα ότι θέλανε να μην ασχολούνται με τα άλλα. Όμως τα αγοράκια αργούν να ξυπνήσουν. Κι έτσι παραμένουν όμορφοι έφηβοι. Ίσως γι' αυτό εμείς τα κοριτσάκια (ακόμα περισσότερο τα μεσήλικα κοριτσάκια) ξέρουμε πως έφυγε αυτό που θέλαμε γιατί δεν πιάσαμε το χέρι στα αγοράκια. Θέλαμε μόνο να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδάκι. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουν; Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Και μετά, υπάρχει ένα σπίτι. Δυο επαγγελματίες. Δυο οικογένειες που ενώθηκαν και πρέπει να βοηθήσουν για να μπορέσω κι εγώ να είμαι η καλύτερη μάνα και η καλύτερη εργαζόμενη.

Κι αν δεν είναι αυτός ο προορισμός του ανθρώπου, ποιος είναι; Μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια κι όχι ανοησία δεν υπάρχει. Να φέρω στον κόσμο αυτό ένα παιδάκι. Να το προστατεύσω από τα ποντίκια και τα κύματα. Να του μάθω όχι αυτά που λένε τα βιβλία, αλλά από τη συσσωρευμένη γνώση μου, από τις εμπειρίες μου. Υπάρχει έτοιμη όλη η ζωή του. Εγώ ξέρω. Και το μόνο που χρειάζομαι είναι να με αφήνουν όλοι ήσυχη να το μεγαλώνω όταν έχω τη διάθεση και να ακολουθούν τις οδηγίες μου όταν δεν έχω. Ένα πιάτο καλό φαΐ, συμμαζεμένο σπίτι, τραπεζικό λογαριασμό με αρκετά ψηφία και συνδικαιούχο εμένα και το ανήλικο παιδί (δεν χρειάζεται να είναι και κανείς άλλος μέσα, απλά να καταθέτει), ρούχα, έπιπλα, τις παρέες που ξέρω εγώ ποιες πρέπει να είναι και αυτά. Θα το κάνω το καλύτερο στο γαλαξία. Κι ακόμα παραπέρα.

Πρίσμα (η ζωή μετά θάνατον).

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Φοράω γυαλιά. Κρατάω τα χρήματά μου σε τραπεζικό λογαριασμό που έχω μόνο το όνομά μου. Δεν έρχεται τυπωμένη κίνηση στο σπίτι ποτέ. Η κάρτα είναι εξαφανισμένη κάτω από το συρτάρι με τις κάλτσες σε μία ειδική κρύπτη που έφτιαξα ένα απόγευμα μετά τη δουλειά. Ο κόσμος είναι καλός και γεμάτος ευκαιρίες να τοποθετήσεις σωστά τα λεφτά σου μέσα στο σπίτι σου.

Τα πόδια είναι το οξυγόνο του σώματος. Σε οδηγούν όπου διατάξει το μυαλό. Εγώ ορίζω το μυαλό. Το εκτρέφω με τηλεοπτικές εκπομπές κάθε μεσημέρι. Αυτά τα απλά που χρειάζονται για να αφήσεις την ψυχή σου να καθαρίσει μετά από τις καταναγκαστικές αλλά απολαυστικές οχτώ πρωινές ώρες. Και βάζω μαξιλάρια παντού. Έτσι δεν έρχονται ούτε ήχοι, ούτε φως, ούτε εφιάλτες. Μόνο μερικά κοκόρια που αναζητούν τα πούπουλά τους. Ο κόσμος είναι καλός και γεμάτος ευκαιρίες να κρυφτείς έξυπνα από ότι μπορεί να σε αποσπάσει από το στόχο σου.

Το σώμα θέλει ξεκούραση. Αμέσως μετά το γεύμα κοιμάμαι. Τουλάχιστον δύο ώρες χωρίς ξυπνητήρι. Δεν πλένω καν τα πιάτα. Πολλές φορές σκέφτηκα να χρησιμοποιώ μόνιμα εκείνα τα πλαστικά των εκδρομών. Μετά με πιάνει η οικολογική μου ανησυχία και αναρωτιέμαι αν έχω κλείσει το θερμοσίφωνα. Το σημαντικό είναι να μην ξεχάσω να αγοράσω μεγάλο απόθεμα από πλαστικά καλαμάκια. Ο κόσμος είναι καλός και γεμάτος ευκαιρίες να γεμίσεις με πράγματα απαραίτητα για την επιβίωσή σου.

