Τσουπ και τσουπ σηκώθηκε. Μαύρη νύχτα ξεπετιόταν απ' τα κλειστά παραθυρόφυλλα, εκεί που κάτι ήταν λίγο στραβό κι ανασηκωμένο ξεκινούσε το σκούρο να διακρίνεται. Έπιασε κατευθείαν τις βελόνες, εκείνες τις χοντρές που δεν έχουν κεφάλι. Τις έπιασε πριν βάλει καν τις παντόφλες της. Η κλωστή που ήταν περασμένη είχε χρώμα καφετί. Από τις φλούδες του κορμού των δέντρων. Ξεκίνησε με ταχύτητα. Δεν άνοιξε το φωτιστικό. Δεν πήγε στην τουαλέτα. Δεν έκλεισε το ξυπνητήρι που θα ενεργοποιόταν μετά από ώρες. Συνέχισε με μεγαλύτερη ταχύτητα. Το πλεκτό έδενε το σώμα της. Αρχικά στα πόδια γιατί κρύωνε. Τα δάχτυλα, τους αστραγάλους, χωρίς κάλτσες, να ακουμπάνε λίγο πάνω στα σιδερένια στηρίγματα του κρεβατιού. Κι όπως ήταν καθισμένη άρχιζε να ανεβαίνει στα μπούτια, στη μέση, στην κοιλιά μέχρι κάτω απ' το στήθος. Δεν σταμάτησε στιγμή. Αν είχε τη δυνατότητα να σηκωθεί θα καταλάβαινε ότι ξημέρωσε. Στον χειμώνα αυτό σημαίνει ότι είχε ήδη αργήσει στη δουλειά της. Η αφεντικίνα θα ξερογλειφόταν που της έδωσε την ευκαιρία να την κατσαδιάσει. Χαμογέλασε. Είχε ξεπεράσει τα λοφάκια του στήθους της και έφτανε στον λαιμό. Η κλωστή, η μία μετά την άλλη, οι κλωστές... την έδεναν με το ξύλινο πάτωμα. Δεν κρύωνε πια. Δεν άφησε χώρο ούτε για τα μάτια, ούτε για το στόμα, τίποτα. Είχε πλέξει μόνη της, γρήγορα και συνετά το κουκούλι της, τον μικρό της κόσμο κι αισθανόταν μια τέτοια ζεστασιά, σαν να είχε μόλις τελειώσει τη σύνθεση ''L'Image Éconduite'', πρώτη και δεύτερη πλευρά μαζί, ο Philippe Mion. Δεν της έφυγε ούτε μια ηλεκτροακουστική θηλιά.
