σκέψη ≪ [εξήγηση συμβόλου ≪, δηλαδη αμελητέο σε σχέση με (πολύ μικρότερο)]

Βρέθηκες σε έναν τόπο που φτιάχνουν τις καλύτερες πίτες. Η σπανακόπιτα αρχικά της μαμάς μου είναι χωρίς κανένα συναγωνισμό η καλύτερη στους αναρίθμητους γαλαξίες που συνεχώς φωτογραφίζει το James Webb. Η γαλατόπιτα που φάγαμε πάνω στο βουνό ήταν ένας επικός μη-επαναλαμβανόμενος παράδεισος σε τυχαία συνάντηση, κάτι σαν διψασμένη ημίγυμνη ποδηλάτης χωρίς οικογένεια που βρέθηκε τυχαία πάντα, στην αγνή και παρθένα ελληνική ύπαιθρο. Υπάρχουν κι άλλες πίτες, όπως καρυδόπιτες, κιμαδόπιτες και λοιπές στηριγμένες πάνω στην αστείρευτη κι αστεία άποψη που τιτλοφορείται μεσογειακή διατροφή. Υπάρχουν κι οι φανταστικές πίτες, οι θαυματουργές όπως φανουρόπιτες και η άλλη ακόμα πιο θαυματουργή πίτα του Αγίου Ιούδα Θαδδαίου. Μέσα σ' όλο αυτό το σύμπλεγμα γεύσεων και θεολογικών απόψεων (πες το και σαχλό πανηγυράκι) υπάρχει και η περπατόπιτα. Προσοχή όμως στη χρήση. Δηλαδή κι εξηγώ διότι δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στα ευαγγέλια και τις κυριακάτικες εκδόσεις για πολύτεκνους που μοιράζονται στις εκκλησίες μαζί με συσκευασίες μακαρόνια του κιλού από την Ευρωπαϊκή Ένωση και χυμούς βερίκοκο σε τσίγκινα βαρελάκια, αν το παιδί είναι σε ηλικία περπατήματος και δεν έχει ακόμα περπατήσει ⇒ ναι του κάνεις μια περπατόπιτα. Αν όμως πρόκειται για άρρωστο, παράλυτο, ανήμπορο και λοιπές ασθένειες του σώματος και του πνεύματος, επ' ουδενί δεν του κάνεις περπατόπιτα. Είναι επικίνδυνο να ταυτιστεί η φάση με την άλλη παραβολή - παραμύθι του παράλυτου που σηκώθηκε και περπάτησε όταν είδε ότι ο απέναντι που του φώναζε κάτι ακαταλαβίστικα κρατούσε μια χωριάτικη τυρόπιτα με κριτσανιστό φύλλο. Είναι σημαντικό, και πάλι να επαναλάβουμε, ότι ο λαός (ειδικά αυτός ο μοναδικός  ΕλληνόΧριαστιανόΟρθόδοξοΦασιστόΑριστερόΔεν-Ξεχνώ-Τίποτα και - όταν εμείς τους δείχναμε τον πολιτισμό αυτοί δε ξέρανε να καθαρίσουν τις μπανάνες) είναι σοφός και πάντα προσπαθούσε να ξεχωρίσει τα σκάφη από τα σύκα και τις πίτες από τις πίπες.