Η Βέρα ήταν μια απίθανα χαριτωμένη σκυλίτσα δέκα ετών. Είναι απίθανο πως τη συμπαθούσε οποιοσδήποτε την έβλεπε στο δρόμο. Φυσικά αυτό το σκυλί μεταμορφωνόταν με την παρουσία άλλων παρατηρητών – ανθρώπων. Αυτοί το μόνο που έβλεπαν ήταν ένα γυαλιστερό τρίχωμα και μια μουσούδα υγρή που τους περιεργαζόταν. Εγώ ήξερα ότι αυτό κάτω στα πόδια μου ήταν ένα μαλλιαρό συνονθύλευμα από γαβγίσματα και σκατά. Όσο αναφορά για την αγάπη που δέχεσαι από ένα κατοικίδιο… Ναι είναι το ίδιο αστείο με την πεθερά που ρωτάει το γαμπρό τι θες να φάμε και μετά διατάζει την κόρη της να τον χωρίσει γιατί δεν τρώει μπάμιες.
[σημείωση: Εδώ το θέμα μπορεί να εκτροχιαστεί. Για παράδειγμα να φτάσει σε υψηλά επίπεδα απελευθέρωσης αερίων, γονυκλισίες και ολονυχτίες δίπλα σε άτιμους άντρες και μπροστά σε τίμιες ζώνες και κάρες, αλλά καλύτερα να περιοριστούμε στο φαλαγγίτικο πρόσημο που συνδέει την πεθερά με τον πεθαμένο (πε-), το θέρος (-θε), παναγιότατο θεό Ρα (-ρα)].
Μακροχρόνιες μελέτες έχουν υπάρξει για το καλό που κάνουν στον οργανισμό τα φαγητά που αρκετοί άνθρωποι δεν τα θεωρούν εύγευστα. Όμως η Βέρα δεν είναι ακριβώς αυτή που θα κάτσει να μελετήσει. Αρκείται στα στόρι των δευτερολέπτων και στις εκπομπές μαγειρικής και κοινωνικού σχολιασμού. Φυσικά είναι μεγάλη φαν της Ελένης και του Μπάμπη. Γι’ αυτό και οι περαστικοί τη βλέπουν τόσο χαριτωμένη. Και σκατούλες να τους αφήσει δίπλα στα πέδιλα θα τους φανεί παξαμάς κριθαροκούλουρο Καραμολέγκου. Αν τους κατουρήσει, όλοι να δεις τι ωραία μπαίνουν στη θέση της χαριτωμένης Βέρας και νομίζουν ότι το κάτουρο είναι χυμός κριθαριού (κοινώς… ουίσκι).
Ένα βράδυ τη Βέρα την απήγαγαν εξωγήινοι. Σταμάτησαν το διαστημόπλοιο στον αέρα του τρίτου ορόφου, άνοιξαν απέξω την μπαλκονόπορτα και μετά αυτή η ηλίθια έτρεξε να κρυφτεί. Λες κι είχε κάποιο προαίσθημα η σκύλα. Τίποτα δεν είχε. Χαμπάρι δεν έπαιρνε από πιο σημαντικά πράγματα. Μόνο κρυβόταν πίσω από τις φούστες της Ελληνορθόδοξης Χριστιανικής ηθικής. Πίπες δηλαδή. Από εκείνες τις βρόμικες των ναυτικών που τις έχουν ξεχασμένες σε κάθε συρτάρι κι αναρωτιέσαι αν είναι για να καθαρίζουν τα αυτιά τους ή τις χώνουν στο στόμα τους.
Όσο κι αν κρυβόταν ο κώλος της μύριζε και θα την ξετρύπωναν. Όπερ κι εγένετο λοιπόν. Ένας πανέμορφος εξωγήινος με χλαμύδα κουβάλησε με τελετουργικές κινήσεις τη σκύλα τη Βέρα από το καλάθι των άπλυτων μέχρι την είσοδο του διαστημόπλοιου που λίγο παλαντζάριζε έξω απ’ το μπαλκόνι μου. Τι κρίμα θα σκεφτόταν κάποιος θεατρικός παραγωγός που όλοι έβρισκαν αστείο πριν λίγο καιρό και τώρα όλοι τον βρίσκουν γελοίο. Η Βέρα που είχε αποψάρα περί των πάντων σε λίγο θα έκανε τους ιδιοκτήτες οίκων τελετών με τίτλο ‘’Η Ανάληψης’’ (από την ταινία The Ascension Day) να βαράνε τα κεφάλια τους στα φέρετρα από συνθετικό ξύλο.
