Υπάρχουν ιστορίες κρυμμένες στα θρανία των μαθητών Νηπιαγωγείων. Κάπου ανάμεσα στα μαξιλάρια και τα πλαστικά παιχνίδια χωρίς γωνίες, έχουν αφήσει τα παιδιά μια ζωγραφιά διαφορετική. Από αυτές που κάνουν το ένα φρύδι της κυρίας τους να ανασηκώνεται και με μια περίεργη αποστροφή δίνουν εντολή στα χέρια της να την αφήσει σαν ένα φύλλο που πάνω του περπατά ένα σκουλήκι λίγες ώρες πριν μεταμορφωθεί σε πεταλούδα.
Στο κάτω μέρος της βιβλιοθήκης βάζουν πάντα τα κακομεταχειρισμένα βιβλία. Μερικά είναι πολύ παλιά, αλλά για λόγους αισθητικής έχουν παραμείνει για να δείχνει η αίθουσα στα μάτια των ολιγόλεπτων επισκέψεων γονέων ότι είναι ένα πηγάδι πολιτισμού. Το ίδιο γίνεται και στο σπίτι. Κάπου ανάμεσα στο ζεσταμένο απογευματινό και τη βραδινή παραγγελία τα μάτια μπορούν να περιπλανηθούν σε βιβλία από εφημερίδες, σε άλλα του παππού, σε μερικά αναγνωστικά σουβενίρ από τις σχολικές ηλικίες όλων των κατοίκων του διαμερίσματος και μερικά που δωρίστηκαν από άλλους ηλίθιους που δεν είχαν όρεξη να εξερευνήσουν το ίντερνετ για την αγορά κάτι πιο προσωπικού, χρήσιμου ή τουλάχιστον που θα μπορούσε να αποτελέσει εκ νέου δώρο για κάποιον τρίτο.
Αυτά τα αντικείμενα παραμένουν άψυχα. Πιθανόν κάποιες ανατολίτικες θρησκείες να τα θεωρούν νεκρά, κάποιοι δυτικοί μεγιστάνες του πολιτισμού να απαιτούν την ανακύκλωση τους, αλλά οι ίδιοι ιδιοκτήτες αδιαφορούν μέχρι την επόμενη μετακόμιση. Αργεί πολύ αυτή. Δεν ξεβολεύεσαι. Έχεις άγκυρες. Είσαι η μετενσάρκωση του αρχαίου ήρωα που απαίτησε να τον δέσουν στο κατάρτι για να μην τρέξει στις Σειρήνες. Αδυνατείς να πάρεις αποφάσεις. Θες να έχεις τα πάντα τριγύρω σου και παρόλα αυτά τα πάντα, ζεις με τα ελάχιστα, ξοδεύοντας, καταναλώνοντας, τρώγοντας, πεθαίνοντας κάθε στιγμή όλο και περισσότερο, αδιαφορώντας για την ημερομηνία λήξης σου.
