Ανόητη ιδιοκτήτρια Σκυλίσιας ψυχής

Η Βέρα ήταν μια απίθανα χαριτωμένη σκυλίτσα δέκα ετών. Είναι απίθανο πως τη συμπαθούσε οποιοσδήποτε την έβλεπε στο δρόμο. Φυσικά αυτό το σκυλί μεταμορφωνόταν με την παρουσία άλλων παρατηρητών – ανθρώπων. Αυτοί το μόνο που έβλεπαν ήταν ένα γυαλιστερό τρίχωμα και μια μουσούδα υγρή που τους περιεργαζόταν. Εγώ ήξερα ότι αυτό κάτω στα πόδια μου ήταν ένα μαλλιαρό συνονθύλευμα από γαβγίσματα και σκατά. Όσο αναφορά για την αγάπη που δέχεσαι από ένα κατοικίδιο… Ναι είναι το ίδιο αστείο με την πεθερά που ρωτάει το γαμπρό τι θες να φάμε και μετά διατάζει την κόρη της να τον χωρίσει γιατί δεν τρώει μπάμιες.

[σημείωση: Εδώ το θέμα μπορεί να εκτροχιαστεί. Για παράδειγμα να φτάσει σε υψηλά επίπεδα απελευθέρωσης αερίων, γονυκλισίες και ολονυχτίες δίπλα σε άτιμους άντρες και μπροστά σε τίμιες ζώνες και κάρες, αλλά καλύτερα να περιοριστούμε στο φαλαγγίτικο πρόσημο που συνδέει την πεθερά με τον πεθαμένο (πε-), το θέρος (-θε), παναγιότατο θεό Ρα (-ρα)].

Μακροχρόνιες μελέτες έχουν υπάρξει για το καλό που κάνουν στον οργανισμό τα φαγητά που αρκετοί άνθρωποι δεν τα θεωρούν εύγευστα. Όμως η Βέρα δεν είναι ακριβώς αυτή που θα κάτσει να μελετήσει. Αρκείται στα στόρι των δευτερολέπτων και στις εκπομπές μαγειρικής και κοινωνικού σχολιασμού. Φυσικά είναι μεγάλη φαν της Ελένης και του Μπάμπη. Γι’ αυτό και οι περαστικοί τη βλέπουν τόσο χαριτωμένη. Και σκατούλες να τους αφήσει δίπλα στα πέδιλα θα τους φανεί παξαμάς κριθαροκούλουρο Καραμολέγκου. Αν τους κατουρήσει, όλοι να δεις τι ωραία μπαίνουν στη θέση της χαριτωμένης Βέρας και νομίζουν ότι το κάτουρο είναι χυμός κριθαριού (κοινώς… ουίσκι).

Ένα βράδυ τη Βέρα την απήγαγαν εξωγήινοι. Σταμάτησαν το διαστημόπλοιο στον αέρα του τρίτου ορόφου, άνοιξαν απέξω την μπαλκονόπορτα και μετά αυτή η ηλίθια έτρεξε να κρυφτεί. Λες κι είχε κάποιο προαίσθημα η σκύλα. Τίποτα δεν είχε. Χαμπάρι δεν έπαιρνε από πιο σημαντικά πράγματα. Μόνο κρυβόταν πίσω από τις φούστες της Ελληνορθόδοξης Χριστιανικής ηθικής. Πίπες δηλαδή. Από εκείνες τις βρόμικες των ναυτικών που τις έχουν ξεχασμένες σε κάθε συρτάρι κι αναρωτιέσαι αν είναι για να καθαρίζουν τα αυτιά τους ή τις χώνουν στο στόμα τους.

