Υπάρχει μια πόλη που δεν υπάρχει. Ας την ονομάσω 'Κι' ενώ θα μπορούσα να την πω και 'Γρ' ή 'Φλ' ή ακόμα και 'Πε', όμως θα χρησιμοποιήσω το 'Κι' για να μην μου βγαίνει υπογραμμισμένο σαν λάθος κατά την ηλεκτρονική δακτυλογράφηση. Το πόσα έχω να πω, να θυμηθώ και να ξεχάσω γι' αυτήν την πόλη που δεν υπάρχει είναι κάπως σαν μια κριτική για τον πρώτο δίσκο των Φαντομάς. Για όσους - όλους - που δεν κατάλαβαν το ενδιαφέρον κρατάει όσο ο μέσος χρόνος μιας προσπάθειας που δεν είναι grind αλλά δεν είναι ούτε punk και ταιριάζει με τους κατοίκους της 'Κι' που δεν είναι πόλη αλλά θα μπορούσε να είναι πόλη σε κώμα όπως η φίλη των κυρίων Smiths τότε. Είναι όμως μια συνεχόμενη φθηνή εκτύπωση κατοίκων, κατοικιών και περιττωμάτων κατοικίδιων που αφέθηκαν ελεύθερα, αστείρωτα και πεινασμένα, πράγμα που οδηγεί στη σκέψη ότι και οι εκτυπωμένοι κάτοικοι θα έπρεπε να είναι δέσμιοι, στειρωμένοι και χορτάτοι. Σε κάθε μια από τις τριάντα σελίδες του παραπάνω δίσκου μπορώ να κάνω δεκάδες σημειώσεις γι' αυτούς που δεν υπάρχουν, την ομοιογένεια τους, την ηλιθιότητα και κενότητα τους και εν γένει την αηδία να αναπαράγoνται με ευκολία ακόμα κι αν δεν τεκνοποιούν κάτω από νέον φώτα σε στύλ Blade Runner κι ήχους από κλανιές του κάθε Βαγγέλη ή Γιάννη τους.
Υπάρχουν λοιπόν κι οι κάτοικοι αυτής της πόλης που δεν κατοικούν εκεί αλλά της ανήκουν. Εδώ τα ονόματα είναι περιττά, όχι ζυγά. Απ' αυτούς οι περισσότεροι δεν τρελαίνονται με ότι δεν γράφει πάνω - ψηλά και με ιδιαίτερη γραμματοσειρά Radiohead ή Basinski ή Ναυτία που με πιάνει πολλές φορές όταν θυμάμαι τις συμπεριφορές των κατοίκων που δεν υπάρχουν ενώ υπήρξε η 'Ευρωπαϊκή Αναγέννηση'. Ανοίγει μια παρένθεση... αν το συγκρότημα λέγεται Sault και βγάλει 5 δίσκους για 7 μέρες μέσω wetransfer και μετά χαθούν είναι δηθενιά ή μαλακία ή 'ποιος ασχολείται τώρα ρε, αγάπη μόνο', αν το συγκρότημα βγάλει 18 δίσκους για 18 δολάρια και για 18 μέρες με το ίδιο αποτέλεσμα χασίματος μετά, δεν υπάρχει κανένα θέμα γιατί λέγονται Radiohead έτσι; Κλείνει μια παρένθεση. Για λίγο. Τρεις κάτοικοι μου 'ρχονται τώρα στο μυαλό, ο ένας ψηλά στη Δυτική Ελλάδα ο άλλος πιο νότια κάτω απ' τ' αυλάκι κι ο τρίτος Αθηνέζος. Κι οι τρεις ανήκουν στην πόλη 'Κι' κι είναι λιγάκι από μουσικοί με άγνωστα εισοδήματα και κλάμα η κυρία που 'λεγε ο Χάρυ κι αντιμετωπίσαν με τον ίδιο τρόπο την πώληση αντικειμένων τους στο καλάθι της νοικοκυράς - μουσικόφιλου - σύγχρονου πολιτισμικού καταναλωτή φυσικών αντικειμένων. Οπότε έχεις βγάλει κάτι που κανείς δεν του έδωσε σημασία, κάποιος έδωσε λεφτά για αυτό, το κράτησε - φύλαξε και μετά από καιρό το πουλάει, είναι ο μόνος που το πουλάει κι έτσι έχεις ύπαρξη σ' αυτό το καλάθι... όμως εσύ αναζητώντας τ' ονομά σου στο Google, εκεί που πίνεις τις ποτάρες σου με τις φιλάρες σου (ποιον κοροϊδεύεις κοπελιά;) διανοείσαι... Οπότε οι τρεις κάτοικοι, μια που δεν έχουν δουλειά βρήκαν και ταυτοποίησαν τον πωλητή και μετά έριξαν τα ελληνορθόδοξα και λαοπλάνα δακρύβρεχτα μουτράκια τους παίζοντας το ρόλο της Γκολφως που απατήθηκε. Ξεκάθαρη ταύτιση με κάτοικο, θυλικού γένους που ερμήνευσε με την ίδια επιτυχία βραζιλιάνικα σίριαλ και τώρα απαιτεί λεφτά κι εύχεται χρόνια πολλά για να μπορείς να δίνεις λεφτά πολλά. Επισκέπτομαι την 'Κι' συχνά, απ' ανάγκη, αρχίζω όμως να σκέφτομαι ότι καμία ανάγκη δεν έχω να επικοινωνώ με τους κατοίκους της που δεν υπάρχουν και το ξέρω καλά. Με κακές φωτοτυπίες τρίτων και τετάρτων αντιγράφων δεν ασχολούμαι.
