Προσπαθώ ν' απολαύσω τη βροχή. Το καταφέρνω. Οι άλλοι κρύβονται, τους χαλάει κάποια σχέδια ή απλά βρίσκουν μια ευκαιρία να ηλιθιοποιηθούν μπροστά σε ένα τεράστιο τετράγωνο ή ελάχιστο ορθογώνιο. Εμένα μ' αρέσει η βροχή. Αυτή που τώρα με κυκλώνει είναι συνεχής και τη συνοδεύει λίγος δυνατός αέρας. Βλέπω τα χορταράκια να πρασινίζουν και να ψηλώνουν. Ίδια ταχύτητα με τα παιδιά μου, τότε... Πίνω καφέ από ένα μεταλλικό θερμός που είχα ετοιμάζει πριν 2 ώρες, ακόμα καυτό και στέκεται πάνω σ' ένα μαρμάρινο κυκλικό τραπέζι. Καθετί εδώ είναι μια ανάμνηση. Τις αναμνήσεις τις καλύπτει ένα πορτοκαλί τραπεζομάντιλο κι από κάτω φτιάχνουν περίεργες πτυχές τα φύλλα της καλαμιάς που κρύψαμε ή τοποθετήσαμε εσκεμμένα για να ισιώσουν αυτό το καλοκαίρι.
Κανένα καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις αν θα είναι το τελευταίο. Είναι η προστασία σου αυτή; Ένα δίχτυ που κρατάει τα φύλλα να μην ακουμπήσουν τον καρπό. Μην τον μαγαρίσουν. Είναι η προστασία σου αυτή. Μαζί κι η δική μου. Το χάος θα κυβερνούσε με απόλυτη πλειοψηφία αν υπήρχε η πρόγνωση. Τώρα τα δάχτυλα κατευθύνουν τα μάτια κάτω για να τη βρουν αντί να κοιτάξουν τον ουρανό. Μείνε μέσα. Πιθανότητα βροχής τριάντα τις εκατό. Μείνε μέσα, πραγματική αίσθηση θερμοκρασίας κάτω από δέκα θετικούς βαθμούς. Μείνε μέσα μια που δεν είναι απαραίτητη η έξοδος για να καταναλώσεις. Προσπαθώ ν' απολαύσω τη βροχή αλλά δεν μπορώ να βρω που χρειάζεται να πληρώσω γι' αυτήν. Κι αυτό με θλίβει.
