κάπου εδώ αποκαλύπτεται ένα μικρό γεγονός

μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα προβατάκι... γεννήθηκε και ζούσε ανάμεσα σε άλλα τετράποδα, δίποδα και χωρίς πόδια ζώα... κατά αντικειμενικά υποκειμενική άποψη ήταν ένα καλό προβατάκι... υπάκουο... καλόβουλο που όλοι το παινεύαν... μερικές φορές, όσο μεγάλωνε, καταλάβαινε το λάθος των πραγμάτων όμως έσκυβε το κεφάλι - τα προβατάκια είναι σκυμμένα έλεγαν, κι έτσι ήταν κι έτσι πήγαινε η ιστορία - και προχωρούσε ρίχνοντας μόνο κλεφτές ματιές λίγο μπρος και λίγο πίσω... το προβατάκι όπως όλα τα προβατάκια του μαντριού έτρωγε, έχεζε και σφαζόταν σύμφωνα με τις επιταγές... μεγάλωσε κι άλλο, βαρέθηκε ίσως, τυχαία σήκωσε το κεφάλι ίσως, άκουσε κάτι ήχους και το προβατάκι αποφάσισε να γίνει ένας λύκος... ήξερε ότι οι λύκοι είναι πιο έξυπνοι απ' ότι λέγανε, ποτέ δεν είδε λύκο πατημένο στο δρόμο, ποτέ δεν είδε λύκο γενικότερα, είχε ακούσει μερικούς πάνω σ' ένα βουνό αλλά... έγινε λύκος το προβατάκι και κανείς ποτέ δεν το ξαναείδε, δεν το άκουσε, δεν του έδωσε κάποια διαταγή να πάει να φάει, να χέσει, να σφαχτεί... δεν του έλειψε τίποτα, δεν έλειψε σε κανέναν και ζήσαν τα προβατάκια καλά κι ο μοναχικός λύκος σαφώς καλύτερα