Η Μαύρη Ντάλια

Η Elizabeth Ann Short (γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1924 και πέθανε γύρω στις 15 Ιανουαρίου του 1947), έγινε γνωστή μεταθανάτια ως Η Μαύρη Ντάλια. Ήταν μια 22χρονη Αμερικανίδα με ύψος 1μ και 65εκ, βάρος 52 κιλά, καστανά μαλλιά και ανοιχτά μπλε μάτια που βρέθηκε βάναυσα δολοφονημένη και ακρωτηριασμένη σε ένα πάρκο (Leimert Park) του Λος Άντζελες στις 15 Ιανουαρίου 1947. Η υπόθεσή της έλαβε μεγάλη δημοσιότητα λόγω της φρικιαστικής φύσης του εγκλήματος, που περιελάμβανε το διχοτομημένο πτώμα της και την θεατρική τοποθέτηση των κομματιών του.

Γεννημένη στη Βοστώνη, η Elizabeth πέρασε τα πρώτα της χρόνια στη Φλόριντα πριν μετακομίσει στην Καλιφόρνια, όπου ζούσε ο πατέρας της. Η Elizabeth ήταν μια επίδοξη ηθοποιός, αν και δεν είχε καμία γνωστή υποκριτική παράσταση ή άλλη θεατρική δουλειά κατά τη διάρκεια του χρόνου παραμονής της στο Λος Άντζελες. Τελικά θα αποκτούσε το τιμητικό παρατσούκλι της Μαύρης Ντάλιας μετά θάνατον, καθώς οι εφημερίδες της εποχής συχνά βάφτιζαν τα ιδιαίτερα τρελά εγκλήματα. Ο όρος μπορεί ακόμα να προήλθε από ένα φιλμ νουάρ και μυστήριας δολοφονίας, Η Μπλε Ντάλια, που κυκλοφόρησε το 1946. Το πιθανότερο όμως είναι ότι κατασκευάστηκε μετά από μαρτυρίες για την τελευταία φορά που εθεάθη και φορούσε εφαρμοστή μαύρη φούστα, μαύρο σακάκι και διαφανή μπλούζα από μέσα. Μετά την ανακάλυψη του σώματός της, το Αστυνομικό Τμήμα του Λος Άντζελες (LAPD) ξεκίνησε μια εκτεταμένη έρευνα που οδήγησε περισσότερους από 150 υπόπτους σε συνεχείς ανακρίσεις και προσαγωγές, αλλά δεν έδωσε καμία σύλληψη και κανένα αποτέλεσμα στη διαλεύκανση της υπόθεσης.

Η ανεξιχνίαστη δολοφονία της Elizabeth και οι λεπτομέρειες γύρω από αυτήν καθώς και η συνεχής αναφορά από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας της εποχής, δημιούργησαν διάφορες θεωρίες και πολλές δημόσιες εικασίες. Η ζωή και ο θάνατός της έχουν αποτελέσει τη βάση πολλών βιβλίων και ταινιών και η δολοφονία της αναφέρεται συχνά ως μία από τις πιο διάσημες ανεξιχνίαστες δολοφονίες στην αμερικανική ιστορία και είναι μία από τις παλαιότερες ανεξιχνίαστες υποθέσεις στην κομητεία του Λος Άντζελες. Έχει επίσης πιστωθεί από τους ιστορικούς ως ένα από τα πρώτα μεγάλα εγκλήματα στην Αμερική μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που προσέλκυσε την προσοχή όλης της χώρας.

Για να γυρίσουμε λιγάκι πίσω...

Στις 10 το πρωί της 15ης Ιανουαρίου 1947, μια μητέρα που έβγαλε την τρίχρονη κόρη της βόλτα κοντά σε ένα πάρκο του Λος Άντζελες έπεσε πάνω σε ένα φρικιαστικό θέαμα: το σώμα μιας νεαρής γυμνής γυναίκας κομμένο στη μέση. Τόσο σουρεαλιστική ήταν η σκηνή που η γυναίκα που ανακάλυψε το πτώμα, η Μπέτι Μπέρσινγκερ, αρχικά νόμιζε ότι είχε συναντήσει μια σπασμένη ψεύτικη κούκλα - μανεκέν. Ήταν τέτοια η πόζα του νεκρού σώματος που η πρώτη ματιά της μητέρας με το παιδί δεν ήταν αρκετή για να συλλάβει την πραγματικότητα.

