[το μικρό κείμενο "μέσα στο κλουβί, ψηλά στο βράχο" είναι βασισμένο στην κοινή λογική ότι αν αφήσεις ένα πουλί ελεύθερο θα πετάξει λίγο και μετά θα γυρίσει στο κλουβί του γιατί εκεί είναι πολύ καλύτερα, έχει φαγητό, έχει ασφάλεια, έχει διαπαιδαγώγηση κι αισθάνεται την αγάπη του αφεντικού. επίσης αν ανέβεις ψηλά σε μια βραχώδη περιοχή και πέσεις υπάρχουν πολλές πιθανότητες να πεθάνεις αλλά να φανεί σαν ατύχημα άρα να κηδευτείς κανονικά χωρίς διαδικασίες να αποκρυφτεί η αυτοκτονία]
Όλα ξεκινάνε με μία παραδοχή. Αλλιώς είσαι στο κενό, στο τίποτα, στο διάολο ή στον αδειανό παράδεισο εκείνου του τύπου με όνομα σαν πατατάκι.
Το σύνολο των ανθρώπων είναι ηλίθιοι και τα ζώα δεν έχουν συναισθήματα.
Αν αυτά τα ασπαστείς μπορείς να συνεχίσεις. Να μην σε ενοχλεί το πλήθος και η έλλειψη αγάπης. Να αντιλαμβάνεσαι τη διαφορετικότητα ως εικονική μόνο πραγματικότητα. Να εντοπίζεις τον ευτελή χειρισμό αυτών που λένε ότι είναι κοντά σου όταν ζητάνε και ζητάνε και ζητάνε αφού πρώτα σου δώσουν κάτι ελάχιστο και "φθηνό". Έτσι ξεκινάς για να μπορέσεις να εξιστορήσεις τους μήνες σου και ότι γέμισε τις τρύπες της ψυχής σου. Ένα ταξίδι γραμμένο σε συνεργασία με τον Ιούλιο Βερν χωρίς λοιπούς μεγαλίστικους μαλάκες για συνταξιδιώτες. Έχεις την επιλογή να διαλέξεις μεριά - δρόμο - ώρα να ξυπνήσεις χωρίς ξυπνητήρι - να βγεις μια βόλτα χωρίς στόχο και χάρτη - να καθαρίσεις χωρίς να περιμένεις αστεράκια αξιολόγησης. Γιατί θα φτάσει η στιγμή να θυμάσαι πόσες φορές το έκανες με διαφορετικούς συντρόφους αλλά όχι πόσο βιβλία διάβασες. Θα είναι εύκολο να ανακαλέσεις στα δίκτυα τις βλακώδεις φωτογραφίες ως μέλος ανώφελων παρεών που κάνουν επιτηδευμένες γκριμάτσες όμως όχι εκείνα τα ηλιοβασιλέματα που οι συσκευές ήταν ξεχασμένες σε ένα συρτάρι. Γιατί θες να ανήκεις σ' αυτό το "όλο". Κι έτσι όλοι φοβούνται να πουν τη δική τους σκέψη μήπως μείνουν μόνοι. Μέχρι να θάψουν καλά τις μοναξιές τους και να ανήκουν στην ονειρική κοινωνία που όλοι μοιράζονται τα πάντα γιατί αλλιώς δεν υπάρχουν - δεν συνέβησαν - δεν βαθμολογήθηκαν. Εργατικό δυναμικό = Καταναλωτικό κοινό. Για όλες, λοιπόν, τις στιγμές που φοβάσαι τη μοναξιά και κρατάς ένα ορθογώνιο με μπαταρία να σκέφτεσαι το χέρι που άφησες, με τη θέρμη του, που το ακολουθούσαν δυο μάτια να σε κοιτάνε χωρίς να πατάνε καρδούλες, δυο αυτιά να σε ακούνε χωρίς περιορισμό δευτερολέπτων και όλα αυτά που εκούσια απέφευγες γιατί δεν είχες την κατάλληλη μνήμη να τα επεξεργαστείς. Ο κόσμος - Το σώμα - Το μυαλό ... δεν δέχεται αναβάθμιση. Την τσέπη σου κοιτάνε και όλες οι προσπάθειες σου καταλήγουν να είσαι με τα πόδια ανοιχτά... σε μια λεκάνη... σε ένα κρεβάτι... μπροστά από κοπέλες που θέλουν το ίδιο, έτσι νομίζεις. Μη φοβάσαι πάντως. Το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίζεις να νομίζεις κι άλλα... π.χ. ότι τα ζώα αγαπάνε εσένα ειδικά λόγω της προσωπικότητας σου. Δεν έχω λόγια να σου εξηγήσω τι είναι η "μεταφορά" ή/και η παρομοίωση!
