Κάτσε να διαβάσεις κι αυτό, αν και με τον καιρό αναρωτιέμαι γιατί και ποιος / ποια να τα διαβάσει αυτά τα... Λοιπόν συμβαίνουν, δεν τυχαίνουν όπως π.χ. να πέσεις πάνω στο δίσκο του Fela "Before I Jump Like Monkey Give Me Banana" αλλά όπως δύο γερασμένοι μαζί σύντροφοι (όχι πολιτικής χροιάς) να σταθούν χέρι - χέρι και κωλομέρι - κωλομέρι από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα, μέχρι το επόμενο απόγευμα στις πέντε και μισή για να αλλάξουν τις ταυτότητές τους! Γιατί;
Για τον ίδιο λόγο που ο κοντός με προεξέχουσα κοιλιά κληρονομικός μάνατζερ του γειτονικού σούπερ μάρκετ κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα και επιτηρεί δεκαπέντε ντάνες ψηλότερες του με κωλόχαρτα κάθε εταιρείας. Αγέρωχος σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός ατενίζει τον ορίζοντα από φορτηγά που ξεφορτώνουν προμήθειες για μια ακόμα εβδομάδα. Λίγο νωρίτερα κάποιος φίλος πόσταρε τη δεύτερη φωτογραφία με τον κώλο της κόρης του, μη γράφοντας ότι είναι ο κώλος της κόρης του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν είναι ο κώλος της κόρης του, και μαζί κάτι τσιτάτα στ' αγγλικά γιατί είναι αυτός πολίτης του κόσμου ρε μαλάκα, αλλά σαν τη Σαλονίκη δεν έχει και θέλει εδώ να γυρίσει για να λέει τις ιστορίες του από τις διαφορές των γυναικών στον κόσμο ολάκερο. Αυτοί οι δυο τους θα κάναν καλή παρέα.
Μετά μια άλλη φορά κατηφορίζουμε από μια ζόρικη ανηφοριά του Πηλίου και μπροστά μας προσγειώνεται μια γαλατόπιτα. Κομμάτι από στρόγγυλη, ξεροψημένη, με σωστά ζυγισμένες τις αναλογίες ξινού και γλυκού γ-α-λ-α-τ-ό-π-ι-τ-α. Η συγκίνηση ίδια όπως όταν άκουσα το (Δε) Sophtware Slump όταν τα ρολόγια θα έδειχναν μόνο μηδενικά, όταν οι υπολογιστές θα εξαϋλωνόντουσαν, όταν οι KLF λέγανε Fuck ρε δε Millenium κι οι τράπεζες ήταν σίγουρες ότι τα ATM θα ξερνούσαν λεφτά με τη σέσουλα, όπως ο θείος μου ο Θέμης έριχνε τα σπόρια στις χάρτινες σακούλες. Πάντα ζύγιζε σωστά, να τον βλέπουν οι πελάτες με τα διπλοεστιακά κρυστάλλινα γυαλιά του, και μετά πετούσε το υπόλοιπο της σέσουλας μέσα στο σακουλάκι, δώρο του θείου μου του Θέμη, όπως κι ο δίσκος των Grandaddy, ένα δώρο μου σε μένα - τότε και πάλι τώρα σαν θύμηση.
Ο εγγονός προσπαθεί να σπείρει φωτοβολταϊκά. Μα να μην πιάνουν τ' άτιμα στα στείρα χωράφια των θειάδων. Όχι όπως τότε με το τρακτέρ. Κάποιος έχει τον κορονοϊό, μετά δεν τον έχει, μετά πάλι τον έχει και λίγο στο ενδιάμεσο έκανε τεστ αλλά δεν έγραψε καλά. Κι ένας άλλος νιόγαμπρος να συστήνεται ως ασφαλιστής. Ανοίγει τα μάτια όπως εκείνες οι πρίζες εξωτερικού χώρου που έχουν καπάκι. Ανοίγεις - βάζεις την αρσενική, κλείνεις, το καπάκι χάσκει, το στόμα χάσκει, τα ματόκλαδα που δεν λάμπουν χάσκουν, οι πόρτες από τη μεριά του δρόμου χάσκουν, όλα σε έναν τόπο που ακολουθεί τις γραμμές του δικού του Πικάσο, του Παύλου Πικασίδη.
