Ο κύριος ζήτησε να αναφωνήσει όλη η τάξη 'Ζήτω ο υποχρεωτικός εθελοντισμός'. Το κάναμε. Κανείς μας δεν ρώτησε τι διάολο σήμαινε αυτό. Το βασικό ήταν ότι μας υποσχέθηκε μισό βαθμό παραπάνω. Στα κορίτσια θα έδινε ακόμα κι ένα βαθμό αν το χρειαζόντουσαν. Πάντα τα κορίτσια χρειαζόντουσαν κάτι παραπάνω. Κι ο δάσκαλος ήταν εκεί, πάντα, για τα κορίτσια. Άλλαξα πλευρό κι άρχισα να ανταλλάσσω χαρακτήρες μέσω bluetooth με τον πισινό του διπλανού μου.
Τελικά αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί ο πρωινός περίπατος της τάξης. Θα πηγαίναμε επίσκεψη στις εγκαταστάσεις του Μετρό Θεσσαλονίκης. Ο δάσκαλος είπε ότι είχε έναν συμμαθητή του που ξεκίνησε από τους πρώτους στις εργασίες στην ιστορική τρύπα της Εγνατίας, κοντά στα πανεπιστήμια και σήμερα που ήταν η τελευταία μέρα πριν τη σύνταξη θα μας ξεναγούσε. Ήταν πολύ τυχερός λέει, γιατί έκανε μια λαμπρή καριέρα και σταδιοδρομία σε ένα έργο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ήταν τιμή μας τόνισε, αν και παρατήρησα μία περίεργη έκφραση στο πρόωρα ρυτιδιασμένο πρόσωπο του. Συμφωνήσαμε μέσα στον ενθουσιασμό μας για τον περίπατο.
Διασχίσαμε τους δρόμους που ήταν μποτιλιαρισμένοι. Αφήσαμε λίγα λουλούδια που κλέψαμε από την πρωινή εκδήλωση του σχολείου στο σημείο που μια συμμαθήτρια είχε σκοτωθεί από ένα φορτηγό. Ήταν πάνω στον ειδικό ποδηλατόδρομο που τα αμάξια χρησιμοποιούν για ολιγόλεπτη πρωινή ή ολονύκτια στάθμευση. Όταν φτάσαμε στο σταθμό της Αγγελάκη μας περίμενε ένας σεκιουριτάς για να μας κάνει διάλεξη για θέματα ασφαλείας καθώς και να εκτελέσει την εντολή για φωτογράφηση. Επειδή δεν χαμογελούσα με έβαλαν στο πίσω μέρος της τάξης. Μου έχει ξανασυμβεί. Δεν έπαψα να γκρινιάζω για να δείξω ότι με ενοχλούσε αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ χαμογελαστών και μουντρούχων. Δεν ήταν η πρώτη (μου) φορά.
Λίγο αργότερα κατέφθασε ο φέρελπις συνταξιούχος του Μετρό Θεσσαλονίκης. Ο δάσκαλος τον προϋπάντησε με ένα γλοιωδέστατο προοίμιο γεμάτο πλούσιο λεξιλόγιο που διέκρινες τον θαυμασμό και τη ζήλεια του για τον παλιό συμμαθητή του. Ακολούθησε μια αναφορά σε διατάξεις που θύμιζαν την πρωινή ομιλία του υποχρεωτικού εθελοντισμού με προεκτάσεις στο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα της κυβέρνησης. Έπειτα εκείνος, αφού σταμάτησε να χασμουριέται και να ξύνει τη μύτη του με έναν ιδιαίτερο ζήλο (προφανώς λόγω της εμπειρίας χρήσης του παλαιού μετροπόντικα) ξεκίνησε να απαριθμεί ημερομηνίες από το μακρινό παρελθόν της σκαμμένης ασφάλτου και τις διάνθιζε με ονόματα δημάρχων και πρωθυπουργών. Νομίζαμε ότι είχαμε έρθει εκδρομή αλλά κάναμε λάθος. Επανάληψη των κενών λόγων και του χτυπήματος στην πλάτη. Έκανα στο πλάι λίγο πρασινωπό εμετό και μάσησα μια τσίχλα νικοτίνης γιατί ο δάσκαλος είπε ότι θα μύριζα και δεν είχε κάτι άλλο να μου δώσει.