Τα χέρια είναι τα κύρια αισθητήρια όργανα. Σπάνια φοράω γάντια. Είναι ακόμα πολύ μαλακά. Μπορώ να μετρήσω πολλά χαρτονομίσματα χωρίς να ιδρώσουν. Μερικές φορές νιώθω αμηχανία και δεν ξέρω τι να κάνω με αυτά. Σκαλίζω τη μύτη μου, χαϊδεύω τα μαλλιά μου, ακολουθώ τις σειρές στο βιβλίο πάνω στα γόνατά μου ή πλέκω στον αέρα σαν να διευθύνω ορχήστρα δωματίου. Ο πατέρας είχε αγοράσει μια ολόκληρη σειρά κλασικής μουσικής σε cd με την εφημερίδα του. Τα πήρα γιατί έχουν ωραία χρώματα και ταιριάζουν με τα βιβλία στο ράφι πάνω από την ορχιδέα. Ο κόσμος είναι καλός και γεμάτος ευκαιρίες να δείξεις ότι ξεχωρίζεις.

Το μυαλό είναι το όργανο που χρειάζεται τη μεγαλύτερη προσοχή. Αν το ταΐσεις με πολλές λέξεις, εικόνες και ήχους μετά ξεφεύγει. Είναι σημαντικό να μην του δίνεις ανήσυχα βιβλία, χρωματιστά έργα τέχνης και περίεργες μουσικές. Υπάρχουν οι λύσεις εδώ έξω παντού. Πάρε μία δωρεάν εφημερίδα δρόμου. Μπες σε ένα πολυκατάστημα που όλα είναι δομημένα από επαγγελματίες. Βάλε ένα σταθμό στο ραδιόφωνο με πολλές διαφημίσεις. Έτσι κάνω εγώ. Βαδίζω σε αυτή τη γη με σιγουριά. Ο κόσμος είναι καλός και γεμάτος ευκαιρίες να ζήσεις απερίσκεπτος χωρίς μεγάλο κόστος.

Η περιουσία είναι όλο το είναι μας. Όχι άυλες αηδίες. Λεφτά. Εγώ έχω λεφτά για να ζήσω πολλά χρόνια. Δεν το λέω σε κανέναν. Μην με φάνε. Ο κόσμος είναι κακός. Χρειάζομαι κι άλλα όμως. Γι' αυτό συνεχίζω να δουλεύω. Κάποια στιγμή θα πάρω μια μεγάλη αποζημίωση και θα φύγω. Θα κάνω ταξίδια. Ίσως ανοίξω και κάνα μαγαζάκι να έρχονται φίλοι και φίλες να τα λέμε. Θα ψωνίζουν και κάνα πράμα, θα πίνουμε καφεδάκι, θα μου αφήνουν και κάνα χρήμα να κινούμαι. Τότε θα έχω και τη σύνταξη. Το σπίτι δικό μου θα είναι. Έχω δάνειο και γι' αυτό δεν φεύγω νωρίτερα. Περάσανε και τα χρόνια τόσο καιρό που το σκέφτομαι. Να υπάρχει και ασφάλεια υγείας. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί. Έχω και τα ενοίκια από τα διαμερίσματα, αλλά με την εφορία ποτέ δεν ξέρεις κι αυτό. Ο πατέρας, δημόσιος υπάλληλος, είχε δίκιο. Που να τρέχουμε εμείς στο ρίσκο; Γι' αυτό κι εγώ περιμένω να περάσουν τα χρόνια, γρήγορα περνάνε το ξέρω, να έχω τη σύνταξή μου, το σπίτι μου, τις αποταμιεύσεις μου και μετά ποιος με πιάνει. Τότε ξεκινάει η ζωή.