Όσο κι αν κρυβόταν ο κώλος της μύριζε και θα την ξετρύπωναν. Όπερ κι εγένετο λοιπόν. Ένας πανέμορφος εξωγήινος με χλαμύδα κουβάλησε με τελετουργικές κινήσεις τη σκύλα τη Βέρα από το καλάθι των άπλυτων μέχρι την είσοδο του διαστημόπλοιου που λίγο παλαντζάριζε έξω απ’ το μπαλκόνι μου. Τι κρίμα θα σκεφτόταν κάποιος θεατρικός παραγωγός που όλοι έβρισκαν αστείο πριν λίγο καιρό και τώρα όλοι τον βρίσκουν γελοίο. Η Βέρα που είχε αποψάρα περί των πάντων σε λίγο θα έκανε τους ιδιοκτήτες οίκων τελετών με τίτλο ‘’Η Ανάληψης’’  (από την ταινία The Ascension Day) να βαράνε τα κεφάλια τους στα φέρετρα από συνθετικό ξύλο.

Μετά την αρπαγή της Βέρας δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Τώρα όταν θα έβγαινα στο δρόμο θα με σταματούσαν οι περαστικοί; Και γιατί με ενδιέφερε να μου μιλάνε άγνωστοι; Μήπως ο μπαμπάς δεν έλεγε να μην μιλάω με αγνώστους; Αλλά και πάλι μήπως το έλεγε γιατί εγώ είμαι κορίτσι; Αν είσαι αγόρι επιτρέπεται να μιλάς με αγνώστους; Επιτρέπεται να το κάνεις πολλές φορές χωρίς να σε πουν πόρνη; Επιτρέπεται να πεις ότι η Βέρα είναι ένα κοπρόσκυλο και κοροϊδεύει τον κόσμο;  

Σκέφτηκα να πάρω ένα γατί. Σίγουρα θα μπορούσα να κάνω καλύτερη σύνδεση με ένα τέτοιο. Δεν θα υπήρχε κι η ανάγκη να το βγάζω βόλτα και κάνει και μικρές κουράδες. Επίσης η άμμος του θα μου θύμιζε τη θάλασσα. Μετά όμως θα μου θύμιζε και τη Βέρα. Εκείνο το πρωινό που η σκύλα άρπαξε ένα ζεστό κρουασάν με σοκολάτα από ένα ζευγάρι στην παραλία. Εγώ έκανα ότι δεν ξέρω καλά ελληνικά. Η Βέρα κατάπιε το γλυκό και τότε ευχήθηκα να τυφλωθεί όπως μου έλεγαν αφού τα σκυλιά δεν κάνει να τρώνε ζάχαρη. Κι άλλος μύθος ρε πατέρα;

Τελικά αποφάσισα να συνεχίζω να μιλάω με τους ανθρώπους στο δρόμο που με ρωτούσαν που είναι η σκυλίτσα μου; Αποκρινόμουν ότι έσπασε το ποδαράκι της όταν έτρεξε να με σώσει από έναν ληστή. Κανείς δεν υπήρχε που να μην έκλεισε το στόματα του με την παλάμη ανοιχτή, σαν να μούντζωνε υποσυνείδητα τον εαυτό του. Έτσι η Βέρα παρέμεινε σαν μια οπτασία θετικών σκέψεων και με τυραννούσε ακόμα και μετά την απαγωγή της.

Ήταν ένα λιοντάρι σε μια αίθουσα γεμάτη με χριστιανούς. Μπορούσε να κερδίσει με την αγριότητα και την ομορφιά της κάθε θρησκόληπτο θεατή. Οποιοδήποτε ήταν κάτι διαφορετικό απλά τον δάγκωνε. Μεγαλωμένη έτσι, τώρα θα κήρυττε τις αρχές της μη-ανεξιθρησκίας σε κάθε εστιατόριο κάθε γωνιάς του γαλαξία. Στα τσακίδια Βέρα.

