δικό σου, το ασημένιο κορδόνι

να σε κατακρίνουν ότι δεν μπορείς να πεις όχι και έπειτα να σου λένε ότι δεν μπορούσαν να πουν όχι... ή πως να εξηγήσεις τη φανταστικά χαρούμενη αίσθηση αναμονής ενός δίσκου: Πριν χρόνια άκουγα μια μουσική κυκλοφορία όταν ερχόταν σε φυσική μορφή (βινύλιο, κασέτα, οπτικός δίσκος κτλ) στο τοπικό κατάστημα. Βρισκόταν στη βιτρίνα (αν ήταν αρκετά εμπορικός) ή στις πρώτες προθήκες στο εσωτερικό. Ενημερωνόμουν από περιοδικά που έπαιρναν δελτία τύπου από δισκογραφικές εταιρείες, συγκροτήματα ή μετέφραζαν άλλους από το εξωτερικό. Όλο αυτό είχε μια απίθανη χρονοκαθυστέρηση. Μερικές ανάσες μπροστά, στις 27 αυτουνού του ζεστού Οκτώβρη κυκλοφορεί το Silver Cord κι έχεις τον Stu να γράφει ότι κάνει ότι αγαπάει, το κάνει πάρα πολύ συχνά και ζει απ' αυτό, κι είναι χαρούμενος - δημιουργικός - άνετος και φιλικός (το δείχνει από μακριά)... κι εγώ μετά αναρωτιέμαι το εξής... θέλω να έχω φίλους καλύτερους από εμένα, να παίρνω παράδειγμα, να ακούω τις μουσικές τους και να ζηλεύω τη στάση τους εκεί έξω - όμως δεν έχω φίλους, κατά πάσα πιθανότητα οι υπόλοιποι ανάμεσα στους οποίους υπάρχω κι εγώ δεν θέλουν να έχουν φίλο κάποιον καλύτερο από αυτούς. Άρα τώρα εξηγείται γιατί με είχε καλέσει ένας γνωστός πριν πολλά χρόνια για να μου δείξει το μαρμάρινο τζάκι του και την τεράστια τηλεόραση που χωριζόταν στη μέση για να βλέπει ο καθένας το δικό του πρόγραμμα. Έπειτα από μερικά χρόνια, έπεσαν πια τελείως τα μαλλιά του κι έχει μόνο κάτι τούφες να του ζεσταίνουν τ΄ αυτιά, πήρε παραγγελία το μάρμαρο για τη νεκρή συγγενή μου. Μια μέρα μόλις μετά την 25η κυκλοφορία των Αυστραλών, να τη η εθνική επέτειος, λίγες ώρες πριν η ίδια βασανισμένη χώρα με τους Κρητίκαρους αρχηγούς όλων των χρωμάτων και σεξουαλικών προτιμήσεων αλλά και το βασανισμένο παράρτημα - διχοτομημένο νησί - βάλε 12 στη Γιουροβίζιον απ' εμάς, είπαν το δικό τους 'Όχι' στην κατάπαυση πυρός ενός άλλου πολέμου. Όχι στο Όχι για άλλον έναν πόλεμο. Άλλο αυτοί. Αυτοί που είναι μουσουλμάνοι και δεν τους θέλουμε, αλλά τους θέλουμε και τους υποστηρίζουμε γιατί τα καφτάνια τους θυμίζουν την μεγάλη ομάδα της συμπρωτεύουσας. Οι άλλοι αυτοί είναι Εβραίοι, από αυτούς που αντιπαθούμε και χαστουκίζουμε, όμως τους θέλουμε να αγοράζουν σμπαράλια που κάποτε τους ανήκαν και άντε να ξανακάνουμε πάρκινγκ το μέρος που τους μαζεύανε για τα στρατόπεδα. Έτσι κάνουμε εμείς. ⚥ Το ραδιόφωνο αποτελεί πια ένα μουσειακό είδος. Κι αυτοί που το τιμούν είναι μισθωτοί. Ότι φτιάχτηκε για αυτό παραμένει σημαντικό. Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να μπερδέψει το παραλήρημα με τις πλημμύρες, ο ίδιος να διορθώσει την πτώση του ονόματος του ή να πιει κι ένα ποτηράκι παραπάνω. ⚥ Κάπου εδώ, αν αυτό είναι η μέση και προς τα κάτω, που δεν με πονάει μετά από δυο μέρες που κουβάλησα τα τελευταία λάδια για να πιουν οι κάτω όροφοι, να αναφέρω το περιστατικό με το ανοιχτό και χρησιμοποιημένο φέρετρο στα σκουπίδια. ⚥ Πίσω στις μουσικές κυκλοφορίες που ποτέ δεν θα βαρεθώ. Ακόμα κι αν όλα σταματούσαν αυτό το δευτερόλεπτο που ζω εγώ μέσα στους άπειρους αιώνες ύπαρξης (ματαιότητα σκέψης) υπάρχει υλικό για να μπαινοβγαίνω στο Μάτριξ με ακουστικά για πάντα. Να το πάντα. Εδώ, σ' αυτά τα λόγια. Τα γραπτά. Κι όμως ποτέ δε μου φάνηκε παράξενο που ο τέταρτος δίσκος των Föllakzoid λεγόταν '1', ούτε που τα ζευγάρια όταν χωρίζουν με φωνές, καυγάδες, σπασίματα, χρωστούμενα κτλ, μετά περιμένουν ένα μήνυμα στα γενέθλια έκαστος. Κι ανεβάζεις εσύ το story για να δείξεις ότι είσαι χαρούμενος άνθρωπος και το βλέπει ο άλλος (πρώην) χαρούμενος άνθρωπος γιατί πια πως να είναι χαρούμενος ο άνθρωπος αφού δεν είναι με σένα κι όλο ξεχνάς τη σταθερά των Therapy? >>> happy people have no stories! Τελικά πίσω από οθόνες βλέπεις ψεύτικα τη ζωή. Κι όλο ξεχνάς τα μαθηματικά που έμαθες μικρός ανθρωπάκος. Δεν χρειάζεται να φθάσεις καν σε τριψήφιο αριθμό. Δεν θα φθάσεις.

σκέψη ≪ [εξήγηση συμβόλου ≪, δηλαδη αμελητέο σε σχέση με (πολύ μικρότερο)]

Βρέθηκες σε έναν τόπο που φτιάχνουν τις καλύτερες πίτες. Η σπανακόπιτα αρχικά της μαμάς μου είναι χωρίς κανένα συναγωνισμό η καλύτερη στους αναρίθμητους γαλαξίες που συνεχώς φωτογραφίζει το James Webb. Η γαλατόπιτα που φάγαμε πάνω στο βουνό ήταν ένας επικός μη-επαναλαμβανόμενος παράδεισος σε τυχαία συνάντηση, κάτι σαν διψασμένη ημίγυμνη ποδηλάτης χωρίς οικογένεια που βρέθηκε τυχαία πάντα, στην αγνή και παρθένα ελληνική ύπαιθρο. Υπάρχουν κι άλλες πίτες, όπως καρυδόπιτες, κιμαδόπιτες και λοιπές στηριγμένες πάνω στην αστείρευτη κι αστεία άποψη που τιτλοφορείται μεσογειακή διατροφή. Υπάρχουν κι οι φανταστικές πίτες, οι θαυματουργές όπως φανουρόπιτες και η άλλη ακόμα πιο θαυματουργή πίτα του Αγίου Ιούδα Θαδδαίου. Μέσα σ' όλο αυτό το σύμπλεγμα γεύσεων και θεολογικών απόψεων (πες το και σαχλό πανηγυράκι) υπάρχει και η περπατόπιτα. Προσοχή όμως στη χρήση. Δηλαδή κι εξηγώ διότι δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στα ευαγγέλια και τις κυριακάτικες εκδόσεις για πολύτεκνους που μοιράζονται στις εκκλησίες μαζί με συσκευασίες μακαρόνια του κιλού από την Ευρωπαϊκή Ένωση και χυμούς βερίκοκο σε τσίγκινα βαρελάκια, αν το παιδί είναι σε ηλικία περπατήματος και δεν έχει ακόμα περπατήσει ⇒ ναι του κάνεις μια περπατόπιτα. Αν όμως πρόκειται για άρρωστο, παράλυτο, ανήμπορο και λοιπές ασθένειες του σώματος και του πνεύματος, επ' ουδενί δεν του κάνεις περπατόπιτα. Είναι επικίνδυνο να ταυτιστεί η φάση με την άλλη παραβολή - παραμύθι του παράλυτου που σηκώθηκε και περπάτησε όταν είδε ότι ο απέναντι που του φώναζε κάτι ακαταλαβίστικα κρατούσε μια χωριάτικη τυρόπιτα με κριτσανιστό φύλλο. Είναι σημαντικό, και πάλι να επαναλάβουμε, ότι ο λαός (ειδικά αυτός ο μοναδικός  ΕλληνόΧριαστιανόΟρθόδοξοΦασιστόΑριστερόΔεν-Ξεχνώ-Τίποτα και - όταν εμείς τους δείχναμε τον πολιτισμό αυτοί δε ξέρανε να καθαρίσουν τις μπανάνες) είναι σοφός και πάντα προσπαθούσε να ξεχωρίσει τα σκάφη από τα σύκα και τις πίτες από τις πίπες.

Κυριακάτικο αστικό περπάτημα πριν τη λήξη της θείας λειτουργίας.

Ο δήμαρχος χαστουκίζει, θα ξανά-εκλεγεί και θα μετά-εκλεγεί και ακόμα και meta θάνατον even then θα είναι δήμαρχος κι οι άλλοι - οι χαστουκισμένοι - θα του ζητάνε συγχώρεση κι άφεση των αμαρτιών ημών. Ο υπάλληλος του οίκου ευγηρίας, κρητικό κοπέλι, ξεπλένει τον τρόφιμο με το λάστιχο. Έχει πίεση καλή. Το κρύο νερό κάνει καλό. Όλα βαίνουν καλώς. Δημόσιος υπάλληλος καλοπληρωμένος στην ίδια εξίσωση με τον ιδιωτικό και κακοπληρωμένο, το σκατό τους ίδια μυρίζει. Η ψήφος να μπαίνει στην κάλπη, όσο λιγότεροι - τόσο καλύτερα. Νεαρός, απαίδευτος - άκληρος - με πατέρα σπουδαγμένο στα εξωτερικά και με πρόσωπο στην τοπική κοινωνία, το πήρε το σπίτι στον τρίτο από τη θεία του, όμως δεν του 'δώσε και τα λεφτά για την ανακαίνιση και τώρα πρέπει να συνεχίσει ολοκληρωτικά δοσμένος στο καταστρωμένο σχέδιο - πως να φας τα λεφτά των άλλων σε δεκαπέντε απλά βήματα -. είναι μόλις στο τέταρτο βήμα Αριστερός αλλά με περιουσία, όχι βλάκας, ούτε χριστιανός, το πέρασε το αμάξι του παππού σε φίλους που δεν τα κατάφερναν πολύ καλά και τώρα μια χαρά τα καταφέρνουν να τον κερνάνε κάθε εβδομάδα κι ένα ποτάκι, και δυο μη σου πω, γιατί τα χρόνια στης καραντίνας δεν έβγαιναν, οπότε υπάρχουν χρωστούμενα, μη λησμονάμε. Όμως υπάρχουν και χειρότερα, απ' αυτά τους έσωσε, φαντάζεσαι κανένα άρμα