Λίγα μόνο μέτρα μακριά από το πεζοδρόμιο έστεκε η νεκρή Elizabeth. Το σώμα της είχε στραγγίξει εντελώς από το αίμα κι έπειτα είχε επιμελώς πλυθεί. Δεν υπήρχε ούτε μια σταγόνα αίματος στο χορτάρι και τριγύρω. Άρα η γυναίκα είχε σκοτωθεί αλλού και μεταφέρθηκε τεμαχισμένη σ' εκείνο το σημείο του πάρκου.

Κατόπιν τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη. Ο δολοφόνος, μόνος ή με παρέα έβαλε τα κομμάτια της με έναν τελετουργικό και ιδιαίτερο τρόπο. Το πάνω και το κάτω μέρος του σώματος απομακρύνθηκαν τριάντα εκατοστά το ένα κομμάτι από το άλλο. Τα χέρια τοποθετήθηκαν πάνω από το κεφάλι, οι αγκώνες λυγισμένοι και τα πόδια απλωμένα. Τα έντερα της άτυχης νεαρής κοπέλας μπήκαν κάτω από τους γλουτούς. Ακόμα και το πρόσωπο είχε κοπεί από το στόμα μέχρι τα αυτιά, σαν ένα τεράστιο χαμόγελο να ζωγραφίστηκε πάνω στο νεκρό κεφάλι.

Την έρευνα που ακολούθησε διηύθυνε το Αστυνομικό Τμήμα του Λ.Α. Αρχικά ζητήθηκε από το FBI να βοηθήσει στην αναγνώριση της ταυτότητας του θύματος. Αυτό έγινε με υπερβολική ταχύτητα - μόλις 56 λεπτά στην πραγματικότητα, αφού τα κεντρικά έλαβαν τα δακτυλικά αποτυπώματα μέσω του "Soundphoto" (μια πρωτόγονη μηχανή φαξ που χρησιμοποιούνταν από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία). Η νεαρή γυναίκα αποδείχθηκε ότι ήταν η 22χρονη Ελίζαμπεθ Σορτ, μια ηθοποιός που προσπαθούσε να βγάλει άκρη στη βιομηχανία του Χόλιγουντ, και που αργότερα ονομάστηκε «Μαύρη Ντάλια» από τον Τύπο για τη φημολογούμενη τάση της για μαύρα ρούχα και για την ταινία "Μπλε Ντάλια" που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Η ίδια ζωντανή δεν κατάφερε να κάνει καμία εμφάνιση σε σανίδι θεάτρου ή σε πανί κινηματογράφου, μετά θάνατον όμως ενέπνευσε πολλούς σκηνοθέτες και παραγωγούς. Οι εκτυπώσεις των δακτυλικών αποτυπωμάτων της Elizabeth στην πραγματικότητα εμφανίστηκαν δύο φορές στη τεράστια συλλογή του FBI (περισσότερα από 100 εκατομμύρια αποτυπώματα ήταν στο αρχείο εκείνη την εποχή) —πρώτον, επειδή είχε υποβάλει αίτηση για δουλειά ως δημόσιος υπάλληλος στην Καλιφόρνια τον Ιανουάριο του 1943, και δεύτερον, επειδή είχε συλληφθεί από την αστυνομία της Σάντα Μπάρμπαρα, ανήλικη ακόμα, για κατανάλωση αλκοόλ επτά μήνες αργότερα. Το διάστημα της δολοφονίας της σύμφωνα με τον περιορισμένο κύκλο της η Elizabeth έβγαινε με έναν παντρεμένο πωλητή. Ο ίδιος αθωώθηκε μετά από πολλαπλές ανακρίσεις παρουσία πολύγραφου, του ανιχνευτή ψεύδους της εποχής.