Ποιος είναι ο Κυριάκος Σφέτσας;

Είμαι σχεδόν σαράντα. Για μια γυναίκα δεν έχει μεγάλη διαφορά το 31 με το 41. Γι' αυτό και έχουμε την εμμονή των 29. Οπότε είμαι 29 κοντά δέκα χρόνια τώρα. Έμεινα μόνη αρκετά από αυτά. Έτσι κατάφερα να έχω όμορφες ασχολίες. Μουσική και διάβασμα κυρίως. Έμαθα και να ζωγραφίζω. Ακόμα έχω εκείνες τις τριάδες των καμβάδων που αγόρασα με το κιλό από πολυκατάστημα. Πήγα και σε γυμναστήρια, σε χορούς και πανηγύρια. Πήγα σε γάμους φίλων μου και συγγενών. Έκανα εργαστήρια χειροτεχνίας, ζαχαροπλαστικής, ξενάγησης αρχαιολογικών χώρων, έμαθα και τρίτη ξένη γλώσσα, προγραμματισμό και πήγα και διακοπές μόνη μου. Πουθενά ο πρίγκιπας.

Οπότε άρχισα να ενθουσιάζομαι όταν γνώρισα αυτόν τον τύπο. Δεν με ενδιέφερε η ηλικία, ούτε η εμφάνιση. Εσωτερικά είχε τα πάντα. Ήταν ο φίλος που ήθελα. Αλλά ήθελα δεν ήθελα ακριβώς έναν φίλο. Μου μίλησε μετά από αρκετό καιρό. Τον κοιτούσα λιγάκι έντονα για να τον καταφέρω να το κάνει αυτό. Σίγουρα με είχε παρατηρήσει, απλά δίσταζε να μου απευθύνει τον λόγο. Έτσι γνωριστήκαμε. Αυτός έκανε το πρώτο βήμα. Όταν τσίμπησε το δόλωμα. Αρχικά μου μιλούσε για μουσική και βιβλία. Ήταν θέματα που με ενθουσίαζαν. Δεν είχα φίλες που τους απασχολούσαν και πολύ αυτά. Οι άντρες ξέρουν περισσότερα και κάνουν επένδυση στις τέχνες. Οπότε βρέθηκε επιτέλους ο άνθρωπος να μπορώ να κάνω συζητήσεις με τις ώρες για το τάδε βιβλίο που είχα διαβάσει κάποτε, για προτάσεις νέων, για συγγραφείς που δεν ανέφεραν οι δωρεάν εφημερίδες και το ίνσταγκραμ, Μετά ήρθαν οι συναυλίες. Δέχτηκε πολύ εύκολα να πάμε σε χώρους που συχνάζουν οι μεγαλύτεροι μουσικόφιλοι. Να ακούσουμε μουσική από μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες, να μελετήσουμε έργα συνθετών των προηγούμενων αιώνων και να περάσουμε ώρες με την ανάλυσή τους. Έδειχνε να το απολαμβάνει. Εγώ πίστευα ότι απλά το έκανε για να με ρίξει. Έκανα λάθος. Το έκανε γιατί του άρεσε. Όμως ούτε μια φορά δεν με κοίταξε ερωτικά. Κι ο χρόνος περνούσε.

Παράλληλα έκανα το ίδιο και με άλλους. Δεν με πείραζε να το κάνω όσο δεν χρειαζόταν να τους αποκαλώ με το μικρό τους όνομα. Πολλές φορές απλά αντέγραφα τα μηνύματα από τη μία συνομιλία στην άλλη. Κανείς δεν μου απάντησε ποτέ ότι έκανα κάποια επανάληψη ή κάποιο λάθος. Οι άντρες κάνουν τα πάντα για να γνωρίσουν μια γυναίκα. Αυτός μόνο ήταν λίγο παράξενος. Σαν να ήθελε το χρόνο του. Αλλά ποιο χρόνο; Για πόσο θα μείνω 29; Άλλα δέκα χρόνια; Δεν προλαβαίνω.

Άρχισα να του στέλνω ξεκάθαρα μηνύματα. Και γραπτά και σωματικά. Ότι δεν έκανα για να τον γνωρίσω, έκανα τώρα για να τον σύρω στο κρεββάτι μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μου ριχνόταν αυτός. Τι πρόβλημα είχε; Να μην του άρεσαν οι γυναίκες; Δεν ξέρει ότι δεν μπορείς να έχεις φίλη μια γυναίκα; Ή την ρίχνεις στο κρεββάτι και τις αγοράζεις τα πράγματα που θέλει (σπίτι, παιδί, αυτοκίνητο, παιδί) ή μην τρως τις μέρες της.