μάχης να τους παρέσερνε και σκότωνε όπως την 70χρονη στον Ωρωπό; Μακριά από τα απολίτιστα τα μέρη όπου μακάβρια θεάματα αντίκριζαν πολίτες και οδηγοί βλέποντας ένα αυτοκίνητο να κυκλοφορεί στο δρόμο με ένα πόδι κατσίκας στο πίσω παρμπρίζ! Πολιτισμός, πολιτική και κοινωνικά δίχτυα. Βασικό στοιχείο να μην χρειαστείτε ψυχολογική στήριξη όταν με το καλό γίνει το κακό. Αλλού οι εκδηλώσεις έχουν εθιστεί να κρατούν καλά, η παραλία να γεμίζει - βρομίζει μετά, οι αφίσες - τα φέιγ βολάν - τα καλάθια του πικ νικ και τα πλαστικά ποτηράκια - καλαμάκια - πιατάκια - πιρουνάκια - φιλτράκια και πιτσουνάκια... χλουπ στο(ν) κόλπο μέσα. Καλές ειδήσεις υπάρχουν, όπως και οι πρωτιές. Κυρίαρχος η χώρα στις ενοικιάσεις από ιδιώτες των διαμερισμάτων τους. Μας άφησε η θεία ένα στον τρίτο, βάλτο εκατό τη μέρα για τους αλλοδαπούς που έρχονται στην πόλη τούτη. Αν βρέξει υπάρχουν κι οι ομπρέλες, δεν είναι φέικ, υπάρχουν και δε θέλουν και συντήρηση σαν τα έργα τα μεγάλα τα ολυμπιακά του Καλατράβα. Εδώ αψίδες θριάμβου δεν υπάρχουν, έφτιαξε μια ο Γαλέριος αλλά οι κάτοικοι κοιτάνε τα πλακάκια που σαν κύματα σηκώνονται μια εδώ και μια εκεί, κοιτάνε τα ταξί που ευωδιάζουν με αέρια τα καρότσια των στρουμπουλών παιδιών, κοιτάνε τα μικροσωματίδια των αεροπλάνων με έκπληξη σαν να 'ναι τα σωματίδια των νεκρών θεών, κοιτάνε μα δε βλέπουν παρά μια μεγάλη - τεράστια - ορθογώνια πλαγιασμένη ανάρτηση της φάτσας του "δικού τους" δημάρχου. Εκεί που χαμογελαστοί δικηγόροι μπορούν να σε αθωώσουν και τροφαντοί μπάτσοι επικαλούνται το εννεάμηνο στις ειδικές δυνάμεις για να βγουν σε πρόωρη σύνταξη και να πιάσουν μαύρη δουλειά για να συμπληρώσουν τη χαμηλή σύνταξη που πρόωρα τους έδωσαν. Άξιοι εκπρόσωποι μαυροφορεμένοι ηγέτες με μπροστινές τσέπες και διοπτροφόρες κοπελίτσες κατά της πατριαρχίας. Του μέρους αυτού όπου οι κρεοπώλες ξέρουν πως να τεμαχίζουν τις γυναίκες τους. Οι σύζυγοι γνωρίζουν το νόμο της σιωπής, σαν Ινδιάνες που κλέψανε το αμίλητο νερό και σαν έρθει η ώρα θα πουν το ευαγγέλιο και στα παιδάκια τους... σουτ. Ο θείος σας, ο ηθοποιός, που είχε κάνει εκείνο το διαφημιστικό κι όλοι περιμέναμε περήφανοι να παίξει μετά τις μεταμεσονύχτιες ειδήσεις, κατεβαίνει υποψήφιος κι αυτός. Άξιος. Όλα θα πάνε καλύτερα... θα δείτε... σουτ τώρα καλέ... μόνο να προσέχετε μη σας ρίξουν τίποτα στο ποτό σας όταν μεγαλώσετε και να φοράτε μίνι σκέρτς μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο κοπέλι.