δικό σου, το ασημένιο κορδόνι

να σε κατακρίνουν ότι δεν μπορείς να πεις όχι και έπειτα να σου λένε ότι δεν μπορούσαν να πουν όχι... ή πως να εξηγήσεις τη φανταστικά χαρούμενη αίσθηση αναμονής ενός δίσκου: Πριν χρόνια άκουγα μια μουσική κυκλοφορία όταν ερχόταν σε φυσική μορφή (βινύλιο, κασέτα, οπτικός δίσκος κτλ) στο τοπικό κατάστημα. Βρισκόταν στη βιτρίνα (αν ήταν αρκετά εμπορικός) ή στις πρώτες προθήκες στο εσωτερικό. Ενημερωνόμουν από περιοδικά που έπαιρναν δελτία τύπου από δισκογραφικές εταιρείες, συγκροτήματα ή μετέφραζαν άλλους από το εξωτερικό. Όλο αυτό είχε μια απίθανη χρονοκαθυστέρηση. Μερικές ανάσες μπροστά, στις 27 αυτουνού του ζεστού Οκτώβρη κυκλοφορεί το Silver Cord κι έχεις τον Stu να γράφει ότι κάνει ότι αγαπάει, το κάνει πάρα πολύ συχνά και ζει απ' αυτό, κι είναι χαρούμενος - δημιουργικός - άνετος και φιλικός (το δείχνει από μακριά)... κι εγώ μετά αναρωτιέμαι το εξής... θέλω να έχω φίλους καλύτερους από εμένα, να παίρνω παράδειγμα, να ακούω τις μουσικές τους και να ζηλεύω τη στάση τους εκεί έξω - όμως δεν έχω φίλους, κατά πάσα πιθανότητα οι υπόλοιποι ανάμεσα στους οποίους υπάρχω κι εγώ δεν θέλουν να έχουν φίλο κάποιον καλύτερο από αυτούς. Άρα τώρα εξηγείται γιατί με είχε καλέσει ένας γνωστός πριν πολλά χρόνια για να μου δείξει το μαρμάρινο τζάκι του και την τεράστια τηλεόραση που χωριζόταν στη μέση για να βλέπει ο καθένας το δικό του πρόγραμμα. Έπειτα από μερικά χρόνια, έπεσαν πια τελείως τα μαλλιά του κι έχει μόνο κάτι τούφες να του ζεσταίνουν τ΄ αυτιά, πήρε παραγγελία το μάρμαρο για τη νεκρή συγγενή μου. Μια μέρα μόλις μετά την 25η κυκλοφορία των Αυστραλών, να τη η εθνική επέτειος, λίγες ώρες πριν η ίδια βασανισμένη χώρα με τους Κρητίκαρους αρχηγούς όλων των χρωμάτων και σεξουαλικών προτιμήσεων αλλά και το βασανισμένο παράρτημα - διχοτομημένο νησί - βάλε 12 στη Γιουροβίζιον απ' εμάς, είπαν το δικό τους 'Όχι' στην κατάπαυση πυρός ενός άλλου πολέμου. Όχι στο Όχι για άλλον έναν πόλεμο. Άλλο αυτοί. Αυτοί που είναι μουσουλμάνοι και δεν τους θέλουμε, αλλά τους θέλουμε και τους υποστηρίζουμε γιατί τα καφτάνια τους θυμίζουν την μεγάλη ομάδα της συμπρωτεύουσας. Οι άλλοι αυτοί είναι Εβραίοι, από αυτούς που αντιπαθούμε και χαστουκίζουμε, όμως τους θέλουμε να αγοράζουν σμπαράλια που κάποτε τους ανήκαν και άντε να ξανακάνουμε πάρκινγκ το μέρος που τους μαζεύανε για τα στρατόπεδα. Έτσι κάνουμε εμείς. ⚥ Το ραδιόφωνο αποτελεί πια ένα μουσειακό είδος. Κι αυτοί που το τιμούν είναι μισθωτοί. Ότι φτιάχτηκε για αυτό παραμένει σημαντικό. Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να μπερδέψει το παραλήρημα με τις πλημμύρες, ο ίδιος να διορθώσει την πτώση του ονόματος του ή να πιει κι ένα ποτηράκι παραπάνω. ⚥ Κάπου εδώ, αν αυτό είναι η μέση και προς τα κάτω, που δεν με πονάει μετά από δυο μέρες που κουβάλησα τα τελευταία λάδια για να πιουν οι κάτω όροφοι, να αναφέρω το περιστατικό με το ανοιχτό και χρησιμοποιημένο φέρετρο στα σκουπίδια. ⚥ Πίσω στις μουσικές κυκλοφορίες που ποτέ δεν θα βαρεθώ. Ακόμα κι αν όλα σταματούσαν αυτό το δευτερόλεπτο που ζω εγώ μέσα στους άπειρους αιώνες ύπαρξης (ματαιότητα σκέψης) υπάρχει υλικό για να μπαινοβγαίνω στο Μάτριξ με ακουστικά για πάντα. Να το πάντα. Εδώ, σ' αυτά τα λόγια. Τα γραπτά. Κι όμως ποτέ δε μου φάνηκε παράξενο που ο τέταρτος δίσκος των Föllakzoid λεγόταν '1', ούτε που τα ζευγάρια όταν χωρίζουν με φωνές, καυγάδες, σπασίματα, χρωστούμενα κτλ, μετά περιμένουν ένα μήνυμα στα γενέθλια έκαστος. Κι ανεβάζεις εσύ το story για να δείξεις ότι είσαι χαρούμενος άνθρωπος και το βλέπει ο άλλος (πρώην) χαρούμενος άνθρωπος γιατί πια πως να είναι χαρούμενος ο άνθρωπος αφού δεν είναι με σένα κι όλο ξεχνάς τη σταθερά των Therapy? >>> happy people have no stories! Τελικά πίσω από οθόνες βλέπεις ψεύτικα τη ζωή. Κι όλο ξεχνάς τα μαθηματικά που έμαθες μικρός ανθρωπάκος. Δεν χρειάζεται να φθάσεις καν σε τριψήφιο αριθμό. Δεν θα φθάσεις.