Η τρίτη από τις πέντε κόρες που ο πατέρας εγκατέλειψε κατόπιν χρεοκοπίας του το 1930 με σκηνοθετώντας την αυτοκτονία του! Λόγω βρογχίτιδας, άσθματος και ενός χειρουργείου στα 15 της η Elizabeth έπρεπε να βρεθεί σε καλύτερο κλίμα από το Portland του Maine που έμενε με την μητέρα και τις αδερφές της. Το 1942 ο 'νεκρός' πατέρας ειδοποιεί με ένα γράμμα ότι ζει κι έχει αρχίσει μια καινούργια ζωή στην California! Στα 18 της και 12 χρόνια μετά την τελευταία φορά που τον είδε, η Elizabeth μετακομίζει μαζί του. Τελικά καταλήγει στη Florida, εκεί γνωρίζει έναν πιλότο που συμμετέχει στις αερομαχίες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην νοτιοανατολική Ασία. Αυτός καθώς νοσηλευόταν μετά από πτώση αεροσκάφους στην Ινδία την ζητάει σε γάμο μέσω αλληλογραφίας. Η Elizabeth αποδέχεται την πρόταση του πιλότου όμως αυτός σκοτώνεται σε μία δεύτερη πτώση αεροσκάφους λίγες μέρες πριν το τέλος του πολέμου τον Αύγουστο του 1945. Ο επόμενος χρόνος τη βρίσκει να συγκατοικεί με έναν Υπολοχαγό της Αμερικανικής Αεροπορίας και να πιάνει δουλειά σαν σερβιτόρα. Στα τέλη του 1946 μένει σ' ένα διαμέρισμα πίσω από ένα nightclub κι ελπίζει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, θέλει να γίνει ηθοποιός.

Στις 9 Ιανουαρίου το 1947 επιστρέφει από ένα ταξίδι με τον 25χρονο παντρεμένο πωλητή που διατηρούσε τότε σχέση και σύμφωνα με τον ίδιο την αφήνει έξω από ένα ξενοδοχείο όπου ήταν να συναντήσει μία αδερφή της. Έξι μέρες μετά η Elizabeth κείτεται νεκρή και κομμένη στα δύο στο πάρκο ανάμεσα από το ξενοδοχείο και το διαμέρισμα της.

Η αυτοψία έδειξε ότι παρέμεινε για διάστημα δεμένη στους αστραγάλους, τους καρπούς και τον λαιμό της και για κάποιο μυστήριο λόγο έλειπαν κομμάτια ιστού από το δεξί της στήθος. Το σώμα της είχε κοπεί τελείως στη μέση με μια τεχνική που διδάχτηκε τη δεκαετία του 1930 και ονομαζόταν ημισωματεκτομή (Hemicorporectomy). Το κάτω μισό του σώματός της είχε αφαιρεθεί με τομή της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου οσφυϊκού σπονδύλου, αποκόπτοντας έτσι το έντερο στο δωδεκαδάκτυλο. Οι ελάχιστοι μώλωπες κατά μήκος της γραμμής της τομής, υποδηλώνουν ότι η τομή είχε πραγματοποιηθεί μετά τον θάνατο. Άλλο ένα βαθύ κόψιμο στο νεκρό κορμί έτρεχε κατά μήκος από τον ομφαλό μέχρι την υπερηβική περιοχή. Παρατηρήθηκαν σημάδια παρά φύση βιασμού αλλά τα αποτελέσματα για παρουσία σπέρματος στο σώμα της ήταν αρνητικά. Το κρανίο της δεν είχε κάταγμα, αλλά σημειώθηκαν μώλωπες στο μπροστινό μέρος και στη δεξιά πλευρά του τριχωτού της κεφαλής της, με μικρή ποσότητα αιμορραγίας στη δεξιά πλευρά, προφανώς από χτυπήματα στο κεφάλι. Η αιτία θανάτου προσδιορίστηκε ότι ήταν η αιμορραγία από τα τραύματα στο πρόσωπό της και το σοκ από χτυπήματα στο κεφάλι και το πρόσωπο.

