μια Κυριακή απόγευμα

Όπως έρχεσαι πιάσε ένα προσκλητήριο να το 'χουμε. Κατά προτίμηση γάμου, του δικού σου βρε κορίτσι μου, αλλά αν είναι κηδείας κάποιου εχθρού. Το σπίτι να φωτογραφήσεις καλά. Αν δεν τα καταφέρεις πάρε εκείνον τον παράξενο να τον καλέσεις να παίξει με τις γάτες. Βγάζει καλές φωτογραφίες και δεν τρώει και πολύ. Δώσε του απ' το περσινό τσίπουρο, εκείνο που είναι στα όρια να το βάζουμε αντί για κεζάπ. Κεμπάπ; Κατάλαβα δεν έχεις ιδέα από καθάρισμα ε; Εγώ θα τεμαχίσω πάλι το πτώμα που θα μας φέρεις το βράδυ. Πρώτη φορά δεν είναι, όμως αρχίζω και δεν περνάω καλά. Αυτό το στερεότυπο ότι πρέπει ο άντρας να κάνει όλες τις βαριές δουλειές ξέμεινε στην εποχή μας. Μαζί με τόσα ακόμα που τα θάβουμε κάτω προς τα 'κει που ακουμπάν τα πόδια το βράδυ κάτω απ' το βαρύ πουπουλένιο πάπλωμα. Μαζί με τις ηλεκτρολογικές δουλειές και τις αβίαστες αντιδράσεις στα ψιψινίσματα. Ξέρεις κάτι; Άσε το προσκλητήριο, πες ότι μου 'πεσε απ' τα χέρια. Δεν θα έρθω. Και δεν με ενδιαφέρει αν θα περάσετε καλά μεταξύ σας. Κοίταξε να μην φέρεις τίποτα μαζί σου όταν γυρίσεις. Κι αν δεν γυρίσεις ίσως καλύτερα και για τους δυο μας.