Δεν άφησα άλλο τον χρόνο μου να κυλάει σαν να έχω για πάντα γόνιμα ωάρια. Είμαι τελικά σχεδόν 40 χρονών και πρέπει να διαιωνίσω το είδος μας. Γι' αυτό το λόγο δεν ήρθα πάνω στη γη; Αυτή δεν είναι η δική μου αποστολή; Ειδικά εγώ, που έχω τόσες ασχολίες. Από την άλλη μερικές φορές σκέφτομαι, ανάμεσα από τα μαθήματα αυτοσυγκέντρωσης και τις διδασκαλίες Ινδών φιλοσόφων, μπορεί και να με κοιτούσε κάπως ερωτικά. Τα πράγματα δεν έχουν μόνο ένα τρόπο. Σπανίως υπάρχει ένας δρόμος προς μία κατεύθυνση. Μπορείς να πας από μονοπάτια, μέσα από το δάσος, από τα σκαλοπάτια να ανέβεις τα βράχια, με βάρκα να κάνεις τον κύκλο ή να πέσεις με αλεξίπτωτο κατευθείαν στο στόχο. Αλλά το βλέμμα του έφευγε συνήθως πάνω από την σκεπή της τελευταίας κομμωτικής μου δημιουργίας. Δεν θα με έλεγε κανείς και περήφανο αλεξικέραυνο, καθότι μέτριου αναστήματος είμαι και δεν τραβάω και τίποτα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Το δικό του όμως ποιο είναι; Γιατί δεν έσκυψε;

Και ποιος είναι ρε διάολε αυτός ο Κυριάκος Σφέτσας; Την επόμενη φορά θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Γυναίκα είμαι. Από ευκαιρίες...

Σπάσιμο πιάτων όπως παλιά.

Το εξοχικό χτίστηκε κάπου στα μέσα του 2000. Πρέπει να είχαμε κοντά στα 50.000 ευρώ οικογενειακό εισόδημα τότε. Δημόσιοι υπάλληλοι κι οι δυο μας. Εγώ είχα πάρει ένα τεράστιο τζιπ, από αυτά της ασφάλτου. Το έστελνα για πλύσιμο κάθε Παρασκευή. Ερχόταν το παιδί από το πλυντήριο. Ένα μπασμένο που όλο χαμογελούσε. Το έκανε να λάμπει. 10 ευρώ. Το Σάββατο πήγαινα στη λαϊκή με αυτό. Όσο πιο κοντά στους πάγκους. Ποιος θα μου έλεγε γιατί πάρκαρα εκεί; Είχα δυο φίλους δημοτικούς συμβούλους και μερικούς αστυνομικούς που τρώγαμε στις ταβέρνες κάθε εβδομάδα. 80 ευρώ τη φορά. Δεν τους άφηνα ποτέ να πληρώσουν. Έτσι κάνουν οι καλοί φίλοι.

Το εξοχικό είχε ένα μεγάλο μαντρότοιχο. Η γυναίκα ήθελε να είναι χαμηλός, κοντά στο ένα μέτρο. Να μας βλέπουν, να μας ζηλεύουν. Έτσι πήγα και μάζεψα πέτρες από ένα ρημαγμένο σπίτι στην άκρη του χωριού. Κάποια στιγμή ήρθε ένας γέρος και μου είπε ήσυχα ότι ήταν δικό του το σπίτι. Γέλασα. Το μαλλί του ήταν ανακατωμένο και κάπνιζε ένα βρομερό ελληνικό τσιγάρο. Του πέταξα ένα πουράκι εισαγωγής, 3 ευρώ και του είπα να πάει να γαμηθεί. 

Το παιδί ήταν πρώτο στο δημοτικό σχολείο. Είχαμε πάρει μια μικρή άνεργη δασκάλα. Ερχόταν κάθε μέρα 3 ώρες, μαγείρευε και μερικές φορές. 5 ευρώ τη μέρα. Όμως την πλήρωνα για 5 μέρες κι ερχόταν όλη την εβδομάδα. Κάθε Σάββατο έμενε μέχρι τις 2 τα ξημερώματα. Βγαίναμε με τη γυναίκα. Συνήθως στην πόλη. Στα μπουζούκια. 200 ευρώ. Αν πήγαινα με τα παιδιά θα έτρωγα περισσότερα. Μόνο τα λουλούδια να βάλεις. Για κάποιο λόγο τότε σταμάτησαν το σπάσιμο των πιάτων. Οικολογικές κι αριστερές μαλακίες. Εγώ βρήκα ένα κωλόμπαρο έξω από την πόλη που κάθε Πέμπτη άνοιγε για μένα και τους φίλους μου. 300 ευρώ. Μια φορά μας φέρανε και χορεύτριες. Κάτι χοντρές που πίνανε τα ουίσκια με καλαμάκι. 150 ευρώ η καθεμιά τους. Κάναμε το κομμάτι μας. Εγώ, οι αστυνομικοί και οι δημοτικοί σύμβουλοι. Φιλαράκια. Δεν ζήτησαν ποτέ να πληρώσουν. Και να το έλεγαν δεν θα τους άφηνα. Έτσι κάνουν οι καλοί φίλοι. 