Έξι μέρες μετά τη φρικτή ανακάλυψη, στις 21 Ιανουαρίου, ο συντάκτης της εφημερίδας Los Angeles Examiner, James Richardson, έλαβε μια ανώνυμη κλήση από κάποιον που συστήθηκε ως ο δολοφόνος της Elizabeth. Ο καλών αφού έδωσε τα εύσημα στον Richardson για τον τρόπο που καλύπτει η εφημερίδα την υποθέσει και ότι θέλει να παραδοθεί αφού πρώτα αφήσει την αστυνομία να τον αναζητήσει, του είπε να περιμένει κάποια "αναμνηστικά". Στο μεσοδιάστημα οι δημοσιογράφοι της εν λόγω εφημερίδας είχαν επικοινωνήσει με τη μητέρα της στη Βοστώνη και της είπαν ότι η κόρη της είχε κερδίσει έναν διαγωνισμό ομορφιάς. Αργότερα της αποκάλυψαν ότι η κόρη της είχε πράγματι δολοφονηθεί, μόνο αφού άντλησαν όσο περισσότερες προσωπικές πληροφορίες μπορούσαν από τη μητέρα της νεκρής! Η εφημερίδα προσφέρθηκε ακόμα να της πληρώσει τα αεροπορικά εισιτήρια και τη διαμονή εάν ταξίδευε στο Λος Άντζελες για να βοηθήσει στην έρευνα της αστυνομίας. Αυτό ήταν ένα ακόμη τέχνασμα, αφού τελικά η εφημερίδα την κράτησε μακριά από την αστυνομία και άλλους δημοσιογράφους για να προστατεύσει την αποκλειστικότητα των πληροφοριών σε μια υπόθεση που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των ημερών.

Στις 24 Ιανουαρίου, ένας περίεργος φάκελος ανακαλύφθηκε από έναν υπάλληλο του Αμερικανικού Ταχυδρομείου. Στο εξωτερικό του μέρος υπήρχε ένα μήνυμα με γράμματα κομμένα από εφημερίδες ότι θα ακολουθήσει νέα επιστολή. Ο φάκελος είχε παραλήπτη την εφημερίδα "Los Angeles Examiner" και άλλες εφημερίδες του Λ.Α. και περιείχε το πιστοποιητικό γέννησης της Elizabeth, φωτογραφίες και άλλα προσωπικά αντικείμενα. Μαζί κι ένα σημειωματάριο με το όνομα Mark Hansen χαραγμένο στο εξώφυλλο. Ο Hansen ήταν ο ιδιοκτήτης του nightclub πίσω από το οποίο έμενε η Elizabeth. Η κοπέλα του Hansen ήταν συγκάτοικος της. Ο ίδιος είχε λευκό ποινικό μητρώο και καμία αναφορά βίαιης συμπεριφοράς. Παρόλο που φαινομενικά ήταν ο πρώτος ύποπτος τίποτα δεν βρέθηκε εις βάρος του και πέθανε από φυσικά αίτια το 1964.

Δυο μέρες αργότερα, στις 26 Ιανουαρίου ήρθε αυτή η επιστολή που έγραφε:
"Εδώ είμαστε! Εμφανίστηκα την Τετάρτη, 29 Ιανουαρίου, 10 π.μ. Διασκέδασα στο Αστυνομικό Τμήμα. Μαύρη Ντάλια - Εκδικητής." Το σημείωμα περιελάμβανε την τοποθεσία όπου υποτίθεται ότι θα εμφανιζόταν ο δολοφόνος. Η αστυνομία περίμενε υπομονετικά, αλλά προς απογοήτευσή τους, ο δολοφόνος δεν φάνηκε ποτέ. Την ίδια μέρα στάλθηκε ένα άλλο σημείωμα: «Άλλαξα γνώμη. Δεν θα με αντιμετωπίζατε δίκαια. Η δολοφονία της Ντάλια ήταν δικαιολογημένη».