Μετακόμισα σε ένα ημιυπόγειο. Έλεγα στους γείτονες ότι θα φύγω και με κοιτούσαν περίεργα (κι αυτοί;). Δεν καταλάβαιναν πως γίνεται να σε κλέψουν από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου. Δεν μπήκα σε διαδικασία να εξηγήσω για το σύστημα που χρησιμοποίησαν οι εξωγήινοι, ποιος ο λόγος άλλωστε; Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να ρίχνουν κλεφτές ματιές για να εντοπίσουν τη γωνία με τις εικόνες και το καντήλι. Ίσως έπρεπε να δω εκείνο το βιντεάκι που ανέλυε πώς να φτιάξεις φανουρόπιτα με τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Δεν είχα συνδρομή σ’ εκείνο το κανάλι κι έτσι το έχασα.

Ελπίζω η Βέρα να είναι πια ένας σωρός από εντόσθια μετά τη νεκροτομή της. Ακόμα εύχομαι να μην τη ψάξουν ή κάψουν αλλά να την σκορπίσουν σε καμιά έρημο να σαπίσει. Πρέπει να ειδοποιηθούν τα όρνια να μην ακουμπήσουν τις σάρκες της. Πιστεύω ακράδαντα ότι η κακία της μπορεί να μεταδοθεί. Ίσως η ταρίχευση μέσα σε βάζα μαρμελάδας με λευκό οινόπνευμα να είναι μια καλή ιδέα. Το μόνο που θέλω είναι να σβηστεί η ύπαρξη αυτού του κοπρόσκυλου από τις αναμνήσεις μου. Δεν είχα σκεφτεί ότι υπήρχε τρόπος. Μπορούσα να αυτοκτονήσω. Θα το έκανα μετά τη μετακόμιση στο ημιυπόγειο. Θα είχαν κι έτοιμη την αφορμή. Κατάθλιψη μετά το θάνατο της σκυλίτσας της και την αλλαγή του σπιτιού της. Που να ‘ξεραν ότι ήπια τα χάπια γιατί απλά σε λίγο θα έληγαν και θα πήγαιναν χαμένα.

Σχολική εκδρομή και σουρεαλιστική εξήγηση της φράσης "Τα καλά και συμφέροντα τις τσέπες ημών" (ή Ποιητική Αδεία και Τραπεζική Αργία)

Ο κύριος ζήτησε να αναφωνήσει όλη η τάξη 'Ζήτω ο υποχρεωτικός εθελοντισμός'. Το κάναμε. Κανείς μας δεν ρώτησε τι διάολο σήμαινε αυτό. Το βασικό ήταν ότι μας υποσχέθηκε μισό βαθμό παραπάνω. Στα κορίτσια θα έδινε ακόμα κι ένα βαθμό αν το χρειαζόντουσαν. Πάντα τα κορίτσια χρειαζόντουσαν κάτι παραπάνω. Κι ο δάσκαλος ήταν εκεί, πάντα, για τα κορίτσια. Άλλαξα πλευρό κι άρχισα να ανταλλάσσω χαρακτήρες μέσω bluetooth με τον πισινό του διπλανού μου. 

Τελικά αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί ο πρωινός περίπατος της τάξης. Θα πηγαίναμε επίσκεψη στις εγκαταστάσεις του Μετρό Θεσσαλονίκης. Ο δάσκαλος είπε ότι είχε έναν συμμαθητή του που ξεκίνησε από τους πρώτους στις εργασίες στην ιστορική τρύπα της Εγνατίας, κοντά στα πανεπιστήμια και σήμερα που ήταν η τελευταία μέρα πριν τη σύνταξη θα μας ξεναγούσε. Ήταν πολύ τυχερός λέει, γιατί έκανε μια λαμπρή καριέρα και σταδιοδρομία σε ένα έργο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ήταν τιμή μας τόνισε, αν και παρατήρησα μία περίεργη έκφραση στο πρόωρα ρυτιδιασμένο πρόσωπο του. Συμφωνήσαμε μέσα στον ενθουσιασμό μας για τον περίπατο.

