Η μέρα και η σελίδα ξεκινάει με τον δίσκο του Miles Davis ''Bitches Brew''. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω διάφορα πράγματα... Α. Γιατί να έχω τόσες κόπιες απ΄ αυτό το πράμα; Β. Πως είναι δυνατόν αυτή η μουσική για ασανσέρ που εκτείνεται σε τέσσερις πλευρές στην πρώτη έκδοση και σε πολλές ώρες στο κουτί που αγόρασα πριν καμιά πενταετία να έχει τέτοιο κοινωνικό-μουσικό στάτους; Πόσοι είναι αυτοί που άκουσαν το δίσκο αμερόληπτα κι όχι επειδή τον είδαν σε κάποια λίστα; Γ. Νύσταξα κι είναι ρε νωρίς ακόμα. Δ. Κι αφού είναι τόσο ουάου! ή καλύτερα ΟΥΑΟΥ! γιατί κανείς δεν αγοράζει μια από αυτές τις πολλές κόπιες που 'χω βγάλει για πούλημα; Ε. Γιατί να τις έχω όλες αυτές όμως...
Αναπάντητα ερωτήματα. Σαν τα διαστημικά σκουπίδια. Πιθανολογώ ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν πάνε άλλο οι άνθρωποι (οι Αμερικάνοι Άνθρωποι, γνωστοί ως Α.Α.) στη Σελήνη. Γιατί έχει πολύ θόρυβο εκεί πάνω. Θόρυβο από τη συνάθροιση των τεράστιων αλλά και μικρότερων (το ίδιο επικίνδυνων) τσίγκινων κατασκευών. Το μάτριξ θα διεξαχθεί εδώ κάτω. Γρρρρ... τώρα;
Πριν κάποιο διάστημα ένα ηλεκτρονικό περιοδικό έκανε άρθρο για τους υπερεκτιμημένους δίσκους ever και whatever. Που να το 'ξερα τότε ότι θα έβρισκα κάτι πιο ταιριαστό απ' το ''Sergent Pepper's Lonely Hearts Club Band'' (λες να φταίει που αντί να τον ακούω τον αγόραζα τόσα χρόνια;). Αν και θυμάμαι να δέχομαι κάτι μηνύματα φίλων του τύπου ''Ε, όχι ρε... Αυτό είναι δισκάρα!''. Λέει ποιος; Τελικά για να μην σου την πουν πρέπει από πριν να κάνεις αναζήτηση τι έχει καταγραφεί σε τέτοιες λίστες ώστε να μην πρωτοτυπήσεις. Κι έτσι φτάνουμε στην επανάληψη που φυσικά είναι η μητέρα αυτού του μπάσταρδου που ονομάζουν ΜΑΘΗΣΗ. Μάλιστα...
Πως να συνεχίσει η μέρα αν ξεκινάει έτσι... Κοιτάω δεξιά... κοιτάω κι αριστερά... τίποτα. Ξαφνικά καταλαβαίνω ότι δεν βλέπω ίσια μπροστά μου. Κλασικό... Αυτή με χαιρετούσε με το πόδι της, ροζ κάλτσα, το ένα πάνω στ' άλλο, ξαπλωμένη και το λάπτοπ στην αγκαλιά της σαν μικρό πιστό σκυλάκι, μαθημένο να μη γαυγίζει, να μη λερώνει, να μπαίνει στην τσέπη του βίνταζ σακακιού κάθε δώδεκα ώρες. Τεχνητό φως, πολύ καλύτερο από κάποιο τεχνητό μέλος. Σε λίγο θα πρέπει να δοθεί η μάχη του μεσημεριανού. Πεινάς; Μπα. Πεινάς; Ε, όχι. ΠΕΙΝΑΣ; Εντάξει πάω να μαγειρέψω.
Τι ώρα είχε πάει; Ρωτάω γιατί τότε εγώ ξαφνικά προσπαθούσα να φτάσω το ποτήρι με το λειψό κόκκινο κρασί, τίποτα ιδιαίτερο, φθηνή μάρκα από κάβα έτσι ώστε να πιστεύω ότι καταπίνω ποιότητα. Τελικά νύχτωσε και ο καθένας κοιμήθηκε στην πλευρά του δίχως παρατράγουδα, παλιά εκπομπή αιώνιας ηλιθιότητας ήταν αυτή. Δεν θυμάμαι αν μετά τον Miles Davis κατάφερα να βάλω κάποιον άλλο δίσκο. Ίσως έβαλα τους Jefferson Airplane. Εδώ θα μπορούσα ν' αναφέρω κάποιο πολύ ψαγμένο συγκρότημα και να θέσω τον κόσμο σε πορεία αναζήτησης του επόμενου κρυμμένου θησαυρού. Αφήνω αυτή τη δουλειά για τα παιδιά του Μαυρογένη που αναγνώρισε το Τζόνι το Ντεπ.