Στις 14 Μαρτίου βρέθηκε ένα σημείωμα αυτόχειρα μέσα σε ένα παπούτσι κι ανάμεσα από ρούχα αφημένα στην άκρη της θάλασσας. Το σημείωμα, γραμμένο με μολύβι ανέφερε: "Σε ποιον μπορεί να αφορά: Περίμενα να με συλλάβει η αστυνομία για τη δολοφονία της Μαύρης Ντάλιας, αλλά δεν το έκανε. Είμαι πολύ δειλός για να παραδοθώ, οπότε αυτή είναι η καλύτερη διέξοδος για μένα. Δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου για εκείνο ή γι΄ αυτό. Συγγνώμη, Μαίρη." Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο για το ποιος ήταν ο υποτιθέμενος αυτόχειρας αλλά και δολοφόνος της Elizabeth.

Η αστυνομία του L.A. ζήτησε την υποστήριξη του FBI κι αυτό διεξήγαγε ελέγχους αρχείων για πιθανούς υπόπτους και πραγματοποίησε συνεντεύξεις σε όλη τη χώρα. Με βάση τις πρώτες υποψίες, ότι δηλαδή ο δολοφόνος μπορεί να είχε ιατρικές δεξιότητες ανατομίας επειδή το σώμα ήταν τόσο επιμελώς κομμένο, ζητήθηκε από τους πράκτορες να ελέγξουν μια ομάδα φοιτητών στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια. Λίγο αργότερα, μετά από περισσότερες από 150 προσαγωγές υπόπτων αντρών και καθώς τα πάντα οδηγούσαν σε αδιέξοδο, βρέθηκαν κάποια δακτυλικά αποτυπώματα πάνω σε μία από τις ανώνυμες επιστολές, αλλά τα αποτυπώματα δεν αντιστοίχισαν σε κανένα από τα εκατομμύρια των αρχείων του FBI. 750 πράκτορες απασχολήθηκαν σ' αυτή την υπόθεση. 10.000 δολάρια δινόντουσαν ως αμοιβή για οποιαδήποτε πληροφορία. Και στο τέλος η αστυνομία, μετά από συνεχείς παραμυθένιες ιστορίες στον τύπο για τον πολύωρο βασανισμό της Elizabeth πριν τη δολοφονία της, άφησε να διαρρεύσει η αιτία θανάτου της, εγκεφαλική αιμορραγία. Ο τεμαχισμός δεν προηγήθηκε του θανάτου της. Η υπόθεση μονοπώλησε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για 2 ολόκληρους μήνες.

Ελλείψει οποιουδήποτε στοιχείου η κοινή γνώμη κατευθυνόμενη από τις εφημερίδες και την αναποτελεσματικότητα των αστυνομικών ερευνών συνέδεσε τη βίαια δολοφονία της Μαύρης Ντάλιας με μια άλλη πάλι γυναίκας και πάλι στο Λος Άντζελες. Η 45χρονη Jeanne French, παντρεμένη 4 φορές, πρώην νοσοκόμα και νυν πιλότος, βρέθηκε δίπλα σε ένα δρόμο, νεκρή και άσχημα χτυπημένη στο πρόσωπο, αλλά όχι διαμελισμένη. Στο στομάχι της ήταν γραμμένο με κραγιόν: "Fuck You B.D." κι από κάτω τα γράμματα "TEX". Μόλις τρεις εβδομάδες διαφορά από τη δολοφονία της Elizabeth οι εφημερίδες ερμηνεύσαν το B.D. ως Μαύρη Ντάλια. Με την ίδια ευκολία η γραφή από κραγιόν στο στομάχι της νεκρής γυναίκας μπορεί να διαβαστεί ως P.D. πράγμα το οποίο διαβάζεται ως "Fuck You (P.D.) Police Department". Η δολοφονία της Jeanne French δεν εξιχνιάστηκε ποτέ.

