Πόσο θέλω να φέρω στον κόσμο αυτόν ένα παιδάκι.
Μακάρι να μπορούσα να το κάνω το καλύτερο σε όλο το γαλαξία. Κι ακόμα παραπέρα.
Πάντα το ήθελα.
Από το νηπιαγωγείο που έπαιζα με τις πάνινες κούκλες. Όχι ακόμα νωρίτερα, όταν με φέρανε με 'κείνο το ροζ καλαθάκι. Έχω φωτογραφίες. Είμαι μια κούκλα η ίδια! Και μου το έλεγε συνέχεια ο μπαμπάς. Και βίντεο έχω. Μια ντίβα. Όταν μεγάλωσα λιγάκι ο μπαμπάς σταμάτησε να μου λέει γλυκόλογα. Φταίει η μαμά που ζήλευε. Εγώ τον δικό μου δότη σπέρματος θα τον έχω από μακριά αν κάνω κόρη. Όχι πολλά - πολλά. Αν κάνω γιο (φτου καλέ) ας αναλάβει να του μάθει να κατουράει καθιστός. Γιατί δεν εμπιστεύομαι ότι θα καθαρίζει και θα προσέχει. Έχω και την καριέρα μου, που χρόνος για δουλείες μέσα στο σπίτι. Ο μπαμπάς έλεγε λίγο πριν πεθάνει ότι αυτό όλο ήταν ένα λάθος. Δεν μπορούν όλοι να ασχολούνται με όλα. Τίμια πράγματα έλεγε. Κάποιος θα δουλεύει έξω, κάποιος μέσα. Όλοι θα συνεισφέρουμε ώστε η δουλειά η έξω να γίνεται απερίσκεπτα και η δουλειά η μέσα να κρατάει την οικογένεια μαζί. Όχι επεμβάσεις η μία στην άλλη. Φαλλοκράτης.
Μετά στο δημοτικό κατάλαβα ότι μπορώ να έχω όποιον θέλω για να μου δώσει ένα παιδάκι. Τα αγόρια έτρεχαν πίσω από τις φουστίτσες μου. Αρχικά νόμιζα ότι με θέλανε για μάνα των παιδιών τους. Όμως τα αγοράκια αργούν να ξυπνήσουν. Ίσως γι' αυτό εμείς τα κοριτσάκια (ακόμα και τα μεσήλικα κοριτσάκια) ξέρουμε πως να τους πάρουμε αυτό που θέλουμε.
Στα χρόνια της εφηβείας αναλώθηκα σε περιστασιακούς έρωτες και περιπέτειες για να έχω εμπειρίες να τις μεταδώσω στο παιδί μου, στο κοριτσάκι μου. Πως αλλιώς θα ήξερα από πρώτο χέρι τους κινδύνους; Αρσενικά και θηλυκά επιδιδόντουσαν σε ένα ανελέητο παιχνίδι εντυπωσιασμού. Ποιος είναι πιο άτριχος, ποια μπορεί να καταπιεί τα περισσότερα, ποιοι έχουν λεφτά, ποιοι κρύβουν ότι έχουν λεφτά, ποιοι κλέβουν λεφτά και χρόνο από τους άλλους. Όλα θα της τα πω. Να μην χρειαστεί να πληγωθεί όπως εγώ.
Μετά στη δουλειά κατάλαβα γιατί μπορώ να έχω όποιον θέλω για να μου δώσει ένα παιδάκι. Τα αγόρια έτρεχαν πίσω από τις καριέρες τους. Αρχικά νόμιζα ότι θέλανε να μην ασχολούνται με τα άλλα. Όμως τα αγοράκια αργούν να ξυπνήσουν. Κι έτσι παραμένουν όμορφοι έφηβοι. Ίσως γι' αυτό εμείς τα κοριτσάκια (ακόμα περισσότερο τα μεσήλικα κοριτσάκια) ξέρουμε πως έφυγε αυτό που θέλαμε γιατί δεν πιάσαμε το χέρι στα αγοράκια. Θέλαμε μόνο να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδάκι. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουν; Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Και μετά, υπάρχει ένα σπίτι. Δυο επαγγελματίες. Δυο οικογένειες που ενώθηκαν και πρέπει να βοηθήσουν για να μπορέσω κι εγώ να είμαι η καλύτερη μάνα και η καλύτερη εργαζόμενη.
Κι αν δεν είναι αυτός ο προορισμός του ανθρώπου, ποιος είναι; Μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια κι όχι ανοησία δεν υπάρχει. Να φέρω στον κόσμο αυτό ένα παιδάκι. Να το προστατεύσω από τα ποντίκια και τα κύματα. Να του μάθω όχι αυτά που λένε τα βιβλία, αλλά από τη συσσωρευμένη γνώση μου, από τις εμπειρίες μου. Υπάρχει έτοιμη όλη η ζωή του. Εγώ ξέρω. Και το μόνο που χρειάζομαι είναι να με αφήνουν όλοι ήσυχη να το μεγαλώνω όταν έχω τη διάθεση και να ακολουθούν τις οδηγίες μου όταν δεν έχω. Ένα πιάτο καλό φαΐ, συμμαζεμένο σπίτι, τραπεζικό λογαριασμό με αρκετά ψηφία και συνδικαιούχο εμένα και το ανήλικο παιδί (δεν χρειάζεται να είναι και κανείς άλλος μέσα, απλά να καταθέτει), ρούχα, έπιπλα, τις παρέες που ξέρω εγώ ποιες πρέπει να είναι και αυτά. Θα το κάνω το καλύτερο στο γαλαξία. Κι ακόμα παραπέρα.
