Βλέπω τις πετρούλες απ' το καλοκαίρι... Δεν θυμάμαι, ίσως πρώτα
να
τις ένιωσα. Είναι στον καναπέ με το εμπριμέ κάλυμμα, εκεί που σου άρεσε
να ξαπλώνεις, εκεί που ξάπλωνες και την τελευταία εποχή που περάσαμε
όμορφα. Έχουμε πολλά κοινά. Όπως εγώ ήθελα να ξαπλώνω κι ας είναι και
στο πάτωμα δίπλα σου, έτσι κι εσύ ήθελες πάντα να είσαι με κάποιον. Μετά
μεγαλώνουμε και μας αναγκάζουν (ή μόνοι μας υπακούμε) να μην δείχνουμε
αισθήματα. Γιατί; Θυμάμαι., ναι.. όλο θυμάμαι... ίσως θυμάσαι κι εσύ.
Ακόμα κι
αν δεν θες, δεν προσπαθήσεις, δεν σ' αφήσουν να θυμηθείς... κάποτε θα
σου 'ρθουν πίσω εικόνες. Όπως οι πετρούλες, απ' το καλοκαίρι. Είναι
όμορφες εικόνες. Ν' αφήνεις τ' όμορφο να κυριεύει πάντα στη ζωή σου. Να
'ναι ο βασιλιάς στο σκάκι σου. Να 'ναι το κομμένο κουτί που έκανες
κουμπαρά και μέσα έχει ένα παλιό δεκάδραχμο (που να το βρήκες άραγε;),
μερικά βότσαλα και αλλιώτικα διπλωμένα χαρτιά. Καμιά μουτζούρα σου δεν
ήταν άσκοπη, κανένα χρώμα σου δεν ήταν τυχαίο, καμιά φωνή σου, κανένα
παιχνίδι σου, τίποτα... Αυτά σε κάνουν ελεύθερο να μπορείς τώρα να μην
μιλάς.