Στο λαβύρινθο κάτω από τη ΔΕΘ τα πράγματα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Ψόφιοι ποντικοί, λύματα, παλιές αφίσες που απεικόνιζαν τρένα και επιβάτες, διάφορα πολιτικά λάβαρα και σημαίες πάνω σε αρχαίες πέτρες και πολλά αποτσίγαρα κοντά στα σημεία εξαερισμού. Εμείς πιστεύαμε ότι θα μας ανεβάσουν και σε κάποιο συρμό, έτσι για τη φάση. Φυσικά ο οδηγός είχε διάλειμμα για κολατσιό και ήταν ο μοναδικός που είχε το κλειδί. Δεν πειράζει μας είπε ο υπάλληλος με τη μεγάλη κοιλιά και τα λίγα μαλλιά που συστήθηκε ως δεύτερος τη τάξη αρχαιότερος μισθωτός του Μετρό Θεσσαλονίκης, αν έχετε ανέβει σε λεωφορείο της γραμμής είναι το ίδιο, απλά εδώ (θα) πληρώνεις εισιτήριο, πρόσθεσε καθώς γυρνούσε την πλάτη.
Η μέρα μας ολοκληρώθηκε στα σκαλοπάτια. Εκεί καθίσαμε και επιτέλους βρήκαμε δωρεάν ασύρματο δίκτυο από κάποιο γραφείο νέου πολιτικού κόμματος. Εγώ έπαιξα ένα γύρο με τα άλλα αγόρια και τα κορίτσια είδαν ένα επεισόδιο από χθεσινοβραδινό reallity show σε επανάληψη με τις απαραίτητες παύσεις για σχολιασμό και stories. Όταν κοίταξα λίγο τον ουρανό μου φάνηκε σαν κάποιος γάιδαρος να πετούσε μαζί με ένα κοπάδι γλάρων. Δεν έδωσα σημασία. Περισσότερο φοβήθηκα μην με κουτσουλήσει ο γάιδαρος και μετά άντε να το δικαιολογήσω αυτό στην Δέσποινούλα που τόσο με ενδιαφέρει. αλλά αυτή είναι λεσβία.
Είναι αδύνατο να συνδέσεις τα σημεία του παρελθόντος και του παρόντος όταν ζεις μέσα σε ένα παρανοϊκό περιβάλλον. Αυτή η επανάληψη μεταξύ των ζωών των γονέων και των τέκνων, πασπαλισμένη με ολίγη από χριστιανική αγωγή και κοινωνική αδιαφορία σε κάνει να μπερδεύεσαι. Δεν καταλαβαίνεις αν ζεις μια στιγμή ένδοξου παρελθόντος ή το μέλλον με τις δάφνες για να νοστιμίσουν τις φακές της μάνας σου.
Ένα σύνθημα με γκράφιτι έγραφε ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΑΣ και η Ανθούλα, προφανώς λόγω των κεφαλαίων γραμμάτων, ρώτησε το δάσκαλο αν εννοούσε ο ποιητής κάποιο χάρακα και τι μεγέθους. Εκείνος απλά μειδίασε και της είπε ότι δεν ήταν αναγκασμένος να απαντάει σε ηλίθιες ερωτήσεις εκτός διδασκαλικής αίθουσας. Το κλίμα βάρυνε χωρίς καν να έχουμε φάει τραγανό κουλούρι Θεσσαλονίκης κι η Τζούλη αποφάσισε να το ελαφρύνει ανεβάζοντας τη φωτογραφία της τάξης στο εργοτάξιο στα social της και tagάρωντας τον ηρωικό συνταξιούχο του Μετρό Θεσσαλονίκης.
Κατευθυνθήκαμε όλοι προς το σχολείο. Ο Τζώρτζ έφυγε στην Αρχιτεκτονική. Η παρέα όλοι πήγε στα εργαστήρια Πληροφορικής. Η Φανή είχε να δώσει το τελευταίο μάθημα Κομμωτικής, ενώ η κολλητή της Αντζελίνα ντύθηκε κατάλληλα για τη διάλεξη της Κβαντικής Φιλοσοφίας. Εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι αν έχω μεγαλώσει τόσο ή απλά ξέχασα να παίξω τα Κάστρα και Πολιορκητές όσο έπρεπε πριν η μαμά πετάξει το κουτί γιατί μεγάλωσα αρκετά.
Το τέλος της μικρής ιστορίας διαδραματίζεται σε ένα άγνωστο χρονικό σημείο. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω την εποχή, ίδια παμπάλαια από την υγρασία κτίρια με ανακαινισμένα κουφώματα, ίδια αυτοκίνητα ανεξαρτήτου καυσίμου, ίδιες αγορίστικες τρίχες τριμαρισμένες με 3 ευρώ και πολύ-φωτογραφημένες. Αηδία ακόμα και μια μέρα πριν τη μεγάλη γιορτή στο μικρό αμφιθέατρο κατά παρέκκλιση των κανόνων εορτασμού σημαντικών ημερομηνιών από το καλεντάρι της ιστορίας μας. Αριθμοί, γράμματα και θεωρίες στο τσουκάλι της παράνοιας.
