- Κοίτα ρε τι κάνει αυτός! Θα την φάει την μπαταρία τ' αυτοκινήτου ο ηλίθιος!
- Μπαμπά, δεν πρέπει τα φώτα να είναι αναμμένα τέτοια ώρα;
- Τι λες παιδί μου, σκοτείνιασε;
- Είναι αργούτσικα θα έλεγα... Κοίτα το φεγγάρι φαίνεται...
- Βλακείες λες. Αν είσαι προσεκτικός στο δρόμο δεν χρειάζονται αυτά. Μόνο ταλαιπωρούν το αμάξι. Εγώ ξέρω. Τόσα χρόνια οδηγός... Τίποτα δεν μου συνέβη.
Τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Το νησί των ιθαγενών που εξόκειλε στην άκρη της μεσόγειου, συνεχίζει να πορεύεται μόνο και κακομοίρικο με ταξιδευτές λίγων χιλιομέτρων τους κατοίκους να μιλάνε για τα πάντα, να έχουν άποψη, κλειστά αυτιά και κακάσχημες βαρετές φάτσες.
Μισούνε χωρίς λόγο. Αγαπάνε ανιδιοτελώς. Πληρώνουν με μετρητά ακριβές διακοπές στις καλύτερες παραλίες της Χαλκιδικής και με πλαστικές κάρτες τα μικροποσά του σούπερ μάρκετ. Μεγαλώνουν παιδιά με τη βοήθεια συσκευών. Συζητάνε για την πολιτική του Τσόρτσιλ και κριτικάρουν τα ανατολικά κράτη που έχασαν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα. Ψωνίζουν σαπισμένα κουφάρια ζώων που μεγάλωσαν απότομα με ενέσεις. Έχουν μετρητές βημάτων που δένουν πάνω στα κατοικίδιά τους και κάθε βράδυ καταγράφουν τις μετρήσεις. Αναρτούν αποφθέγματα, καλημέρες και βίους αγίων στα κοινωνικά δίκτυά τους και πατούν καρδούλες σε κάθε μικρό-πολιτικό ον που μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Αυτοί οι αναλώσιμοι τενεκέδες, γεμάτοι με άλμη από ροχάλες περαστικών βαρετών πολιτών. Στο πιο ασήμαντο διαπλανητικό κέντρο του γνωστού κόσμου. Εκεί όπου οι τοπικές εφημερίδες είναι πολυσέλιδες κάθε εποχή εκλογών. Σε ένα πλάτωμα μιας χώρας που είναι γεμάτο πλαστικά σκουπίδια, απόψεις, υποψήφιες άνεργες συζύγους που καλλιεργούν τα χρωμοσώματά τους με κρέμες συντηρητικών ουσιών. Με πλήρη απουσία βιβλίων στα σπίτια. Χωρίς προσωπικότητες, μόνο με ανθρώπους που κοιτάνε ανθρώπους, σαν καταδότες. Το μόνο χρώμα που κυριαρχεί είναι από τα αίματα των αδέσποτων στους περιφερειακούς δρόμους. Η μόνη μουσική είναι οι ιαχές κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικών αγώνων. Τα σχολεία είναι προκατασκευασμένα από γνώσεις που δεν έχουν καμιά σημασία το επόμενο δευτερόλεπτο του κουδουνιού. Ένα αιώνιο διάλειμμα με μέσο όρο τα εβδομήντα άχαρα χρόνια.
Το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχόμενα. Δεν το πρόλαβαν. Δεν ανησύχησαν που δεν γύρισε σπίτι από τη βόλτα με το ποδήλατο. Αργότερα κάποιος συμπολίτης τους ήρθε από το σπίτι. Δεν του πήρε πολύ να μάθει τα άσχημα νέα. Αυτά που χαίρεσαι γιατί δεν συνέβησαν σε σένα, στην αγαπητή οικογένειά σου, στους ανθρώπους που αγαπάς.
Ήταν σούρουπο στην πόλη. Το παιδί γύρναγε με το ποδήλατο από τον κεντρικό δρόμο. Είχε το μικρό φωτάκι με την κινέζικη εξαντλημένη από πέρυσι μπαταρία ανοιχτό. Φθηνή κατασκευή από κατάστημα παιχνιδιών. Δεν φορούσε κράνος, ο πατέρας του είχε πει ότι αυτά είναι για τους απρόσεχτους ηλίθιους νέους. Η φόρμα του είχε τα διακριτικά που φωσφορίζουν. Αν οι οδηγοί έχουν ανοιχτά φώτα. Οι οδηγοί όμως δεν θέλουν να τρώνε τις μπαταρίες των αμαξιών τους.
Το πτώμα έμεινε το βράδυ στο νεκροτομείο. Ο πατέρας είχε να διαπραγματευτεί τα έξοδα της κηδείας. Οι συγγενείς ξέρανε δικούς τους που θα τα κάνανε όλα στη μισή τιμή. Τζάμπα λεφτά του έλεγαν και κοιτούσαν αν οι επισκέπτες ρίχνανε κέρματα για τα κεριά έξω από την πόρτα του διαμερίσματος. Όλα έγιναν όπως έπρεπε, για τα μάτια του κόσμου. Έκλαψαν, έβρισαν κι απείλησαν για τον ασυνείδητο οδηγό που σκότωσε το παιδί τους. Δώσανε όρκο τιμής για να εκδικηθούν. Προσευχήθηκαν στον Θεό να αναπαύσει την ψυχή του. Έκαναν κι ένα πολύ τίμιο τραπέζι για τον κόσμο μετά. Είχε πιάσει να σκοτεινιάζει. Συμβαίνουν αυτά.
