τα χαμηλά σύννεφα έχουν πάντα δίκιο, τα άλλα είναι σύννεφα

oh yes, τσούκου τσούκου έφτασα στο πάνω μέρος της σκάλας, σε κάθε πλατύσκαλο δεν καταλάβαινα ότι είχα ανέβει έναν ακόμη όροφο. πόσο σημαντικό είναι να κοιτάς πέρα από τα πόδια σου. ν' αφήνεις τον αέρα να κουνάει τα μαλλιά σου και να 'χεις δίπλα κάτι παραπάνω απ' ένα κομοδίνο ν' ακουμπάς κι ένα θερμοσίφωνο για να πλένεις τα πόδια σου και τις μασχάλες σου. το μπρόκολο μυρίζει πράγματι, γεμίζει το στόμα σου με μικρές γωνίτσες, είναι καλύτερα από τα κρέατα που το στομάχι σου πολεμά να καταπνίξει - να νικήσει - να τεμαχίσει - να λιώσει και μετά να σχηματίσει εκείνες τις μικρές, σφιχτές, ευάερες και ευήλιες, βρομερές και σκοτεινές κουραδίτσες. εκείνη τη στιγμή που άνοιξες το συρτάρι και πέταξες μέσα το μπαμπακένιο στιλέτο πάνω στ' ευαγγέλιο, γελούσανε μαζί σου όλες οι μέλισσες.