Είμαι σχεδόν σαράντα. Για μια γυναίκα δεν έχει μεγάλη διαφορά το 31 με το 41. Γι' αυτό και έχουμε την εμμονή των 29. Οπότε είμαι 29 κοντά δέκα χρόνια τώρα. Έμεινα μόνη αρκετά από αυτά. Έτσι κατάφερα να έχω όμορφες ασχολίες. Μουσική και διάβασμα κυρίως. Έμαθα και να ζωγραφίζω. Ακόμα έχω εκείνες τις τριάδες των καμβάδων που αγόρασα με το κιλό από πολυκατάστημα. Πήγα και σε γυμναστήρια, σε χορούς και πανηγύρια. Πήγα σε γάμους φίλων μου και συγγενών. Έκανα εργαστήρια χειροτεχνίας, ζαχαροπλαστικής, ξενάγησης αρχαιολογικών χώρων, έμαθα και τρίτη ξένη γλώσσα, προγραμματισμό και πήγα και διακοπές μόνη μου. Πουθενά ο πρίγκιπας.
Οπότε άρχισα να ενθουσιάζομαι όταν γνώρισα αυτόν τον τύπο. Δεν με ενδιέφερε η ηλικία, ούτε η εμφάνιση. Εσωτερικά είχε τα πάντα. Ήταν ο φίλος που ήθελα. Αλλά ήθελα δεν ήθελα ακριβώς έναν φίλο. Μου μίλησε μετά από αρκετό καιρό. Τον κοιτούσα λιγάκι έντονα για να τον καταφέρω να το κάνει αυτό. Σίγουρα με είχε παρατηρήσει, απλά δίσταζε να μου απευθύνει τον λόγο. Έτσι γνωριστήκαμε. Αυτός έκανε το πρώτο βήμα. Όταν τσίμπησε το δόλωμα. Αρχικά μου μιλούσε για μουσική και βιβλία. Ήταν θέματα που με ενθουσίαζαν. Δεν είχα φίλες που τους απασχολούσαν και πολύ αυτά. Οι άντρες ξέρουν περισσότερα και κάνουν επένδυση στις τέχνες. Οπότε βρέθηκε επιτέλους ο άνθρωπος να μπορώ να κάνω συζητήσεις με τις ώρες για το τάδε βιβλίο που είχα διαβάσει κάποτε, για προτάσεις νέων, για συγγραφείς που δεν ανέφεραν οι δωρεάν εφημερίδες και το ίνσταγκραμ, Μετά ήρθαν οι συναυλίες. Δέχτηκε πολύ εύκολα να πάμε σε χώρους που συχνάζουν οι μεγαλύτεροι μουσικόφιλοι. Να ακούσουμε μουσική από μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες, να μελετήσουμε έργα συνθετών των προηγούμενων αιώνων και να περάσουμε ώρες με την ανάλυσή τους. Έδειχνε να το απολαμβάνει. Εγώ πίστευα ότι απλά το έκανε για να με ρίξει. Έκανα λάθος. Το έκανε γιατί του άρεσε. Όμως ούτε μια φορά δεν με κοίταξε ερωτικά. Κι ο χρόνος περνούσε.
Παράλληλα έκανα το ίδιο και με άλλους. Δεν με πείραζε να το κάνω όσο δεν χρειαζόταν να τους αποκαλώ με το μικρό τους όνομα. Πολλές φορές απλά αντέγραφα τα μηνύματα από τη μία συνομιλία στην άλλη. Κανείς δεν μου απάντησε ποτέ ότι έκανα κάποια επανάληψη ή κάποιο λάθος. Οι άντρες κάνουν τα πάντα για να γνωρίσουν μια γυναίκα. Αυτός μόνο ήταν λίγο παράξενος. Σαν να ήθελε το χρόνο του. Αλλά ποιο χρόνο; Για πόσο θα μείνω 29; Άλλα δέκα χρόνια; Δεν προλαβαίνω.
Άρχισα να του στέλνω ξεκάθαρα μηνύματα. Και γραπτά και σωματικά. Ότι δεν έκανα για να τον γνωρίσω, έκανα τώρα για να τον σύρω στο κρεββάτι μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μου ριχνόταν αυτός. Τι πρόβλημα είχε; Να μην του άρεσαν οι γυναίκες; Δεν ξέρει ότι δεν μπορείς να έχεις φίλη μια γυναίκα; Ή την ρίχνεις στο κρεββάτι και τις αγοράζεις τα πράγματα που θέλει (σπίτι, παιδί, αυτοκίνητο, παιδί) ή μην τρως τις μέρες της.
Δεν άφησα άλλο τον χρόνο μου να κυλάει σαν να έχω για πάντα γόνιμα ωάρια. Είμαι τελικά σχεδόν 40 χρονών και πρέπει να διαιωνίσω το είδος μας. Γι' αυτό το λόγο δεν ήρθα πάνω στη γη; Αυτή δεν είναι η δική μου αποστολή; Ειδικά εγώ, που έχω τόσες ασχολίες. Από την άλλη μερικές φορές σκέφτομαι, ανάμεσα από τα μαθήματα αυτοσυγκέντρωσης και τις διδασκαλίες Ινδών φιλοσόφων, μπορεί και να με κοιτούσε κάπως ερωτικά. Τα πράγματα δεν έχουν μόνο ένα τρόπο. Σπανίως υπάρχει ένας δρόμος προς μία κατεύθυνση. Μπορείς να πας από μονοπάτια, μέσα από το δάσος, από τα σκαλοπάτια να ανέβεις τα βράχια, με βάρκα να κάνεις τον κύκλο ή να πέσεις με αλεξίπτωτο κατευθείαν στο στόχο. Αλλά το βλέμμα του έφευγε συνήθως πάνω από την σκεπή της τελευταίας κομμωτικής μου δημιουργίας. Δεν θα με έλεγε κανείς και περήφανο αλεξικέραυνο, καθότι μέτριου αναστήματος είμαι και δεν τραβάω και τίποτα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Το δικό του όμως ποιο είναι; Γιατί δεν έσκυψε;
Και ποιος είναι ρε διάολε αυτός ο Κυριάκος Σφέτσας; Την επόμενη φορά θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Γυναίκα είμαι. Από ευκαιρίες...