Διασχίσαμε τους δρόμους που ήταν μποτιλιαρισμένοι. Αφήσαμε λίγα λουλούδια που κλέψαμε από την πρωινή εκδήλωση του σχολείου στο σημείο που μια συμμαθήτρια είχε σκοτωθεί από ένα φορτηγό. Ήταν πάνω στον ειδικό ποδηλατόδρομο που τα αμάξια χρησιμοποιούν για ολιγόλεπτη πρωινή ή ολονύκτια στάθμευση. Όταν φτάσαμε στο σταθμό της Αγγελάκη μας περίμενε ένας σεκιουριτάς για να μας κάνει διάλεξη για θέματα ασφαλείας καθώς και να εκτελέσει την εντολή για φωτογράφηση. Επειδή δεν χαμογελούσα με έβαλαν στο πίσω μέρος της τάξης. Μου έχει ξανασυμβεί. Δεν έπαψα να γκρινιάζω για να δείξω ότι με ενοχλούσε αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ χαμογελαστών και μουντρούχων. Δεν ήταν η πρώτη (μου) φορά.

Λίγο αργότερα κατέφθασε ο φέρελπις συνταξιούχος του Μετρό Θεσσαλονίκης. Ο δάσκαλος τον προϋπάντησε με ένα γλοιωδέστατο προοίμιο γεμάτο πλούσιο λεξιλόγιο που διέκρινες τον θαυμασμό και τη ζήλεια του για τον παλιό συμμαθητή του. Ακολούθησε μια αναφορά σε διατάξεις που θύμιζαν την πρωινή ομιλία του υποχρεωτικού εθελοντισμού με προεκτάσεις στο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα της κυβέρνησης. Έπειτα εκείνος, αφού σταμάτησε να χασμουριέται και να ξύνει τη μύτη του με έναν ιδιαίτερο ζήλο (προφανώς λόγω της εμπειρίας χρήσης του παλαιού μετροπόντικα) ξεκίνησε να απαριθμεί ημερομηνίες από το μακρινό παρελθόν της σκαμμένης ασφάλτου και τις διάνθιζε με ονόματα δημάρχων και πρωθυπουργών. Νομίζαμε ότι είχαμε έρθει εκδρομή αλλά κάναμε λάθος. Επανάληψη των κενών λόγων και του χτυπήματος στην πλάτη. Έκανα στο πλάι λίγο πρασινωπό εμετό και μάσησα μια τσίχλα νικοτίνης γιατί ο δάσκαλος είπε ότι θα μύριζα και δεν είχε κάτι άλλο να μου δώσει.

Στο λαβύρινθο κάτω από τη ΔΕΘ τα πράγματα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Ψόφιοι ποντικοί, λύματα, παλιές αφίσες που απεικόνιζαν τρένα και επιβάτες, διάφορα πολιτικά λάβαρα και σημαίες πάνω σε αρχαίες πέτρες και πολλά αποτσίγαρα κοντά στα σημεία εξαερισμού. Εμείς πιστεύαμε ότι θα μας ανεβάσουν και σε κάποιο συρμό, έτσι για τη φάση. Φυσικά ο οδηγός είχε διάλειμμα για κολατσιό και ήταν ο μοναδικός που είχε το κλειδί. Δεν πειράζει μας είπε ο υπάλληλος με τη μεγάλη κοιλιά και τα λίγα μαλλιά που συστήθηκε ως δεύτερος τη τάξη αρχαιότερος μισθωτός του Μετρό Θεσσαλονίκης, αν έχετε ανέβει σε λεωφορείο της γραμμής είναι το ίδιο, απλά εδώ (θα) πληρώνεις εισιτήριο, πρόσθεσε καθώς γυρνούσε την πλάτη.