Οι Νεκρές Τρίχες δεν είναι κάποιο hard harsh crust brutal screamo γκρουπάκι της γειτονιάς, θα μπορούσε όμως αν έβαζε και το noise μέσα στα tags του. Τι συνέβει με τη λέξη 'πειραματική'; Γιατί κι ο Γιάννης κι ο Δήμος κι ο Νικόλας κι η Δανάη κι ο Δημήτρης κι όλοι ατελώς την χρησιμοποιούν; Έτσι κανείς δε θα θελήσει να συζητήσει μαζί μου το θέμα των Amon Düül, των Ι και γιατί από τη μία και μοναδική ηχογράφηση η Amon Düül οι Ι συνέχισαν να κυκλοφορούν παπάδες και παράλληλα βγήκαν και οι Amon Düül οι ΙΙ και τελικά οι Ι είναι κάτι σαν τους Embryo ή οι ΙΙ είναι; Οι νεκρές τρίχες είναι αυτές που σκοτώνεις όταν χτενίζεσαι, τελεία και παύλα - Κούλα είσαι (γ)κάβλα.
Οι Τραπεζικοί δεν είναι κάποιο στυλ Incapacitants γκρουπάκι της γειτονιάς, θα μπορούσε όμως να είναι το σύνολο των τραπεζικών που απεχθάντονται όλους τους τραπεζικούς. Κάτι σαν τους διαφημιστές. Πρόσφατα κάποιος με πληροφόρησε με παρησία και χωρίς κανένα περαιτέρω ενδιαφέρον για μένα, ότι ο Πουλικάκος ήταν (είναι;) διαφημιστής. Μου φάνηκε τόσο λογικό... Ένας διαφημιστής - δημιουργικός πχ άνθρωπος ή καλλιτέχνης ή άνθρωπων των τεχνών, έχει ένα πρώτο καλό δίσκο - έργο (Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος), μετά μία μέτρια παρωδία (Ο Δράκουλας των Εξαρχείων) που την πασπατεύει με μια επιτυχημένη (όχι χρήση επιθέτων καλής - κακής) διασκευής (Υπάρχω - κι όμως δεν είσαι εδώ) και στο τέλος λίγο από βραβεία των καλύτερων διαφημίσεων του έτους. Δεν πληροφόρησα αυτόν τον κάποιον ότι μικρότερος είχα κάπως δει πως δούλευε ο Πουλικάκος τις νύχτες των δραχμών στη Σαλονίκη ξημερώματα κτλ...
Πόσο εύκολα Οι Θεωρητικοί περνάνε στην απραξία. Μπερδεύουν τον Μαρξ με τη Mars HiProtein Μπάρα με 20gr Πρωτεΐνης + Γεύση Salted Caramel και το άσχημο είναι ότι δεν τους κόβει καν να πετάξουν τον άλλον τον Mars (τον πλανήτη ρε! τον Ελληνάρα θεό του πολέμου) ή ακόμα καλύτερα για να τους ερωτευτώ και να τους αφιερώσω ένα ποίημα το M.A.R.R.S. ναι! εκείνο του "Pump Up The Volume" αχ σε μια Extended Pump Up Mix παρακαλώ! Οι θεωρητικοί να κλείσουν το καπάκι του μπιντέ πριν πατήσουν το καζανάκι. Ακόμα καλύτερα να βουτήξουν χωρίς μπρατσάκια κι ας ζητήσουν από την κυρία που τους 'βοηθάει' στην καθαριότητα να πατήσει εκείνη το καζανάκι.
Κι αυτό το καλοκαίρι πέρασε. Τα μεταναστευτικά πουλάκια μπερδεύτηκαν με τους απανθρακωμένους μετανάστες στα δάση και στα άγρια βουνά. Όπως εκείνα τα μαύρα πουλάκια με τις λευκές γραμμές που για χρόνια διέμεναν χωρίς να δίνουν νοίκι στα ξύλα της σκεπής της σοφίτας όταν ξεφύγαν από το κλουβί που τα είχαν οι θειάδες από τη Τσεχοσλαβακία. Τελικά τόσες δεκαετίες μετά την πτώση του σοσιαλισμού έφυγαν κι αυτά για άλλη γη άλλα μέρη. Τώρα οι αριστεροί ηθικολόγοι ψηφίζουν να μη γυρίσουν γιατί ήρθε ο Σωτήρ από την Αγία Σοφία, δίπλα στα παγωτά τα καλά και τα μπισκότα τα καλύτερα. Ποτέ δεν θα είναι σαν την πρώτη φορά που άκουσα τον γείτονα να παίζει πιάνο. Αισθάνθηκα τυχερός, ένα εξάμηνο μετά όταν παίζει κάθε απόγευμα την ίδια ώρα το ίδιο κομμάτι με πιάνει μια καλλιτεχνική διάθεση σαν διάρροια.
