Η Βικτωρία ήταν η μεγαλύτερη. Δεν ήταν και πολύ ευδιάκριτο αυτό. Απλά φαινόταν από τον τρόπο που της συμπεριφερόταν η Κσένια. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να ξύνονταν στη μασχάλη (σύμφωνα με μια Μπουκοφσκική λογική) ή να ακούνε γιαπωνέζικο happy speedcore από την Fujimi Industry Records (αντίθετα στην οποιαδήποτε λογική). Ξεκάθαρα η μουσική που έβγαινε από το γραφείο τους ήταν ultra lounge αισθητικής. Κι ας έλειπε εκείνο το συμπαθητικούλι παλαιό αίσθημα των 60s, κι ας ήταν μια καλογυαλισμένη γυάλα με τα χαριτωμένα ψαράκια που ανοιγοκλείνουν τα στοματάκια τους. Μέσα στο γραφείο μπήκα μερικές φορές. Έψαχνα ευκαιρίες για να τις ενοχλήσω. Είχα σκεφτεί μέχρι και να αναλάβω τη διαχείριση των κοινοχρήστων για να τις βλέπω με δικαιολογία. Παρόλα αυτά δεν ήθελα να με συνδέσουν με χρήματα, σφουγγαρίσματα και λοιπά διαδικαστικά. Πάντα γι’ αυτές θα παρουσιαζόμουν εκτάκτως και με μυστήριο ως ο γείτονας από πάνω!
Η ζωή δεν σου χρωστάει τίποτα.Ούτε κι εσύ σε κανέναν. Το σημαντικότερο είναι ότι κανένας άλλος δεν χρωστάει σε σένα αν πρώτα εσύ δεν του δάνεισες. Κι αν του δάνεισες ήταν γιατί εσύ το αποφάσισες. Οπότε δεν είσαι εσύ το θύμα. Όσο θέλεις να παίζεις αυτόν το ρόλο δείχνεις την ανθρώπινη ανεπάρκεια που σε διακατέχει. Αυτό το ρόλο έπαιζε η Κσένια. Για πάντα χαμένη πίσω από τις επώνυμες τεράστιες τσάντες της αδερφής της. Μια μικρή ηλιαχτίδα που την κατουρούσαν κι έσβυνε. Τη θυμάμαι να λάμπει, να χαμογελά - τώρα πια κάθε τέτοια μνήμη έχει εξαφανιστεί, έχουν σκιστεί οι σελίδες των πρώτων λαμπρών κεφαλαίων του ρωσικού επικού διηγήματος κι έμεινε ένα παιχνίδι λέξεων, σκηνών και πολλών προσώπων.
Οι καλοί δεν χάνονται. Αρκεί να δουλεύεις, να προσπαθείς, να κάνεις το καλύτερο κι οι καλοί δεν χάνονται. Μια τεράστια φούσκα, που όλοι μέσα ξεφυσάνε μέχρι τελευταίας ανάσας είναι η πρόταση αυτή. Σαν την άλλην, οι φίλοι είναι για τα δύσκολα, για πάντα και λοιπές κοινοτοπίες. Ξεκάθαρα δεν χάνονται όσοι έχουν τα μέσα, κάθε τύπου μέσα… χρήματα, γνωριμίες, υλικά αγαθά, δυνατότητα καλού και συνεχόμενου γλυψίματος - όλοι οι άλλοι, οι περισσότεροι, χάνονται. Έτσι εξαφανίστηκε η Κσένια κι εγώ παρέμεινα στον τελευταίο όροφο, εκεί που δεν είναι καν όροφος, είναι μια σοφίτα που κανείς δεν νοιάζεται παρά οι τεχνικοί του ασανσέρ γιατί είναι υποχρεωμένοι. Ούτε η καθαρίστρια έρχεται. Όταν χρειάζεται το τακτοποιώ κι αυτό μόνος.
