Φόρεσε τη γκρι μπλούζα του. Εκείνη την αδιάφορη που έκανε τρομερή αντίθεση με τα κόκκινα χείλη του. Στο ίδιο χρώμα και η γούνα. Περίπου όπως η χαώδης ζωή στα πεζοδρόμια και η βαριεστημένη καριέρα ενός λογιστή. Πρόσφατα κονταροχτυπήθηκε για την πρωτιά με δυο θηλυκούς ασφαλιστές. Χαμένοι όλοι στο άβολο καλό.
Μισεί την τηλεόραση. Αηδιαστικά κοινότυπες ατάκες, γελοία γέλια, παχουλοί ανέραστοι κι ανεδαφικοί διάλογοι ανάμεσα από κενά διαφημίσεων κι ελπίδες δημοσιότητας. Μπήκε γρήγορα στον εκδοτικό οίκο. Ένα σπιτικό περισσότερο ανοχής κι ενοχικών προθέσεων. Θα σε εκδώσουν και θέλουν να το πληρώσεις ακριβά. Πάντα υπήρχαν εθελοντές στη λαιμητόμο. Πιθανότατα να είναι οι ίδιοι ψηφοφόροι που ελπίζουν σε μία θέση στο όμορφο και θελκτικό δημόσιο.
Πάντως εδώ πρέπει να διακόψω τον ορυμαγδό των συννεφιασμένων ασυναρτησιών για να μεταφέρω στο άπειρο της αιωνιότητας μια μικρή παρένθεση συζήτησης με ένα φίλο. Πιθανόν να χρειάζεται για κάποιους ένας μεγάλος χρόνος μέχρι να αποκαλέσεις κάποιον άλλον (όχι απ' αυτούς) "φίλο". Έτσι όμως χάνεις χρόνο καθώς κι εμπειρίες. Οπότε ας παραμείνω στο μικρό γεγονός του πλυσίματος των πιάτων. Διάστημα, δάσος και αξύριστα ρολόγια που δεν χτυπήσανε ποτέ. Μα ποτέ;
Δώδεκα ώρες όρθιος. Μικρό διάλειμμα για πλατσούρισμα μέχρι το μπούτι ψηλά, παρέα με μικρές μωβ μέδουσες. Ο φάρος ανέγγιχτος τη μέρα. Περαστικά αυτοκίνητα κι άνθρωποι κουκουλωμένοι. Φρέσκο και σωστά τεμαχισμένο κομμάτι κρέας στο ράφι. Χέρι χεράκι με το κορίτσι που κακοποιήθηκε πριν πολλά χρόνια και τώρα είναι πρώιμη μεσήλικη σταρ στην τηλεόραση. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν έκλειναν τούτες οι συσκευές όλου του κόσμου πόσα χρόνια ζωής θα εξοικονομούσαμε; Τελικά δε ζητήσαμε τίποτα απ' ότι μας έδωσαν.
Πλαστική καρέκλα. Αιώνια άμμος. Μοντέλα τυφλών χρωμάτων κι άστρα. Πάρε με μακριά απ' εδώ και μη μου δώσεις κάρτα επιστροφής. Μου είπε. Κανείς δεν θα καταλάβει τη διαφορά στα πούπουλα της γαλοπούλας.
