Υπάρχουν άνθρωποι που δεν διαβάζουν βιβλία, τώρα ή παλιά. Μερικοί δεν έχουν αγγίξει δίσκο με τα ακροδάχτυλα τους. Άλλοι δεν περπάτησαν ξυπόλυτοι στο χώμα ενός βουνού, δεν σήκωσαν τα χέρια στον ουρανό να πιάσουν τους γλάρους, δεν φωτογράφισαν την αύρα του ανθρώπου τους.
Μια μικρή βόλτα μπορεί να σε κάνει μάρτυρα ανάμεσά τους. Πιθανόν να κρατάνε σακούλες των λίγων λεπτών χαράς, αλλιώς θα κοιτάνε μία ορθογώνια οθόνη. Μυρίζουν αδιάφορο καφέ που πετάχτηκε σ' ένα ποτήρι. Ή εκείνες τις κασέτες που στο τέλος της εποχής τους μοιράζονταν μαζί με εφημερίδες εξειδικευμένες στο τύλιγμα ωμού ψαριού. Προτιμώ τον πατέρα μου να ψήνει την παστή ρέγκα στην ταράτσα, κάποιο φθινοπωρινό μεσημεριανό της παιδικής μου ηλικίας.
Μερικές αναμνήσεις φτιάχνονται για διαφημίσεις του εαυτού μας. Είμαστε αυτοί που έχουν μεγάλες βιβλιοθήκες, τεράστιες εκτάσεις ψηφιακών τραγουδιών και άλλων τις εμπειρίες. Σε ένα σύμπαν που γίνεται όλο και περισσότερο μια βρεγμένη πετσέτα με τον ιδρώτα πολυεθνικής σαβούρας, οι σελίδες μυρίζουν μούχλα κι ας είναι ηλεκτρονικές.
