Ο Γερο-Προκόπης ή συχνά "Ο Ανεπρόκοπος", όπως τον αποκαλούσαν οι γείτονες γιατί κανείς δεν ήξερε το πραγματικό του όνομα, ζούσε μια ήσυχη ζωή σε ένα παλιό εξοχικό σπίτι στην άκρη της παραθαλάσσιας πόλης. Οι άνθρωποι γύρω του τον θαύμαζαν για την απλότητα και την αταραξία του, για τη σοφία των ετών του και την ανωμαλία των πράξεών του, ενώ αυτός είχε άλλα σχέδια για το τέλος της ζωής του, το οποίο φανταζόταν ότι θα καθυστερούσε αρκετά ακόμα. Όταν έμοιαζε ανήσυχος ή λίγο ταραγμένος όλοι του πρότειναν να πάει στο γιατρό ή να φάει μια μεγάλη φέτα κέικ σοκολάτας. Αυτός τα απέρριπτε όλα με μιας κι απλά καθυστερούσε λίγο ακόμα το μεσημεριανό του υπνάκο. Και μόνο που σκεφτόταν ότι θα έπρεπε να εξηγήσει γιατί δεν τρώει ζάχαρη εδώ και σαράντα πέντε χρόνια κουραζόταν. Οπότε και τους ενημέρωνε για τοπικού χαρακτήρα ειδήσεις, όπως ότι συγκρούσεις οχημάτων και διακοπή ρεύματος προκάλεσε η ξαφνική νεροποντή που έπληξε την πόλη της Θεσσαλονίκης, νωρίς κάποιο πρόσφατο καλοκαιριάτικο μεσημέρι.
Η μέρα ξημέρωνε και ο Γερο-Προκόπης ξυπνούσε με μια ανυπόφορη ανησυχία. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι φαινόταν να ζούνε για να πεθάνουν ατάραχοι, αλλά αυτός είχε άλλη ιδέα. Μεγάλη ιδέα. Ιδέες. Πολλές ιδέες. Ονειρευόταν αναρχικά πράγματα, σκηνές που θύμιζαν πίνακες του Νταλί, χρώματα του Μιρό, με παράλογες δημιουργίες να χορεύουν στο μυαλό του. Κάθε πρωί, καθώς έπινε τον καφέ του, φανταζόταν τα σπίτια να αρχίζουν να πασπατεύουν τα πάρκα, τα δέντρα να τραγουδούν, και τα αυτοκίνητα να μεταμορφώνονται σε γίγαντες πεταλούδες που τραγουδούσαν όλη μέρα σε αδιάφορη σειρά τα κομμάτια του Old Lady Drivers από τους O.L.D. Εκατομμύρια ζευγαριών ονειρευόντουσαν και οι υπόλοιποι μοναχικοί επαναστατούσαν. Όλοι μαζί λυπόντουσαν για το πέρασμα του χρόνου. Παρόλα αυτά ήταν χαρούμενοι για την συνεχή ενημέρωση του Ανεπρόκοπου γραφικού, δηλαδή ότι σε δέντρο προσέκρουσε στρατιωτικό τζιπ, όταν για άγνωστους -μέχρι τότε και για διαπαντός- λόγους εξετράπη της πορείας του λίγο πριν τις 7 το πρωί, στο Ασβεστοχώρι. Τα αίτια του ατυχήματος διερευνώνται από την Τροχαία.
Ο Γερο-Προκόπης είχε φτιάξει ένα μικρό εργαστήριο σαν ραδιοφωνικό σταθμό στο πίσω μέρος του σπιτιού του, όπου είχε αρχίσει να δημιουργεί περίεργα φανταστικά μηχανήματα και μηχανισμούς αλλοίωσης των νεύρων των γειτόνων. Ένα πρωί, κατάφερε να κατασκευάσει μια συσκευή που μετέτρεπε τους ήχους της πόλης σε αποχρώσεις άσπρων και μαύρων χρωμάτων, και έτσι η κίνηση των αυτοκινήτων έγινε ένα εντυπωσιακό χορευτικό θέαμα, ενώ οι φωνές των περαστικών εξελίσσονταν σε έναν συναρπαστικό συμφωνικό χορό με συνεχόμενα head banging. Η γριά από απέναντι στρογγυλοκάθησε στην μπρεζιέρα που είχε φτιάξει ο τρίτος σύζυγος όταν χρειάστηκε να συμπληρώσει τα χρήματα της διατροφής του δευτέρου, και άρχισε να πετάει πετραδάκια στα κακόμοιρα σπουργίτια.
