Οι γκρι μου κάλτσες, δίπλα μου... Μερικά σαλιγκάρια απ' αυτά τα λεπτά, λευκά της γης αυτοκτονούν παρακάτω απ' τα λασπωμένα παπούτσια μου. Ταλαιπωρημένος. Δεν βρέχει. Το σύννεφο σκόνης απ' την Αφρική με κάνει να θέλω να μεταναστεύσω στην Ισλανδία. Αλλά δεν μ' αφήνω λόγω των παιδιών και των γονιών που 'χω, των γατιών και των χρυσόψαρων που δεν έχω κτλ κτλ... Οι γλάροι μπερδεύονται πιθανών απ' τα φυτοφάρμακα που ψεκάζουν οι χωρικοί ντυμένοι αστροναύτες και ψάχνουν για σκουπίδια, εγώ πιστεύω ότι έχουν καλή όραση ή όσφρηση και γι' αυτό πετάνε έτσι πάνω απ' το χωριό. Αν είχαν μεταμφιεστεί σε γύπες θα ντυνόμουν ο νεκροθάφτης απ' τα Λούκυ Λουκ. Βαρέθηκα τους ανθρώπους που μόνο ζητάνε και δεν είναι πολιτικά και κοινωνικά διεθνοποιημένοι στα ζητήματα του σύγχρονου πολέμου. Αντιθέτως έχουν άποψη για κάθε Ρούλα και Μπάμπη, δύο εθνικά ονόματα που καθόλου τυχαία δεν βρίσκονται στην επικαιρότητα. Τι κρίμα που δεν λιώνουν τα έθνη από βιτριόλι. Έγκλημα πάθους κι όχι λάθους θα ήταν, όπως τότε με τον παπά και την καθαρίστρια και το καθημερινό μοντέλο που δεν διέγραψε τον Νώντα και νιώθω να 'χω σταματήσει στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης, λίγο πριν απ' το χώρο στάθμευσης κι η Άρτεμη με μαρμάρωσε πριν προλάβω ν' ανακουφιστώ. Η μόνη μου ευθύνη είναι να κρατώ τα πόδια μου ζεστά κι ας φυσάει κι ας σκορπίζει τα σήματα του λευκού καπνού.
(Μεγαπλάτανος, 3η μέρα κλαδέματος - όχι του παραδοσιακού κι ΕλληνΟρθόδοξου ποδοσφαιρικού αλλά τ' άλλου του γνήσιου γεωργικού).