Ποιος σκότωσε τελικά την Elizabeth που έμεινε στην ιστορία μετά θάνατον ως Η Μαύρη Ντάλια και γιατί; Είναι ένα μυστήριο που κρατάει καλά μέσα στο πέρασμα των ετών. Ο δολοφόνος δεν βρέθηκε τότε, και δεδομένου του χρόνου που έχει περάσει, μάλλον δεν θα βρεθεί ποτέ. Ο θρύλος μεγαλώνει… Με τα χρόνια, η αστυνομία έχει ανακρίνει αμέτρητους υπόπτους και πιθανούς δολοφόνους της όμορφης Elizabeth. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων που παρουσιάστηκαν και παραδέχτηκαν (ψευδώς) τη δολοφονία της Μαύρης Ντάλιας. Σχεδόν 500, άντρες κυρίως αλλά και γυναίκες, ομολόγησαν ότι είχαν δολοφονήσει την Elizabeth στο πέρασμα των χρόνων! Κάποιοι δεν είχαν καν γεννηθεί όταν συνέβη το γεγονός το οποίο ομολόγησαν. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, ο πραγματικός δολοφόνος της 22χρονης σερβιτόρας και φερέλπιδος ηθοποιού που έβγαινε με έναν παντρεμένο πωλητή στις αρχές του 1947 δεν έχει βρεθεί και παραμένει μια από τις πιο μπερδεμένες κι ανεξιχνίαστες υποθέσεις δολοφονίας στην ιστορία.

μελώ

θα συνεχίσω να πετώ μπουκάλια με τα μηνύματα μου μέσα, με τον καιρό αδιαφορώ αν το λένε κάποιοι μουσική, ξεχνώ να κοιτάξω πότε κυκλοφόρησα το προηγούμενο και δεν κρατώ τα προσχήματα, μου αρέσει να δημιουργώ, για μένα το κάνω, βάζω όλη την αγάπη μου και στο σημείωμα μέσα στο μπουκάλι έχω συνήθως αναλυτικές πληροφορίες, αν όχι το κάνω επίτηδες κι όχι από τεμπελιά, θέλω να ζοριστείς κι εσύ μαζί μου, να βασανίσουμε τ' αυτιά μας και τα μάτια μας, ν' αναρωτηθούμε επιτέλους αν αυτό το 'πράμα' ονομάζεται μουσική, αφού δεν έχει (συνήθως) σωστούς χτύπους, μελωδίες, στίχους, φωνές (όχι απ' εκείνες, απ' τις άλλες) και γενικά δεν... θα συνεχίσω

μια Κυριακή απόγευμα

Όπως έρχεσαι πιάσε ένα προσκλητήριο να το 'χουμε. Κατά προτίμηση γάμου, του δικού σου βρε κορίτσι μου, αλλά αν είναι κηδείας κάποιου εχθρού. Το σπίτι να φωτογραφήσεις καλά. Αν δεν τα καταφέρεις πάρε εκείνον τον παράξενο να τον καλέσεις να παίξει με τις γάτες. Βγάζει καλές φωτογραφίες και δεν τρώει και πολύ. Δώσε του απ' το περσινό τσίπουρο, εκείνο που είναι στα όρια να το βάζουμε αντί για κεζάπ. Κεμπάπ; Κατάλαβα δεν έχεις ιδέα από καθάρισμα ε; Εγώ θα τεμαχίσω πάλι το πτώμα που θα μας φέρεις το βράδυ. Πρώτη φορά δεν είναι, όμως αρχίζω και δεν περνάω καλά. Αυτό το στερεότυπο ότι πρέπει ο άντρας να κάνει όλες τις βαριές δουλειές ξέμεινε στην εποχή μας. Μαζί με τόσα ακόμα που τα θάβουμε κάτω προς τα 'κει που ακουμπάν τα πόδια το βράδυ κάτω απ' το βαρύ πουπουλένιο πάπλωμα. Μαζί με τις ηλεκτρολογικές δουλειές και τις αβίαστες αντιδράσεις στα ψιψινίσματα. Ξέρεις κάτι; Άσε το προσκλητήριο, πες ότι μου 'πεσε απ' τα χέρια. Δεν θα έρθω. Και δεν με ενδιαφέρει αν θα περάσετε καλά μεταξύ σας. Κοίταξε να μην φέρεις τίποτα μαζί σου όταν γυρίσεις. Κι αν δεν γυρίσεις ίσως καλύτερα και για τους δυο μας.