Μετά την αρπαγή της Βέρας δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Τώρα όταν θα έβγαινα στο δρόμο θα με σταματούσαν οι περαστικοί; Και γιατί με ενδιέφερε να μου μιλάνε άγνωστοι; Μήπως ο μπαμπάς δεν έλεγε να μην μιλάω με αγνώστους; Αλλά και πάλι μήπως το έλεγε γιατί εγώ είμαι κορίτσι; Αν είσαι αγόρι επιτρέπεται να μιλάς με αγνώστους; Επιτρέπεται να το κάνεις πολλές φορές χωρίς να σε πουν πόρνη; Επιτρέπεται να πεις ότι η Βέρα είναι ένα κοπρόσκυλο και κοροϊδεύει τον κόσμο;
Σκέφτηκα να πάρω ένα γατί. Σίγουρα θα μπορούσα να κάνω καλύτερη σύνδεση με ένα τέτοιο. Δεν θα υπήρχε κι η ανάγκη να το βγάζω βόλτα και κάνει και μικρές κουράδες. Επίσης η άμμος του θα μου θύμιζε τη θάλασσα. Μετά όμως θα μου θύμιζε και τη Βέρα. Εκείνο το πρωινό που η σκύλα άρπαξε ένα ζεστό κρουασάν με σοκολάτα από ένα ζευγάρι στην παραλία. Εγώ έκανα ότι δεν ξέρω καλά ελληνικά. Η Βέρα κατάπιε το γλυκό και τότε ευχήθηκα να τυφλωθεί όπως μου έλεγαν αφού τα σκυλιά δεν κάνει να τρώνε ζάχαρη. Κι άλλος μύθος ρε πατέρα;
Τελικά αποφάσισα να συνεχίζω να μιλάω με τους ανθρώπους στο δρόμο που με ρωτούσαν που είναι η σκυλίτσα μου; Αποκρινόμουν ότι έσπασε το ποδαράκι της όταν έτρεξε να με σώσει από έναν ληστή. Κανείς δεν υπήρχε που να μην έκλεισε το στόματα του με την παλάμη ανοιχτή, σαν να μούντζωνε υποσυνείδητα τον εαυτό του. Έτσι η Βέρα παρέμεινε σαν μια οπτασία θετικών σκέψεων και με τυραννούσε ακόμα και μετά την απαγωγή της.
Ήταν ένα λιοντάρι σε μια αίθουσα γεμάτη με χριστιανούς. Μπορούσε να κερδίσει με την αγριότητα και την ομορφιά της κάθε θρησκόληπτο θεατή. Οποιοδήποτε ήταν κάτι διαφορετικό απλά τον δάγκωνε. Μεγαλωμένη έτσι, τώρα θα κήρυττε τις αρχές της μη-ανεξιθρησκίας σε κάθε εστιατόριο κάθε γωνιάς του γαλαξία. Στα τσακίδια Βέρα.
Μετακόμισα σε ένα ημιυπόγειο. Έλεγα στους γείτονες ότι θα φύγω και με κοιτούσαν περίεργα (κι αυτοί;). Δεν καταλάβαιναν πως γίνεται να σε κλέψουν από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου. Δεν μπήκα σε διαδικασία να εξηγήσω για το σύστημα που χρησιμοποίησαν οι εξωγήινοι, ποιος ο λόγος άλλωστε; Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να ρίχνουν κλεφτές ματιές για να εντοπίσουν τη γωνία με τις εικόνες και το καντήλι. Ίσως έπρεπε να δω εκείνο το βιντεάκι που ανέλυε πώς να φτιάξεις φανουρόπιτα με τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Δεν είχα συνδρομή σ’ εκείνο το κανάλι κι έτσι το έχασα.
Ελπίζω η Βέρα να είναι πια ένας σωρός από εντόσθια μετά τη νεκροτομή της. Ακόμα εύχομαι να μην τη ψάξουν ή κάψουν αλλά να την σκορπίσουν σε καμιά έρημο να σαπίσει. Πρέπει να ειδοποιηθούν τα όρνια να μην ακουμπήσουν τις σάρκες της. Πιστεύω ακράδαντα ότι η κακία της μπορεί να μεταδοθεί. Ίσως η ταρίχευση μέσα σε βάζα μαρμελάδας με λευκό οινόπνευμα να είναι μια καλή ιδέα. Το μόνο που θέλω είναι να σβηστεί η ύπαρξη αυτού του κοπρόσκυλου από τις αναμνήσεις μου. Δεν είχα σκεφτεί ότι υπήρχε τρόπος. Μπορούσα να αυτοκτονήσω. Θα το έκανα μετά τη μετακόμιση στο ημιυπόγειο. Θα είχαν κι έτοιμη την αφορμή. Κατάθλιψη μετά το θάνατο της σκυλίτσας της και την αλλαγή του σπιτιού της. Που να ‘ξεραν ότι ήπια τα χάπια γιατί απλά σε λίγο θα έληγαν και θα πήγαιναν χαμένα.