Το εξοχικό είχε για φύλακα ένα μεγάλο αρσενικό λαμπραντόρ. Όταν έγινε 3 ετών άρχισε να γαβγίζει συνέχεια από τις ορμές του. Το παιδί έλεγε ότι δεν μπορεί να διαβάσει κι είχε εξετάσεις. Η γυναίκα έλεγε ότι η γειτονιά διαμαρτυρόταν. Στ' αρχίδια μου. Εγώ όταν έλειπα δεν με ενδιέφερε. Το σπίτι είχε καλά αλουμινένια κουφώματα και δυνάμωνα την τηλεόραση. Την άνοιξη όμως που είχαμε ανοιχτές τις πόρτες μου έσπαγε τα νεύρα τα μεσημέρια. Το πήγα στον κτηνίατρο. 10 ευρώ. Μου είπε να το ευνουχίσω. 15 ευρώ με νάρκωση. Αδύνατον του είπα. Πολλά λεφτά. Το άφηνα ελεύθερο να πηδάει τα θηλυκά κάθε Δευτέρα που το χωριό ερήμωνε. Σε 2 χρόνια ο δρόμος είχε γεμίσει αδέσποτα. Βρήκα ένα γύφτο και του έδινα κάτι για κάθε αδέσποτο που μάζευε από το σπίτι μου κοντά και το πήγαινε στα χωράφια. 1 ευρώ. Στο τέλος μου έλεγε ψέματα και ζητούσε συνέχεια λεφτά. Σιγά μην είχε τόσα μπάσταρδα. Όταν έκλεισα το εξοχικό εκείνο το καλοκαίρι να πάω διακοπές με έκλεψαν. 3.000 ευρώ οι ζημιές μόνο. Πήραν την τηλεόραση, τα ρούχα μου και κάτι λεφτά που είχα κρύψει στον καταψύκτη κάτω από τις μπάμιες. Ο γύφτος και τίποτα αλβανοί φίλου του θα ήταν. Το ξέρω εγώ. 

Το εξοχικό είχε γκαράζ για να βάζω το τζιπ. Με ηλεκτρική πόρτα. 9.000 ευρώ. Μετά από 2 χρόνια το φωτοκύτταρο χάλασε και ο μάστορας ήθελε 50 ευρώ για να το φτιάξει. Τζάμπα λεφτά δεν δίνω εγώ. Το έκανα μόνος με κάτι εργαλεία που αγόρασα από το ίντερνετ. 45 ευρώ. Δεν με κοροϊδεύεις εμένα. Μετά από 3 μήνες που ξαναχάλασε άφηνα το τζιπ απέξω. Το έκανα για να βλέπουν ότι έμενα εκεί κιόλας. Να με φοβούνται. Μου το είπαν κι οι φίλοι μου οι αστυνομικοί. Καλύτερα έτσι.

Το παιδί ήταν πρώτο στο γυμνάσιο. Πήρα μια 24άρα καθηγήτρια που μόλις είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο. Της έδινα 4 ευρώ να του κάνει τα μαθήματα και να παίρνει και λίγο μάτι. Έφηβος ήταν πια. Αυτή δεν ήθελε να μαγειρεύει. Την έδιωξα τα Χριστούγεννα γιατί ζήτησε και δώρο. Είπα στο γιο μου να βρει γκόμενα που θα ήταν και πιο φθηνή και να στρώσει τον κώλο του να διαβάσει. Να προκόψει στη ζωή του όπως εγώ. Κάθε Σάββατο του έδινα χαρτζιλίκι 30 ευρώ να βγαίνει μπας και βρει καμία. Εκείνες τις διακοπές τις πέρασα με τη γυναίκα και το παιδί στο Μέτσοβο. 350 ευρώ την ημέρα μια μεζονέτα ολόκληρη. Η κόρη της ιδιοκτήτριας έφτιαχνε τα δωμάτια. Έστελνα τη γυναίκα στο σπα στο υπόγειο. 40 ευρώ τα 40 λεπτά. Ο γιος έπαιζε σε κάτι ηλεκτρονικά παιχνίδια στο ισόγειο. 10 ευρώ η ώρα. Η μικρή ερχόταν με κοντή φουστίτσα χειμωνιάτικα. Τα ήθελε. Το πρωί πριν φύγουμε της έδωσα 5 ευρώ για να γδυθεί. Με έβρισε. Πουτανάκι.