Ένα χρόνο νωρίτερα

Ήθελε πάντα εκείνη τη τσαγιέρα. Κι όμως η μαμά την άφησε στην μικρή. Πάντα αγαπούσε τη μικρή περισσότερο. Γι΄ αυτό και καλοπαντρεύτηκε. Τα βράδια γεμίζει το μπαρ που στέκεται πάνω σε μια λαχανί γυψοσανίδα με την οικογένειο-παρέα της. Δεν περνώ πια από 'κει. Με εκνευρίζει η διακόσμηση και η φασαρία των γέλιων τους όταν συγκεντρώνονται στο μαγαζί. Κάτω από τη δήθεν μουσική των φλωρό-τζαζ επιλογών στέκονται οι ματιές των αντρών στα οπίσθια των νεαρών σερβιτόρων όταν οι γυναίκες τους με τα πλαδαρά δάχτυλα σκαλίζουν τη διαδικτυακή μύτη τους. Εμετός σερβιρισμένος ως κοκτέιλ. 

Η έρευνα διατυμπάνιζε ότι δοκιμάστηκε σε 580 ανθρώπους κι όλοι τους αισθάνθηκαν νεότεροι. Οπότε κι εγώ την εμπιστεύτηκα. Τώρα που ο σύντροφος θα έχει αναδουλειές πρέπει να επαναφέρω τη νεότητά μου. Φταίει η απαγόρευση των χρωστικών, λέει αυτός. Φταίει ότι δεν άνοιξε κι αυτός το δικό του καφέ, λέει ο πατέρας. Φταίει η κοντή του η μοίρα, φτύνει η μητέρα κλείνοντας του την πόρτα στα μούτρα. Κάτω απ' τις ίδιες συνθήκες εχθές θα έβαζα τα κλάματα, τώρα με βολεύει. Νωρίς το πρωί λάβαμε την ευχή της αντιπολίτευσης να 'ναι ο Θεός μαζί μας. Κανείς δεν γέλασε, ίσως γιατί αύριο είναι τα Φώτα. Με τέτοιο ήλιο αυτό το Γενάρη ούτε αυτά θα μας χρειαστούν.

Ίσως έτσι αποφασίστηκε και η τηλεργασία στην Αστυνομία. Οπότε αφού στα ξερά ποτάμια της πρωτεύουσας ξεβράζονται πτώματα τυλιγμένα σε χαλιά και στα κακά τους και σάπια χάλια, αυτοί οι λειτουργοί θα τα διαλευκάνουν απ' το σπίτι. Άνθρωποι δεν είναι κι αυτοί; Με ευθύνες ζώων. Στο εργοτάξιο θα μείνουν μόνο οι συνταξιούχοι και θα τους αυλίζουν οι υπάλληλοι των φυλακών που κληρώθηκαν για εργασία. Παράλληλα δεν σταματούν να ψάχνουν εργασία στον ευρύτερο λοιπό δημόσιο τομέα ως σπερματεγχύτες.

Πήγα στην καθιερωμένη οικογενειακή συνάθροιση ανταλλαγής ανούσιων ευχών για το νέο έτος. Σκοπός μου δεν ήταν η πατροπαράδοτη κι αηδιαστική αυτή κοινωνική διαχείριση σαρκασμών κι εύρεσης ψεύτικων αντιδράσεων αλλά να σπάσω τη τσαγιέρα. Η μαμά με αγριοκοίταξε ενώ ο μπαμπάς απλά έξυνε τη μύτη του προσπαθώντας να διακρίνει το εσώρουχο της καινούργιας σπιτικής οικονόμου που προσέλαβε η μικρή. Αυτή η χρονιά θα 'ναι καλύτερη.