Η μέρα μας ολοκληρώθηκε στα σκαλοπάτια. Εκεί καθίσαμε και επιτέλους βρήκαμε δωρεάν ασύρματο δίκτυο από κάποιο γραφείο νέου πολιτικού κόμματος. Εγώ έπαιξα ένα γύρο με τα άλλα αγόρια και τα κορίτσια είδαν ένα επεισόδιο από χθεσινοβραδινό reallity show σε επανάληψη με τις απαραίτητες παύσεις για σχολιασμό και stories. Όταν κοίταξα λίγο τον ουρανό μου φάνηκε σαν κάποιος γάιδαρος να πετούσε μαζί με ένα κοπάδι γλάρων. Δεν έδωσα σημασία. Περισσότερο φοβήθηκα μην με κουτσουλήσει ο γάιδαρος και μετά άντε να το δικαιολογήσω αυτό στην Δέσποινούλα που τόσο με ενδιαφέρει. αλλά αυτή είναι λεσβία.

Είναι αδύνατο να συνδέσεις τα σημεία του παρελθόντος και του παρόντος όταν ζεις μέσα σε ένα παρανοϊκό περιβάλλον. Αυτή η επανάληψη μεταξύ των ζωών των γονέων και των τέκνων, πασπαλισμένη με ολίγη από χριστιανική αγωγή και κοινωνική αδιαφορία σε κάνει να μπερδεύεσαι. Δεν καταλαβαίνεις αν ζεις μια στιγμή ένδοξου παρελθόντος ή το μέλλον με τις δάφνες για να νοστιμίσουν τις φακές της μάνας σου.

Ένα σύνθημα με γκράφιτι έγραφε ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΑΣ και η Ανθούλα, προφανώς λόγω των κεφαλαίων γραμμάτων, ρώτησε το δάσκαλο αν εννοούσε ο ποιητής κάποιο χάρακα και τι μεγέθους. Εκείνος απλά μειδίασε και της είπε ότι δεν ήταν αναγκασμένος να απαντάει σε ηλίθιες ερωτήσεις εκτός διδασκαλικής αίθουσας. Το κλίμα βάρυνε χωρίς καν να έχουμε φάει τραγανό κουλούρι Θεσσαλονίκης κι η Τζούλη αποφάσισε να το ελαφρύνει ανεβάζοντας τη φωτογραφία της τάξης στο εργοτάξιο στα social της και tagάρωντας τον ηρωικό συνταξιούχο του Μετρό Θεσσαλονίκης.

Κατευθυνθήκαμε όλοι προς το σχολείο. Ο Τζώρτζ έφυγε στην Αρχιτεκτονική. Η παρέα όλοι πήγε στα εργαστήρια Πληροφορικής. Η Φανή είχε να δώσει το τελευταίο μάθημα Κομμωτικής, ενώ η κολλητή της Αντζελίνα ντύθηκε κατάλληλα για τη διάλεξη της Κβαντικής Φιλοσοφίας. Εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι αν έχω μεγαλώσει τόσο ή απλά ξέχασα να παίξω τα Κάστρα και Πολιορκητές όσο έπρεπε πριν η μαμά πετάξει το κουτί γιατί μεγάλωσα αρκετά. 

Το τέλος της μικρής ιστορίας διαδραματίζεται σε ένα άγνωστο χρονικό σημείο. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω την εποχή, ίδια παμπάλαια από την υγρασία κτίρια με ανακαινισμένα κουφώματα, ίδια αυτοκίνητα ανεξαρτήτου καυσίμου, ίδιες αγορίστικες τρίχες τριμαρισμένες με 3 ευρώ και πολύ-φωτογραφημένες. Αηδία ακόμα και μια μέρα πριν τη μεγάλη γιορτή στο μικρό αμφιθέατρο κατά παρέκκλιση των κανόνων εορτασμού σημαντικών ημερομηνιών από το καλεντάρι της ιστορίας μας. Αριθμοί, γράμματα και θεωρίες στο τσουκάλι της παράνοιας.