Το εξοχικό δεν το έβαλα στην αποχέτευση. Ήθελαν 200 ευρώ από το Δήμο. Να πάνε να γαμηθούν. Έφτιαξα ένα βόθρο που τον σύνδεσα με το γειτονικό πηγάδι. Θέλανε 30 ευρώ για κάθε βυτίο σκατά που θα άδειαζαν. Δεν τον άδειασα ποτέ κι όλοι αναρωτιόντουσαν πως γίνεται αυτό. Τους έλεγα ότι δεν πατάμε καζανάκι στο σπίτι. Με πίστευαν! Η γυναίκα έφυγε από τη δουλειά. Βρήκαν ότι το πτυχίο της ήταν πλαστό. 10.000 ευρώ. Βρήκα έναν δικηγόρο, λαμόγιο. Του είπα πάρε 5.000 ευρώ και κάντο νόμιμο. Τα πήρε. Δεν έκανε τίποτα ο μαλάκας. Είπα στους δυο φίλους δημοτικούς συμβούλους να κοιτάξουν το θέμα. 10.000 ευρώ. Μετά από 6 μήνες ήρθε μήνυση για εξαπάτηση δημοσίου. Δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη αυτή η γυναίκα, τέρμα. Στ' αρχίδια μου. Εγώ έχω το μισθό μου και την περιουσία μου και τους φίλους μου να πάμε να τα πιούμε σε καμιά ταβέρνα και κανά σκυλάδικο. Δεν θα τους άφηνα ποτέ να πληρώσουν, ακόμα και τώρα. Έτσι κάνουν οι καλοί φίλοι.

Το εξοχικό έπρεπε να το δηλώσω στην εφορία. Δεν το δήλωσα. Μετά από δέκα χρόνια το βρήκανε. 5.500 ευρώ. Πήγα στην αστυνομία και κατήγγειλα ότι μου έκλεψαν τις πινακίδες από το τζιπ. Συνέχισα να το κινώ κανονικά μόνο από το εξοχικό, γύρω στην πλατεία του χωριού όταν είχε κόσμο και πίσω σπίτι. Αγόρασα ένα μικρό μεταχειρισμένο χιλιάρι για να κάνω τις δουλείες μου παραέξω. 1.500 ευρώ ήθελε ο τύπος που το πουλούσε. Έμαθα ότι είχε κάτι κλήσεις από τους αστυνομικούς φίλους μου. Του είπα ότι θα του δώσω 750 ευρώ και θα σβήσω τις κλήσεις. Του τα έδωσα και μετά από 2 χρόνια του ήρθε από το δημόσιο ότι χρωστάει για παραβάσεις 1.000 ευρώ. Δεν είχα κάνει καν μεταβίβαση. Πήγα και του το έδωσα πίσω. Πήρα και τα λεφτά. Σε μία εβδομάδα το αμάξι τον άφησε από φρένα στη μεγάλη κατηφόρα έξω από το χωριό. Δεν είχα κάνει ποτέ σέρβις. Έτσι κι αλλιώς σαράβαλο ήταν, δεν φτιαχνόταν. Σκοτώθηκε. Πήγα στη χήρα και της είπα ότι δεν μου είχε επιστρέψει ποτέ τα λεφτά. Έκλαιγε συνέχεια. Πήρα με το ζόρι 200 ευρώ. Άναψα ένα κερί πριν φύγω για τον μακαρίτη. 1 ευρώ.