Η ανησυχία των γειτόνων αυξανόταν με την κάθε νέα παράξενη δημιουργία που εμφανιζόταν στον κήπο του Γερο-Προκόπη. Έφτιαξε μια μηχανή που έκανε τα λουλούδια να μιλούν, ένα καλειδοσκόπιο που πρόβαλε ταινίες με παράξενα σχήματα στους ουρανούς και ένα μικρό ρομπότ που έπαιζε μουσική με τα πουλιά. Είχε στα ημιτελή σχέδια προς ολοκλήρωση τον Διπρόσωπο, ένα δονητή για παράλυτους, την Ανθούλα, μια συσκευή μασάζ για ανήλικους, τους Ανήθικους, φουσκωτές κούκλες σε απευθείας σύνδεση με το νοσοκομείο και μια τράπουλα ταρώ με αλαβάστρινες αρχαιοελληνικές γυμνές φιγούρες. Οι αστυνομικοί κλήθηκαν πολλές φορές για να εξηγήσουν το θόρυβο και τον πανικό που προκαλούσε ο Γερο-Προκόπης, αλλά αυτός πάντα τους υποδέχονταν με ένα χαμόγελο και τις πιο φιλόξενες φιλοξενίες. Εκείνες τις φορές μια ομίχλη έμπαινε από τις κελιδαρότρυπες, και ο πανικός κρατούσε τρεις μέρες ίσως και πέντε ή έξι. Όμως κανείς δεν μπορούσε παρά να υποψιαστεί ότι ίσως καλύτερα ο Ανεπρόκοπος που βασάνιζε τη γειτονιά τους, παρά κάποιος 50χρονος, όπως εκείνος που εθεάθη προ ημερών να κυκλοφορεί με ένα αυτοσχέδιο σπαθί σε πάρκο της Θεσσαλονίκης. Όπως προέκυψε κατά τη διαδικασία και σύμφωνα με την κατάθεση του ένστολου οργάνου που είχε σπεύσει στο σημείο, ο συγκεκριμένος άνδρας είχε εντοπιστεί στην περιοχή του Αγίου Νεκτάριου, με στρατιωτική περιβολή, μπερέ και αρβύλες, ενώ φέρεται να πέταξε το αυτοσχέδιο και λαξευμένο στη λαβή του ξίφος, μόλις έφτασε στο σημείο η αστυνομία. Ο ίδιος αρνήθηκε ότι κυκλοφορούσε κραδαίνοντας σπαθί, ανέφερε ότι δεν γνωρίζει τίποτα γι' αυτό και υποστήριξε ότι απλώς καθόταν με την παρέα του σε καφενείο της γειτονιάς και έπεζε μπιρίμπα με το φρέντο του. Δεν έπεισε, ωστόσο, το Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, που τον έκρινε ένοχο για οπλοφορία και του επέβαλε ποινή φυλάκισης έξι μηνών και χρηματικό πρόστιμο εξακοσίων ευρώ, χωρίς αναστολή, αλλά με δικαίωμα έφεσης με αναστέλλουσα δύναμη, οπότε και αφέθηκε ελεύθερος έως την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό.
Καθώς η πόλη είχε γεμίσει με τη μοναδική δική του αναφαίρετη δημιουργικότητα και λοιπά παράξενα φαινόμενα, οι άνθρωποι περίμεναν με αγωνία το επόμενο ανατρεπτικό εγχείρημα του Γερο-Προκόπη. Δεν το παραδέχονταν, αλλά το περίμεναν. Ο ίδιος όμως, αφού είχε μοιραστεί τα όνειρά του με τον άδικο τούτο κόσμο, ένιωθε πως είχε βρει την ειρήνη που είχε αναζητήσει μια φορά νεότερος, πάνε ογδόντα χρόνια τώρα. Και έτσι, μια από εκείνες τις μέρες που οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν ατάραχοι κατόπιν φόβου για τους επερχόμενους φασίστες - εξωγήινους, ο Γερο-Προκόπης έκλεισε τα μάτια του με ένα χαμόγελο, γεμάτος αναμνήσεις από μια ζωή πλημμυρισμένη φαντασία και παράνοια. Καθώς το πνεύμα του αποχωρούσε από το σώμα του, οι άναρχες φασματικές εικόνες που είχε δημιουργήσει άρχισαν να λάμπουν γύρω του, δημιουργώντας έναν μαγευτικό χορό από χρώματα και ήχους. Κανείς δεν υπήρχε για να απολαύσει το τόσο διασκεδαστικό σκηνικό. Οι άνθρωποι που περπατούσαν τυχαία στη Μονόπολη της ζωής του είχαν αποχωρίσει. Έπίσης ένας άστεγος εντοπίστηκε νεκρός το απόγευμα της Πέμπτης στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κοντά στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου με το Βουκεφάλα. Σύμφωνα με πληροφορίες, τον άνδρα είδε ένας νεαρός που διερχόταν από το σημείο με τη μηχανή του και ειδοποίησε το ΕΚΑΒ. Στο σημείο έσπευσαν μηχανή ταχείας επέμβασης και ασθενοφόρο. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν πως ο άνδρας είχε αφήσει την τελευταία του πνοή αρκετές ώρες πριν εντοπιστεί νεκρός στην παραλία. Στην περιοχή πλήθος τουριστών και ντόπιων απολαμβάνουν τη βόλτα τους, την περαντζάδα τους, περνάνε καλά με πασατέμπο και τα άσματα του τοπικού ανάπηρου - ζητιάνου που τσιρίζει στο φορητό Bluetooth ηχείο του.
Και έτσι, ο Γερο-Προκόπης - ο Ανεπρόκοπος, αποχαιρέτισε αυτό το επιτραπέζιο παιχνίδι με το δικό του μοναδικό τρόπο, αφήνοντας πίσω του έναν κόσμο που είχε μάθει να ονειρεύεται και να αναρριχάται πέρα από το σοκ και τα όρια της συνηθισμένης πραγματικότητας, κάτω απ' τους ήχους της τελευταίας συμφωνίας για βιομηχανικά απόβλητα που ο ίδιος είχε συνθέσει το περασμένο πρωινό χωρίς τη βοήθεια της δασκάλας με τα χρυσά μαλλιά. Τον είχαν αναγκάσει να φύγει; Ήθελε; Ε, καλά, δεν ήταν κι υποχρεωμένος να ακυρώσει το εισιτήριο της επστροφής. Τα λόγια του καλόγερου που είχε συναντήσει μια φορά με τη μαμά του ξεχύθηκαν από τα ηχεία της πόλης, σαν εισαγωγή σε επιθανάτιο σύγχρονο ρέκβιεμ: "Να μου το θυμηθείτε, δεν θα καταφέρει τίποτα στη ζωή του. Για τα κεριά αφήστε ένα εικοσάρικο".
