ήταν ένα σπίτι μεγάλο και τρανό πολύ, στην πόλη του έρωτα και των βαλκανίων την πρωτεύοσα, στη θάλασσα την ελληνική, μπροστά η αμμουδιά κι από πίσω η άσφαλτος. εκεί δεν θα έπρεπε να είναι το σπίτι, μάλλον ούτε κι η άσφαλτος... παρόλα αυτά αρκετοί ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, πουτάνες και ινφλουένσερς (sic) ήταν πρόθυμοι να σκάσουν τα λεφτά τα πολλά που δεν κόπιασαν κιόλας να τα μετράνε γιατί είχαν φίλους και φιλενάδες να γλύφουν και να τα μετράνε αυτοί, τα σκάσανε και ποτέ δεν είδαν την ασχήμια τους μπροστά στη θάλασσα, στην πόλη, λίγο μετά την τελευταία άσφαλτο, γιατί ποτέ δεν είδαν. όμως πάντα θα θυμάμαι εκείνη τη φορά που μια κοπέλα είπε ότι ζήλεψε την ινφλουένσερ, την πουτάνα, την όχι-τραγουδίστρια, την-σίγουρα-τα-είχε-ή-τα-πήρε-για-να-το-κάνει-και-με-κάποιον-ποδοσφαιριστή, για το σπίτι που χωρίς κόπο πήρε με θέα τη θάλασσα που πια καλύφτηκε από την κίτρινη σκόνη της άθεης δίκη μας ευχής. έτσι κι αλλιώς όλα χάθηκαν / κάηκαν.
ήταν μια εταιρεία, γερμανική... δηλαδή ποιότητα... πολεμική; καταστροφική; αφανιστική; κανείς δεν ήξερε... κανείς δεν ρώτησε όταν άρχισε να απολύει τους έμπειρους υπαλλήλους της στα ελληνικά αεροδρόμια. πέρασε η περαστική αρρώστια και η γερμανική διαχειρίστρια με/χωρίς διαγωνισμό εταιρεία των ελληνικών αεροδρομίων προνόησε μήνα Μάη να προσλάβει υπαλλήλους γιατί το ελληνικό καλοκαίρι ερχόταν/ήρθε με βήμα ταχύ και έπρεπε να προϋπαντήσουμε τους τουρίστες μετά την περαστική αρρώστια στη γαλάζια εξοχή. και δεν υπήρχαν ή δεν προσπάθησε να βρει και να (ξανά) πάρει τους παλιούς έμπειρους, αφού η κυβέρνηση επιδοτούσε τους νέους κι άπειρους και τις εξάωρες εργασίες με απλήρωτες υπερωρίες τριάντα λεπτών πριν και μετά... και όλα αυτά στα βαρέα και ανθυγιεινά με 381 ευρώ το μήνα και το κόστος μεταφοράς στο αεροδρόμιο... δικό σου μάτια μου! [κι είναι αλήθεια το ποσό, κι εγώ δεν το πίστευα όταν το άκουσα, ζήτησα να μου το πουν και τηλεφωνικά λίγο αργότερα, 381 ευρώ μου είπαν, το μήνα - εξάωρη εργασία, κάθε μέρα και κάθε ώρα κυλιόμενα κι αν θες...] έτσι τα καλοκαίρια πια είναι και πάλι γεμάτα καθυστερήσεις από τους ανθρώπους που γεμίζουν το πουγκί, το ξεχειλίζουν κι άλλοι κοιτάνε με τα μάτια κενά και προσπαθούν να θυμηθούν τι έκαναν στραβά και τους βρίζουν οι πελάτες οι καλοί οι τουρίστες οι γερμανοί και το γαμημένο σύμπαν που πάλι συνωμότησε και πήγαν όλα στράφι.
ήταν ένα λογισμικό που ήθελε να κάνει μια αναβάθμιση. και δεν του κάθισε. η ακριβή η μάνα του ήταν στη θέση της παναγίας σε κάθε σπίτι, ακόμα και στα σπίτια των απίστων. όμως αυτό δεν βοήθησε. κι έτσι το λογισμικό χάλασε. και κρέμασε πολλά εκατομμύρια ανθρώπων που για να πετάξουν, να πιουν νερό, να δουλέψουν από το σπίτι, να κτηματογραφήσουν το ακίνητό τους στην πρασινό-ροζ-γαλαζό-ψωροκώσταινα και να κερδίσουν τον άρτο τον θεαματικό τους - την ήθελαν διακαώς, τους ήταν απαραίτητη. όλα αυτά στην εποχή (σε κάθε εποχή) τους άγχους για γρηγορότερα - για περισσότερα - για ακόμα πιο γρήγορα - για ακόμα πιο πολλά... για όλα αυτά που δεν χωράνε πουθενά.
και μια είδηση της τελευταίας στιγμής: Αναγκαστική προσγείωση στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος ζήτησε να κάνει αεροσκάφος με 233 επιβάτες. Η πτήση ξεκίνησε από το Λονδίνο για τα Χανιά αλλά παρουσίασε πρόβλημα στα υδραυλικά του και για το λόγο αυτό κρίθηκε απαραίτητη η αναγκαστική προσγείωση στο Ελ. Βενιζέλος.