Το παιδί δεν τα πήγαινε καλά στο λύκειο. Η γυναίκα έλεγε ότι πρέπει να κάνει κι άλλα φροντιστήρια. 900 ευρώ το μήνα έδινα και πουθενά δεν πέρασε. Του έφτιαξα μια καφετέρια να έχει να ζει. 50.000 ευρώ. Τα καλύτερα έβαλα μέσα. Δεν του άρεσε όμως γιατί πήγαινα εκεί κάθε βράδυ με μια μεσήλικη ρωσίδα οικιακή βοηθό ενός φίλου μου. 15 ευρώ. Ένα βράδυ τον έβρισα μπροστά σε όλους. Είχα πιει. Έφυγε και δεν τον ξαναείδα. Εγώ πιστεύω ότι θα γυρίσει γιατί δεν έχει λεφτά. Μαλάκας δεν είναι. Ξέρει. Η γυναίκα λέει ότι είμαι σιχαμένος και τα μετράω όλα με χρήματα. Της έδωσα δυο σφαλιάρες και 30 ευρώ να πάει στα μαγαζιά να πάρει ένα νούμερο μεγαλύτερη μπλούζα γιατί πάχυνε. 

Το εξοχικό δεν μπορώ να το πουλήσω γιατί δεν ήταν ποτέ νόμιμο. Θέλουν 35.000 ευρώ για να το βάλω σωστά στο Ε9 μου. Χέστηκα. Ας έρθουν να το πάρουν. Το αμάξι το κατήγγειλε ο αστυνομικός φίλος γιατί χούφτωσα τη ρωσίδα του ένα βράδυ λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε. Εγώ πιστεύω ότι με κάρφωσε η σκρόφα γιατί δεν την πλήρωνα τα 15 ευρώ τον τελευταίο μήνα. Το πρόστιμο είναι 5.000 ευρώ. Χέστηκα. Ας έρθουν να το πάρουν. Βγήκα στη σύνταξη πρόωρα. Επικαλέστηκα προβλήματα υγείας. Είμαι υπέρβαρος και έχω και πρόβλημα στηθάγχης. 3.000 ευρώ ο γιατρός για να γράψει τη γνωμάτευση. Έμαθα ότι το παιδί είναι σε ένα ίδρυμα για τρελούς στην πόλη. Έστειλαν και μια επιστολή. Κάτι έλεγε για πατρική φροντίδα και μαλακίες. Λεφτά θα θέλουν. Δεν πάω πουθενά. Η γυναίκα λέει ότι είμαι σιχαμένος και τα μετράω όλα με χρήματα. Της έδωσα μια κλοτσιά και έπεσε κι έσπασε τη λεκάνη της. Της είπα ότι έτσι κι αλλιώς άχρηστη της ήταν εδώ και χρόνια. Κάλεσα το ασθενοφόρο 1 ώρα μετά για τιμωρία. Θα μείνει στο νοσοκομείο κάνα μήνα. Πλημμύρισε σκατά και το πηγάδι. Δεν ξέρω και να μαγειρεύω. Ίσως πάρω ταξί να πάω στο ΙΚΑ να ρωτήσω τι θα γίνει με το γαμημένο εφάπαξ μου. 3 ευρώ. Κανείς δεν μου δίνει δανεικά. Μαλάκες όλοι.

Συμβαίνουν αυτά.

- Κοίτα ρε τι κάνει αυτός! Θα την φάει την μπαταρία τ' αυτοκινήτου ο ηλίθιος!

- Μπαμπά, δεν πρέπει τα φώτα να είναι αναμμένα τέτοια ώρα;

- Τι λες παιδί μου, σκοτείνιασε;

- Είναι αργούτσικα θα έλεγα... Κοίτα το φεγγάρι φαίνεται...

- Βλακείες λες. Αν είσαι προσεκτικός στο δρόμο δεν χρειάζονται αυτά. Μόνο ταλαιπωρούν το αμάξι. Εγώ ξέρω. Τόσα χρόνια οδηγός... Τίποτα δεν μου συνέβη.



Τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Το νησί των ιθαγενών που εξόκειλε στην άκρη της μεσόγειου, συνεχίζει να πορεύεται μόνο και κακομοίρικο με ταξιδευτές λίγων χιλιομέτρων τους κατοίκους να μιλάνε για τα πάντα, να έχουν άποψη, κλειστά αυτιά και κακάσχημες βαρετές φάτσες.

