Ο Ρούλης έχει απασχολήσει αρκετές φορές τη συγγραφική μου ματαιοδοξία. Όχι όμως και το δίδυμο των παιδικών μου χρόνων, ο νάνος λαχειοπώλης και ο τρελός με το ποδήλατο. Αυτοί οι δυο ήταν φίλοι. Ο νάνος ερχόταν και στο μαγαζί με τους καφέδες, ήξερε τον θείο μου και όταν κάποια καλοκαίρια κρατούσα το καφεκοπτείο για να πάνε διακοπές οι γονείς μου με τους θείους μου αυτός περνούσε από 'κει, όχι τόσο συχνά όσο ο ''κατάσκοπος Μαγκούζο'' όπως λέγανε οι φίλοι μου τον μεγάλο αδερφό του θείου και της γιαγιάς μου, αλλά αρκετά συχνά. Τον λέγανε Γιώργο, κι όλοι τον φώναζαν Γώγο, κρατούσε πάντα ένα ξύλινο ραβδί για να φτάνει στα ψηλά, διακόπτες - ράφια κτλ, αλλά τα μικρά παιδιά νομίζαν ότι θα τους χτυπούσε μ' αυτό και τον φοβόντουσαν. Ελάχιστες φορές φώναζε σε κανένα και τα τρόμαζε πιο πολύ για πλάακα ή σαν άμυνα γιατί τα μεγαλύτερα τον κορόιδευαν λιγάκι. Ο Γώγος δεν χαμογελούσε κι απ' όσο θυμάμαι καθόταν μόνος κοντά στο σταθμό των λεωφορείων ή στη πλατεία και στο πάρκο. Προφανώς δεν ζούσε αρκετά πλουσιοπάροχα από τις πωλήσεις λαχείων κι έτσι κοιμόταν στα παγκάκια του νοσοκομείου, στα έλατα κοντά στη μικρή εκκλησία. Επίσης παρόλο που βρισκόταν σε μια φτωχική επαρχία τις δεκαετίες του '70, '80 κι '90 νομίζω δεν έζησε τον κατοπινό ρατσιστικό διαχωρισμό κι εξευτελισμό των ανθρώπων. Έτσι ο Γώγος παρέμεινε ο νάνος - λαχειοπώλης της πόλης και ο καλύτερος φίλος του Στέλιου, ή αλλιώς Στελάρα. Αυτός, πάνω στο ποδήλατό του με τους μεγάλους καθρέφτες, με τις τσέπες ξεχειλισμένες από χαρτομάντηλα και τα λόγια που έφτυνε σχεδόν ακατάλυπτα, περιδιάβαινε στην κεντρική οδό 21η Ιουνίου. Χαρακτηριζόταν άτομο κατάλληλο να φιλοξενηθεί στη ψυχιατρική κλινική της πόλης, οπότε και διέμενε στους θαλάμους, προστατευόμενος από τις καιρικές συνθήκες, το ίδιο διάστημα που ο φίλος του Γώγος κρύωνε στα παγκάκια απέξω. Ο Στελάρας πλήρωνε τη φιλοξενία και τη διατροφή στο νοσοκομείο με τη διασκέδαση που άθελα του κατέληξε να παρέχει στους γιατρούς και τους εργαζόμενους του άσχημου εκείνου μέρους. Έβριζε πολύ και κάθε φορά που κάποιος γιατρός, νοσηλευτής ή τραπεζοκόμα τον άκουγε γελούσε και τον πρότρεπε να συνεχίσει. Μερικοί που ερχόταν από τη γειτονική μεγαλούπολη του έδιναν και κανένα ψιλό. Έτσι κατέληξε μια ατραξιόν της άσχημης επαρχίας ενώ αραία και που φαινόταν να χαλαρώνει στη σκιά των δέντρων μαζί με τον Γώγο. Προφανώς αυτοί ήταν οι πρώτοι γραφικοί χαρακτήρες της πόλης που μεγάλωσα από το δημοτικό και μετά. Ο Ρούλης εμφανίστηκε λίγο αργότερα, όταν τα παιδιά ενοχλούσαν απρόκλητα τους τρελούς κι οι φωνές τους άρχιζαν να ψυχαγωγούν αλλά λιγάκι και να ενοχλούν τους μεγαλύτερους κατοίκους αυτής της προσφυγικής περιοχής. Λίγο, τόσο όσο οι λεγεώνες των αδέσποτων σκυλιών στο μέρος που οι γείτονες έβαζαν νεκρούς αρουραίους στο πατάκι της διπλανής εξώπορτας. Λίγο μετά κατέφθασαν σαν κερασάκια πάνω στο προσφυγικό γλυκό κοπράων η δημιουργική λογιστική, τα αγροτικά πριμ των χορτάτων αγροτών, οι βολευτές των δυο μεγάλων κομμάτων και τα παχυλά γλέντια γάμων και βαφτισιών. Σημείωση: ο Γώγος δεν γελούσε, δεν φώναζε, ο Στελάρας είχε πάντα ένα θλιμμένο ύφος και κατάντησε ο γελοτοποιός των ηλιθίων, κακών και καλοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων και ψηφοφόρων. Πέθαναν με λίγη χρονική διαφορά.
