Μανώλη, τα πράγματα δεν είναι καλά. Το καλοκαίρι έπιασαν κάτι φωτιές γύρω απ’ το εξοχικό μας και φοβήθηκα μη φτάσουν στον αυλόγυρο. Πάλι καλά που είναι από το γερό και ψηλό συρματόπλεγμα που είχες κλέψει απ’ τα χωράφια πριν χτίσουμε. Φοβήθηκα μην πλησιάσουν οι φλόγες το ντεπόζιτο με το πετρέλαιο θέρμανσης που αγοράζεις κάθε χειμώνα στ’ όνομα του νεκρού παππού μου. Ήθελα επίσης να σου θυμίσω ότι με βάση το τελευταίο αλλαγμένο πιστοποιητικό που καταθέσαμε στον δημοτικό υπάλληλο που πληρώνεις με τενεκέδες νοθευμένο λάδι, ο παππούς είναι πια ο μακροβιότερος κάτοικος της Ελλάδας μας. Είμαι περήφανη κι ας είναι νεκρός, αυτό είναι ότι καλύτερο έχει καταφέρει, ζωντανός ή νεκρός. Όπως έλεγες κι εσύ, που ξες… μπορεί να φτάσει και τα 130!
Από την άλλη όταν περάσει αυτός ο καύσωνας ίσως έχουμε και πάλι θέμα με τις φθινοπωρινές βροχές. Πέρυσι παραλίγο να φύγουμε και να μην παρατηρήσουμε ότι φάνηκαν λιγάκι οι σκελετοί στον κήπο. Τι περίεργες χρονιές τότε που ήμασταν νέοι. Πήγαινες εσύ με το ψάθινο καπελάκι σου στο λιμάνι και ψάρευες μαεστρικά τους τουρίστες. Συνήθως έφερνες γυναικείες παρέες αλλά όταν με έβλεπες στεναχωρημένη επέλεγες και κανένα ζευγαράκι μες στα μέλια. Τότε εγώ μαγείρευα τα καλύτερα φαγητά μου. Μου έλεγες πάντα ότι πρέπει να πεθάνουν καλοταϊσμένοι. Εσύ αναλάμβανες τη διασκέδαση τους κι εγώ τον τεμαχισμό. Μαζί κι αγαπημένοι κάθε τέλος της σεζόν σκαλίζαμε τον κήπο και παραχώναμε τα υπολείμματα τους κάτω από πέτρες και σάπιες ρίζες. Τι ντομάτες και τι κολοκυθάκια έβγαζαν εκείνα τα χώματα! Φαίνεται το εισαγόμενο λίπασμα είναι το καλύτερο.
Τώρα γιατί σου είπα στην αρχή ότι τα πράγματα δεν είναι καλά; Άρχισαν να έρχονται από εδώ τα ανίψια σου. Ρωτάνε για την κληρονομιά του αδερφού σου. Μάλλον τους δασκάλεψε εκείνος ο δικηγορίσκος που είχες χρησιμοποιήσει για να γράψεις την πλαστή διαθήκη της γριάς σου. Αυτοί χτυπάνε το κουδούνι ευγενικά κι εγώ τους βρίζω όπως μου έμαθες. Αν αργούν να φύγουν πετάω βρομόνερα πάνω τους και σαν τελικό όπλο βγαίνω γυμνή στο μπαλκόνι, χτυπάω την πλάτη μου δυο φορές με μια ζώνη σου και φωνάζω ότι αυτοί είναι που με βιάσανε πέρυσι. Είμαι η καλύτερη μαθητριούλα σου, ε Μανώλη;
Εσύ τώρα πότε θα επιστρέψεις; Τα λεφτά που μου άφησες κρυμμένα στον πλάτανο δεν τα βρίσκω. Ήταν μέσα στο τσίγκινο κουτί από τα μπισκότα της Γερμανίας, όπως τα είχα βγάλει τότε μέσα στην κρίση από τα γκισέ των τραπεζών. Οι οικονομίες όλης της οικογένειας μου. Πάλι καλά που έκανες τότε εκείνο το κόλπο με το στημένο αυτοκινητιστικό ατύχημα και ξεκληρίστηκαν όλοι. Αλλιώς ακόμα θα μαλώναμε που τους πήρα όλες τις καταθέσεις. Τις άξιζα όπως μου έλεγες, αφού είμαι η πιο κακοφτιαγμένη άρα θα έπρεπε κι εσύ να αποζημιωθείς γι’ αυτή τη θυσία σου. Όμως δεν το βρίσκω το κουτί κι εσύ αργείς να επιστρέψεις. Έλα πίσω και δεν θα σου κρατώ κακία αν πήγες πάλι με ανήλικα αγόρια. Έτσι κι αλλιώς εμείς είμαστε άνθρωποι του σήμερα κι όχι παλιομοδήτες όπως μου έλεγες πάντα.
Μαγείρεψα σήμερα το αγαπημένο σου φαγητό. Θυμάσαι; Κάθε φορά που έκανα μπάμιες μου έλεγες να τις βάλω… ξες εσύ. Κι εγώ νόμιζα ότι αυτό ήταν το σύνθημα για να πέσω στο κρεβάτι. Και καιγόντουσαν αυτές όπως κι εγώ όσο σε περίμενα. Εσύ έλεγες αν δεν έβρισκες εκείνα τα χάλκινα αρχαία δεν θα επιστρέψεις. Γεμάτο το υπόγειο με μάρμαρα και κάτι φλουριά που κανείς δεν τα ήθελε. Έφταιγε που ξέρανε πως μπήκε ο μονάκριβος μας γιος φυλακή για αρχαιοκαπηλία. Σε κάλυψε το παιδί Μανώλη μου. Έτσι δεν είναι; Δεν έπρεπε να φύγεις με την αρραβωνιαστικιά του. Τώρα που είσαι; Θα αργήσεις κι άλλο; Σε συγχωρώ. Έλα να αρχίσουμε μια καινούργια ζωή μαζί σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια που δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από την ανιδιοτελή χαρά μας.