Μισούνε χωρίς λόγο. Αγαπάνε ανιδιοτελώς. Πληρώνουν με μετρητά ακριβές διακοπές στις καλύτερες παραλίες της Χαλκιδικής και με πλαστικές κάρτες τα μικροποσά του σούπερ μάρκετ. Μεγαλώνουν παιδιά με τη βοήθεια συσκευών. Συζητάνε για την πολιτική του Τσόρτσιλ και κριτικάρουν τα ανατολικά κράτη που έχασαν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα. Ψωνίζουν σαπισμένα κουφάρια ζώων που μεγάλωσαν απότομα με ενέσεις. Έχουν μετρητές βημάτων που δένουν πάνω στα κατοικίδιά τους και κάθε βράδυ καταγράφουν τις μετρήσεις. Αναρτούν αποφθέγματα, καλημέρες και βίους αγίων στα κοινωνικά δίκτυά τους και πατούν καρδούλες σε κάθε μικρό-πολιτικό ον που μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Αυτοί οι αναλώσιμοι τενεκέδες, γεμάτοι με άλμη από ροχάλες περαστικών βαρετών πολιτών. Στο πιο ασήμαντο διαπλανητικό κέντρο του γνωστού κόσμου. Εκεί όπου οι τοπικές εφημερίδες είναι πολυσέλιδες κάθε εποχή εκλογών. Σε ένα πλάτωμα μιας χώρας που είναι γεμάτο πλαστικά σκουπίδια, απόψεις, υποψήφιες άνεργες συζύγους που καλλιεργούν τα χρωμοσώματά τους με κρέμες συντηρητικών ουσιών. Με πλήρη απουσία βιβλίων στα σπίτια. Χωρίς προσωπικότητες, μόνο με ανθρώπους που κοιτάνε ανθρώπους, σαν καταδότες. Το μόνο χρώμα που κυριαρχεί είναι από τα αίματα των αδέσποτων στους περιφερειακούς δρόμους. Η μόνη μουσική είναι οι ιαχές κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικών αγώνων. Τα σχολεία είναι προκατασκευασμένα από γνώσεις που δεν έχουν καμιά σημασία το επόμενο δευτερόλεπτο του κουδουνιού. Ένα αιώνιο διάλειμμα με μέσο όρο τα εβδομήντα άχαρα χρόνια.



Το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχόμενα. Δεν το πρόλαβαν. Δεν ανησύχησαν που δεν γύρισε σπίτι από τη βόλτα με το ποδήλατο. Αργότερα κάποιος συμπολίτης τους ήρθε από το σπίτι. Δεν του πήρε πολύ να μάθει τα άσχημα νέα. Αυτά που χαίρεσαι γιατί δεν συνέβησαν σε σένα, στην αγαπητή οικογένειά σου, στους ανθρώπους που αγαπάς.

Ήταν σούρουπο στην πόλη. Το παιδί γύρναγε με το ποδήλατο από τον κεντρικό δρόμο. Είχε το μικρό φωτάκι με την κινέζικη εξαντλημένη από πέρυσι μπαταρία ανοιχτό. Φθηνή κατασκευή από κατάστημα παιχνιδιών. Δεν φορούσε κράνος, ο πατέρας του είχε πει ότι αυτά είναι για τους απρόσεχτους ηλίθιους νέους. Η φόρμα του είχε τα διακριτικά που φωσφορίζουν. Αν οι οδηγοί έχουν ανοιχτά φώτα. Οι οδηγοί όμως δεν θέλουν να τρώνε τις μπαταρίες των αμαξιών τους.

Το πτώμα έμεινε το βράδυ στο νεκροτομείο. Ο πατέρας είχε να διαπραγματευτεί τα έξοδα της κηδείας. Οι συγγενείς ξέρανε δικούς τους που θα τα κάνανε όλα στη μισή τιμή. Τζάμπα λεφτά του έλεγαν και κοιτούσαν αν οι επισκέπτες ρίχνανε κέρματα για τα κεριά έξω από την πόρτα του διαμερίσματος. Όλα έγιναν όπως έπρεπε, για τα μάτια του κόσμου. Έκλαψαν, έβρισαν κι απείλησαν για τον ασυνείδητο οδηγό που σκότωσε το παιδί τους. Δώσανε όρκο τιμής για να εκδικηθούν. Προσευχήθηκαν στον Θεό να αναπαύσει την ψυχή του. Έκαναν κι ένα πολύ τίμιο τραπέζι για τον κόσμο μετά. Είχε πιάσει να σκοτεινιάζει. Συμβαίνουν αυτά.